
Até as antigas e desvencilladas estruturas do Barrio Miseria enchérono de entusiasmo: as casas vellas, os canellóns angostos que se desmoronaban, as barracas de cemento picado e gretado que algunha vez foron edificios comunais. Cuadrillas de pilluelos sucios e harapientos correteaban polos cráteres das bombas e polos edificios derruidos. Os vellos e os inválidos chancleteaban pola rúa, cos seus rostros inexpresivos e a mirada perdida.
Os mozos -algúns ociosos, outros atareados- entretíñanse como podían. Había postos de alimentos frescos e secos diseminados nas plantas baixas do sector de vivendas. O fragor do 3D saía polas xanelas abertas e expandíase polas avenidas. O hollín e o escape dos motores transformaban o aire nunha cousa tanxible, palpable, que podía verse e sentirse. O cheiro a comida se esparcía dunha casa a outra e mesturábase coas emanacións dos cubos repletos de lixo formando unha totalidade cheirentas de características sobrecolledoras.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.