2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LVI)

-Haberá que tentalo mañá -díxome simplemente o capitán.
Regresamos ao Nautilus, envolvidos nos bulebules da atmosfera. Durante a nosa ausencia, botáronse as redes. Observei con interese os peixes que acababan de subir a bordo. Os mares antárticos serven de refuxio a un gran número de peixes migratorios que foxen das tempestades das zonas menos elevadas para caer, certo é, nas fauces das marsopas e das focas. Anotei algúns cótidos austrais, dun decímetro de lonxitude, cartilaxinosos e brancuzcos, atravesados por bandas lívidas e armados de aguillóns; quimeras antárticas, de tres pés de lonxitude, co corpo moi alongado, a pel branca, prateada e lisa, a cabeza redonda, o dorso provisto de tres aletas e o fuciño terminado nunha trompa encorvada cara á boca. Probei a súa carne, pero acheina insípida, a pesar da opinión en contra de Conseil.
A tempestade de neve durou até o día seguinte. Era imposible manterse na plataforma. Desde o salón, onde anotaba eu os incidentes da excursión ao continente polar, ouvía os berros dos petreis e os albatros que rían da tormenta. O Nautilus non permaneceu inmóbil. Bordeando a costa, avanzou unha ducia de millas cara ao Sur, no medio da difusa claridade que esparcía o sol polos bordos do horizonte. Ao día seguinte, 20 de marzo, cesou a neve. O frío era un pouco máis vivo. O termómetro marcaba dous graos baixo cero. A néboa levantouse algo e eu puiden esperar que ía ser posible efectuar a observación. En ausencia do capitán Nemo, Conseil e eu embarcamos no bote e dirixímonos a terra. A natureza do chan era a mesma, volcánica. Por todas partes, vestixios de lava, de escorias, de basaltos, sen que se fixese visible o cráter que os vomitara. Alí, como no lugar que percorreramos con anterioridade, miríadas de paxaros animaban aquela zona do continente polar. Pero nesa parte os paxaros compartían o seu imperio con grandes mandas de mamíferos mariños que nos miraban cos seus ollos mansos. Eran focas de diversas especies, unhas estendidas sobre o chan, outras botadas sobre bloques de xeo á deriva, mentres outras saían ou entraban no mar.
Por non ver xamais ao home, non fuxían ao achegarnos. Á vista de tan gran número calculei que alí había materia de provisión para varios centenares de barcos.
-Menos mal que Ned Land non nos acompañou! -dixo Conseil.
-Por que dis iso?
-Porque o feroz cazador faría unha carnicería. Mataría todo.
-Todo é moito dicir, pero creo, si, que non puidésemos impedir ao noso amigo arponear a algúns destes magníficos cetáceos. O que non deixaría de desgustar ao capitán Nemo, pois el rehúsa verter inutilmente o sangue dos animais inofensivos.
-E ten razón.
-Claro que si, Conseil. Pero, dime, clasificaches xa estes soberbios especímes da fauna mariña?
-O señor sabe moi ben que a práctica non é o meu dominio. Cando o señor ensinoume o nome deses animais...
-Son focas e morsas.
-Dous xéneros que pertencen á familia dos pinnípedos, orde dos carniceiros, grupo dos unguiculados, subclase dos monodelfos, clase dos mamíferos, ramificación dos vertebrados.
-Ben, Conseil, pero estes dous xéneros, focas e morsas, divídense en especies e se non me equivoco teremos aquí a ocasión de observalos. En marcha.
Eran as oito da mañá. Quedábannos catro horas por empregar até o momento en que puidésemos efectuar con utilidade a observación solar. Dirixín os meus pasos cara a unha ampla baía que se escotaba nos graníticos cantiis da beira. Desde alí e até os límites da vista en torno noso as terras e os témpanos estaban invadidos polos mamíferos. Involuntariamente, busquei coa mirada ao vello Proteo, ao mitolóxico pastor que gardaba os inmensos rabaños de Neptuno. Eran sobre todo focas. Formaban grupos, machos e femias; o pai vixiaba á familia, a nai aleitaba ás súas crías; algúns mozos, xa fortes, emancipábanse a algúns pasos.
Cando estes mamíferos desprazábanse facíano a saltitos pola contracción dos seus corpos, axudándose torpemente coas súas imperfectas aletas que, na vaca mariña, a súa conxénere, forma un verdadeiro antebrazo. Na auga, o seu elemento por excelencia, estes animais de espiña dorsal móbil, de pelvis estreita, de pelo raso e tupido, de pés palmeados, nadan admirablemente. En repouso e en terra adoptaban posturas sumamente graciosas. Por iso, os antigos, ao observar a súa doce fisonomía, a expresiva mirada dos seus ollos límpidos e aterciopelados que resiste a comparación coa máis bela mirada dunha muller, as súas encantadoras posturas, os poetizaron á súa maneira e metamorfosearon aos machos en tritóns e ás femias en sirenas. Fixen observar a Conseil o considerable desenvolvemento dos lóbulos cerebrais nos intelixentes cetáceos. Exceptuado o home, ningún mamífero ten unha materia cerebral tan rica. Por iso, as focas son susceptibles de recibir unha certa educación; domesticanse facilmente, e eu creo, con algúns naturalistas, que convenientemente amaestradas poderían prestar grandes servizos como cans de pesca.