TINA ROSENBERG
Trece anos máis tarde séguense reunindo, cada xoves ao tres e media da tarde, algúns centos de persoas congregadas para camiñar lentamente en círculo en Praza de Maio ao redor dunha estatua da liberdade, coa súa espada e a súa lanza. Levan panos brancos cruzados coas lendas "Irene Krichmar, Miguel Angel Butrón, Desaparecidos, 18/6/76, Arxentina" ou "José Valeriano Quiroga, Desaparecido, 28/6/76". Cos anos, a medida que foron andando, a palabra "desaparecido" transformouse nun verbo transitivo no vocabulario global, e as expresións "ser desaparecido" e "facer desaparecer a alguén se asentaban na conciencia do mundo, situadas alí polos seus fillos. As Nais de Praza de Maio estaban cada semana mais grises, máis gordas e camiñaban máis lentamente, pero estaban decididas a camiñar na praza cada xoves ata que os seus fillos aparecesen de novo, o que significa que camiñarían para sempre.
Non todas eran nais. Algunhas eran avoas, maridos ou esposas dos desaparecidos, pais, irmáns, parentes de todas clase, e xente que chegaba simplemente para mostrar o seu apoio ás Nais de Praza de Maio. Nos primeiros meses eran todas nais. Logo, a fins da primavera de 1977, cando a Xunta Militar tiña un ano e medio e fixera desaparecer a máis de 6500 arxentinos no que logo se coñeceu como a guerra sucia, apareceu na praza un mozo louro con cara anxelical de neno de cinco anos e sorriso ao Kennedy. Explicou que o seu nome era Gustavo Neno, que tiña 26 anos e que era estudante, que viña de Mar da Prata -unha cidade a seis horas en auto de Buenos Aires- e que o seu irmán desaparecera. Durante ese tempo, había 60 mulleres de 40 e 50 anos e un mozo. Gustavo era, obviamente, de boa familia. María do Rosario Caballero, unha das nais, contoumo cando a coñecín en 1988. Pero estaba lonxe da súa casa e a súa vida de estudante era dura.
Levaba o mesmo suéter azul case todos os días. "Sempre parecía un pouco aterrorizado, e nós coidabamos del. Rapidamente converteuse no favorito de Azucena Villaflor, a nosa fundadora. A xente nova que se unía ao grupo ás veces pensaba que era o seu fillo", dixo Caballero. As Nais elixiran
camiñar na praza fronte ao palacio presidencial, de maneira que os membros da Xunta puidesen velas desde as súas oficinas. Era perigoso, e aínda máis perigoso para un mozo, especialmente para alguén tan apaixonado como Gustavo. Unha vez, pelexouse a golpe de puños cun policía que trataba de desbandar unha manifestación.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.