22 de novembro de 2021

Inicio de A Casa do meu Pai

A Casa do meu Pai
Brian Hopkins
 
Brian Hopkins é un enxeñeiro electrónico que vive preto de Oklahoma City. Os seus relatos apareceron en Magazine Aboriginal SF, Dragon, Adventures of Sword and Sorcery, e moitas outras publicacións menores. Esta historia apareceu orixinalmente na antoloxía Infinite Loop. Editáronse bastantes relatos seus nas revistas electrónicas dedicadas á ciencia ficción. 
 
A herba ten a cor das cercetas que Holly asocia coa súa infancia en Reeds Crossing, Kentucky. É unha variedade creada xeneticamente a medida, que require moi pouca auga, con anchas follas ralas deseñadas para aproveitar ao máximo a luz difusa do domo. Nada así creceu nunca en Kentucky. Nada así foi cultivado tampouco aquí, en Porto, antes da súa chegada. Pero a herba sente e cheira a fogar para ela. É un dos seus transplantes máis exitosos, aínda que seguramente non o único. Con moito, o transplante máis importante son eles mesmos. Trinta e seis colonos -trinta e sete cando ela dea a luz dentro de cinco meses-. Os primeiros humanos en poboar un mundo que non xira ao redor do Sol. Aire. Tan estraño para os seus pulmóns coma se ela fose unha criatura apenas deslizada gritando do ventre da súa nai. Sabor de hospitais e alcanfor. Unha superficie fría, dura. A familiaridade imprecisa de algo contra a carne espida. O cheiro de metal acre e plástico e... algo quente, algo abrasador. O idioma extrañamente traspuesto, indeciso, amortecido como por unha espesa néboa: 
-Por favor... esperte, Holly Knight. Non hai tempo que perder. 
Despois da voz, a dor. Agullas nos seus pulmóns e chamas aferrando as súas extremidades. O ardor transversal de láseres detrás dos seus ollos. Convulsións e calafríos e ácido nas súas veas. Un remolino escuro atraéndoa, a súa negra proximidade ofrecendo repouso sensorial. Alivio. Fuxida. Retírase ao interior da súa garganta silenciosa... Baixo o ceo turquesa, contra a pletórica cama de herba, a pel de Evan é dun saudable moreno de noz moscada. A arrogancia das lámpadas solares, pensa Holly. Os suplementos dietéticos proporcionan todos os fotonutrintes que necesitan. Nesa forma estraña que el ten de saber o que ela pensa, a cara de Evan arroiba. Logo sorrí e coloca unha man chea de callos sobre o abultamiento lixeiramente velloso do seu ventre. El non fala. As palabras son raramente necesarias entre eles. O fillo non é tecnicamente seu -a reserva xenética da colonia é demasiado reducida para a inseminación natural-. A med-computadora escolleu o mellor xenotipo de entre as provisións da nave e Holly aceptou obedentemente. A pesar diso, Evan trata á criatura nonata con non menos atención que se procedese dos seus lombos. Holly ámalle máis aínda por iso. E por suposto que o ceo non é realmente 
azul; iso é simplemente o efecto da dispersión de moléculas no campo do domo. Máis aló do bordo ilusorio do domo o ceo é unha encapotada brétema de nubes de metano, circundadas por unha liña mostaza de ácido sulfúrico, o ronsel -como de cometa- dunha das dúas lúas de Porto. Pero o campo consegue enganalos cun ceo azul de Terra; sen el estrangularíanse en dióxido de carbono, o compoñente principal da atmosfera de Porto. As nubes de metano colgan aproximadamente a corenta quilómetros sobre a superficie de Porto, formando remuiños de vórtices poderosos, asucados por láminas feroces de lóstregos azuis. O sempre nubrado horizonte está estratificado con auroras distantes que Holly fracasou até agora en capturar fielmente con óleo e lenzo. A mínima inclinación axial de Porto significa que non hai estacións, simplemente este gris perpetuamente nubrado, coma se estivese sempre a piques de chover. 
Os días e as noites son breves, apenas seis horas segundo o tempo de Terra , por cuxo estándar os colonos calculan aínda o paso dos acontecementos, convertendo incluso o prolongado traxecto de Porto ao redor de Alpha Centauri, de 3.26 anos-Terra, en cifras que eles poden relacionar. 
Evan atráea estreitamente a través da herba densa, oprime os seus beizos contra os dela. O seu corpo é sólido e cálido. 
(...)

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.