2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIV)

14. O Polo Sur

Corrín á plataforma.
Si! O mar libre. Apenas algúns témpanos dispersos e algúns icebergs móbiles. De lonxe, un mar extenso; un mundo de paxaros no aire; miríadas de peixes baixo as augas que, segundo os fondos, variaban do azul intenso ao verde oliva. O termómetro marcaba tres graos baixo cero. Era case unha primavera, encerrada tras o banco de xeo cuxas masas afastadas se perfilaban no horizonte do Norte.
-Estamos no Polo? -preguntei ao capitán, co corazón palpitante.
-Ignóroo -respondeume-. Ao mediodía fixaremos a posición.
-Cre que se mostrará o sol a través desta bruma? -pregunteille, mirando ao ceo grisáceo.
-Por pouco que o faga, bastarame -respondeu o capitán.
Cara ao Sur e a un dez millas do Nautilus un illote solitario elevábase até unha altura duns douscentos metros. Cara a ese illote dirixiámosnos, pero prudentemente, pois o mar podía estar sementado de escollos. Unha hora máis tarde alcanzamos o illote. Investimos outra hora en circunvalarlo. Medía de catro a cinco millas de circunferencia. Unha estreita canle separábao dunha terra de considerable extensión, un continente talvez con límites que non podiamos ver. A existencia desa terra parecía dar razón ás hipóteses de Maury. O enxeñoso americano observou, en efecto, que entre o Polo sur e o paralelo 60 o mar está cuberto de xeos flotantes de enormes dimensións que non se atopan nunca no Atlántico Norte. Desa observación concluíu que o círculo antártico encerra extensións de terra considerables, posto que os icebergs non poden formarse en alta mar, senón unicamente nas proximidades das costas. Segundo os seus cálculos, as masas dos xeos que envolven ao Polo austral forman un vasto casquete cunha anchura que debe alcanzar catro mil quilómetros. O Nautilus, por temor a encallar, detívose a un tres cables dun banco de area dominado por un soberbio conglomerado de rocas. Lanzouse o bote ao mar e embarcamos o capitán, dous dos seus homes, portadores dos instrumentos, Conseil e eu.
Eran as dez da mañá. Non vira a Ned Land. Sen dúbida, o canadense non quería aceptar o erro da súa predición sobre a nosa marcha ao Polo sur. Uns cantos golpes de remo conduciron ao bote até a beira, onde encallou na area. Retiven a Conseil no momento en que se dispuña a saltar a terra, e, dirixíndome ao capitán Nemo, díxenlle:
-Correspóndelle a vostede a honra de pisar o primeiro esta terra.
-Si, señor, en efecto -respondeu o capitán-, e fágoo sen vacilación porque ningún ser humano plantou até agora o pé nesta terra do Polo.
O capitán Nemo saltou con lixeireza sobre a area. Unha viva emoción aceleráballe o corazón. Escalou unha roca que dominaba un pequeno promontorio e alí, cos brazos cruzados, inmóbil, mudo, e cunha mirada ardente, permaneceu durante cinco minutos na éxtase da súa toma de posesión daquelas rexións austrais. Logo, volveuse cara a nós.
-Cando vostede queira, señor profesor -gritoume.
Desembarquei, seguido de Conseil, deixando aos dous homes no bote. O chan estaba cuberto por unha alongada toba de cor avermellada, como de ladrillo pulverizado. As escorias, as coadas de lava e a pedra pómez denunciaban a súa orixe volcánica. Nalgúns lugares lixeiras fumarolas que emanaban un cheiro sulfuroso testemuñaban que os lumes internos conservaban aínda o seu poder expansivo. Con todo, e aínda que subín a unha alta pena, non vin ningún volcán nun radio de varias millas. Sabido é que nestas comarcas antárticas achou James Ross os cráteres do Erebus e do Terror en plena actividade, no meridiano 167 e a 770 32'de latitude.