INICIO DE Á OUTRA BEIRA DO RIO,

Á OUTRA BEIRA DO RIO, 
CIifford D. Simak
 
Aqueles dous raparigos dicían que ela era a súa avoa, pero era imposible E con todo...

Os dous raparigos viñeran camiñando afanosamente polo carreiro. Era a época de facer conserva de mazás, cando florecían as primeiras varas de San Xosé e despregábanse as margaridas silvestres. Cando Mrs. Forbes reparou neles desde a xanela da cociña, parecían uns nenos que viñesen da escola, pois ambos levaban un saco no cal podían estar os seus libros. Como Carlos e Santiago, como Micia e Margarida... pero xa se achaban nun afastado pasado a época en que este catro falan atravesado o carreiro nos seus diarios percorridos á escola. Agora tiñan fillos propios que ían a ela.

Volveu ao fogón a remover as mazás que cocían, para as que esperaban sobre a mesa os tarros de ancha boca, e logo mirou de novo a través da xanela da cociña. Os dous nenos achábanse xa máis preto e viu que o mozo era o maior dos dous... dez anos, seica, e a rapziña non máis de oito. Pensou que poderían ir de paso, aínda que aquilo non parecía probable, pois a senda conducía á súa granxa e a ningunha outra parte.

Os raparigos deixaron o carreiro e penetraron no camiño que conducía á casa, seguindo tenazmente por el. Non había ningunha vacilación neles; sabían onde estaban a ir. Dirixíronse á porta de reixa da cociña e detivéronse ante ela, quedándose mirando á muller. O neno dixo:

- Ti es a nosa avoa. Papá dixo que tiñamos que dicirche deseguido que eras nosa avoa.

- Pero iso non é... - dixo ela, e detívose. Estivera a piques de dicir que iso era imposible, que ela non era a súa avoa. E mirando ás serenas caritas infantís, sentiu contenta por non pronunciar aquelas palabras.

- Eu son Elena - dixo a nena, con voz de frauta.

- Vaia, é estraño - dixo a muller -. Ese é tamén o meu nome.

O raparigo dixo:

- Eu chámome Pablo.

Mrs. Forbes abriu a porta e os pequenos entraron, quedándose calados, examinándoo todo en derredor, coma se nunca visen unha cociña.