Bjorn Nyberg
-Por que nos demoramos aquí, Conan?
-Os cabalos teñen que descansar. Vexamos se aínda nos seguen eses diaños khozgari!
Apartouse a longa aleta de roupa que lle protexía o rostro e, antes de falar, cuspiu ao chan. Os estremecidos e suorentos flancos do seu cabalo e a súa boca cuberta de espuma, eran boa proba da necesidade daquela parada. Os ollos azul fume de Conan destacábanse moito sobre o ton bronceado do seu rostro, complementado polo vermello turbante que rodeaba o seu casco puntiagudo e a súa túnica vermella, faxa negra, calzóns orixinalmente brancos e botas negras. A súa ancha manga esquerda levaba bordada a cimitarra dourada de sarxento da cabalaría fronteiriza turania.
O seu camarada, un alto e enxoito turanio de ollos negros, ía uniformado como o cimerio, fóra da insignia de mando deste. Ademais da cimitarra e a longa lanza, levaba un pesado arco de dúas pezas e un carcaj de coiro cheo de frechas.
-Maldito sexa ese estúpido Emisario Real! -gruñou o cimerio E iso que lle prevín contra os khozgari e os seus corazóns traizoeiros! Pero o moi asno cabezón non quixo escoitarme! Nada máis pensaba en tratados de comercio e nunha nova ruta para as caravanas. De modo que agora a súa cabeza colga entre o fume da choza do xefe xunto coas dos nosos camaradas. E maldito sexa o tenente por aceptar que a reunión tivese lugar no poboado das rocas!
-Tes razón, Conan, pero, que outra cousa podía facer? O emisario tiña poderes absolutos. A nosa tarefa era protexerlle, obedecerlle, e nada máis. Obxectar aos seus desexos significase unha cimitarra rota e unha degradación a soldado raso para o tenente. Xa coñeces o carácter do capitán.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.