Martelándolle o latexar da fronte contra as palmas das mans que suxeitaban a súa torturada testa, el, o Vicencio Baltar, que se arrincara da aldea para vir á cidade e facerse home pola gracia e mandado dos seus pais, debruzouse, espitilado, sobre a pequeña fiestra da cativa habitación onde moraba, naquel décimo andar do inxente rañaceos da grande urbe que o papara na súa enorme boca de cobra infartable, e que semellaba irse abrindo cada vegada máis a medida que os días, interminables, pasaban e o dixerían.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.