Morrer ben é morrer a tempo. Non hai peor inferno que o de asistir ás exequias do propio desexo. Ao funeral das nosas paixóns. Non hai castigo maior que o de verse integrando o seu cortexo fúnebre. A morte non é, por iso e para min, o que segue á vida. Senón o que a diario nos axexa. O que nos esteriliza. O que encallece a pel. A ausencia de propósito, a apatía, o desapego aos seres cuxo trato constitúenos en persoas. A morte é vida seca, marchita. Esa é a morte que mata e non a que vén despois. Por iso, imploremos: que a morte nos sorprenda sedentos aínda, exercendo a alegría de crear. Que nos apague cando aínda estamos acesos.
Santiago Kovadloff
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.