En efecto, o Nautilus seguía tombado a estribor. Sen dúbida, levantaríase cando o bloque que o impulsaba detivérase. Pero quen sabe se entón non chocariamos coa parte superior do banco, se non nos veriamos espantosamente comprimidos entre as dúas masas de xeo?
Meditaba eu en todas as consecuencias da situación, mentres o capitán Nemo non cesaba de observar o manómetro. Desde a caída do iceberg, o Nautilus ascendera uns cento cincuenta pés, pero continuaba facendo o mesmo ángulo coa perpendicular.
Súbitamente notouse un lixeiro movemento no casco. O Nautilus endereitábase un pouco. Os obxectos suspendidos no salón ían recuperando sensiblemente a súa posición normal. As paredes achegábanse á verticalidade. Permaneciamos todos en silencio, observando, cheos de emoción, o movemento que facía que o chan fose recuperando a horizontalidad baixo os nosos pés.
Transcorreron así dez minutos.
-Ao fin- exclamei-, xa está!
-Si -dixo o capitán Nemo, que se dirixiu á porta do salón.
-Pero poderá saír á boia? -pregunteille.
-Si -respondeu-, posto que os depósitos non están aínda baleiros, e unha vez baleirados, o Nautilus remontarase á superficie do mar.
Saíu o capitán, e pronto puiden ver que ordenara deter a marcha ascensional do Nautilus. De continuar esta, pronto chocaría coa parte inferior do banco de xeo. Máis valía mantelo entre dúas augas.
-De boa librámonos! -dixo Conseil.
-Si, podiamos ser esmagados entre eses bloques de xeo ou, polo menos, quedar aprisionados. E entón, faltos de poder renovar o aire... Si, de boa librámonos!
-Se é que xa saímos desta -murmurou Ned Land.
Non quixen discutir inutilmente co canadense, e non respondín. Ademais, naquel momento corréronse os paneis e a luz exterior irrompeu no salón a través dos cristais.
Estabamos, como dixen, na auga libre, pero a cada lado do Nautilus, e a unha distancia duns dez metros elevábase unha cegadora muralla de xeo. A mesma muralla por encima e por baixo.
Por encima, porque a superficie inferior do banco desenvolvíase como un teito inmenso. Por baixo, porque o bloque envorcado había atopado nas murallas laterais dous puntos de apoio que o mantiñan nesa posición. O Nautilus estaba aprisionado nun verdadeiro túnel de xeo, duns vinte metros de anchura, cheo de auga tranquila. Éralle, pois, fácil saír del marchando cara a adiante ou cara atrás para achar logo, algúns centenares de metros máis abaixo, un libre paso baixo a banca.
Apagouse o teito luminoso e con todo o salón resplandecía cunha luz intensa. Era debida á poderosa reverberación con que as paredes de xeo reenviaban violentamente o feixe luminoso do fanal. Era indescritible o efecto dos raios voltaicos sobre os grandes bloques caprichosamente recortados, nos que cada ángulo, cada aresta, cada faceta despedía un resplandor diferente, segundo a natureza das veas que corrían polo xeo. Era unha mina cegadora de xemas, e particularmente de zafiros que cruzaban os seus escintileos azuis cos verdes das esmeraldas.
Matices opalinos dunha delicadeza infinita insinuábanse de cando en vez entre puntos ardentes como outros tantos diamantes de lume cuxo brillo centelleante non podía resistir a mirada. A potencia do fanal se centuplicaba no xeo, como a dunha lámpada a través das follas lenticulares dun faro de primeira orde.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.