Pat Murphy
Este conto foi gañador do premio Nebula en 1987 na categoría novelette, con todo dereito e xustiza, xa que é ese tipo de historia marabillosa que calquera de nós quixese poder escribir. Pat Murphy logra contala cunha habilidade incrible, con absoluta sinxeleza de palabras, e cunha gran sensibilidade humana, algo que parece estar a faltar nalgúns autores máis novos, que escriben fríamente, coma se fosen máquinas.
Domingo pola mañá, no verán. Un chimpancé miúda e parda, chamada Raquel, está sentada no piso da sala da casa dunha estancia ao bordo do Deserto Pintado. Mira unha película de Tarzán na televisión. Cínguese os xeonllos cos brazos velludos e se mece con contida excitación. Sabe que o seu pai diría que é grande para esas diversións pueris, pero como Aaron aínda dorme, non pode reprendela.
Na televisión, un grupo de malvados pigmeos encerrou a Tarzán nunha gaiola de bambú. Raquel teme que non escape a tempo para salvar a Jane dos contrabandistas de marfil que a teñen cativa. A película pasa a Jane, que está amarrada á parte traseira dun jeep, e Raquel xime en voz baixa. Sabe que non debe aullar; espiou antes o dormitorio do seu pai, e aínda estaba deitado. A Aaron non lle gusta que ela aúlle mentres el dorme.
Cando interrompen a película cun corte publicitario, Rachel entra no cuarto do pai. Desexa almorzar e quere que el se levante. Se acerca de puntillas á cama para ver se está esperto.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.