Theodore Sturgeon
- Meu Deus! - gritei - é... non pode ser. - Logo, algo atemorizado porque a miña voz non espertara ningún eco neses amplos e interminables corredores (que diaños!, tiñan un alfombrado de catro centímetros de espesor) agreguei, en forma case tímida -: tío Fremmis?
- Seguro que son eu fillo - respondeume. Debo confesar que sentinme sacudido.
O tío Fremmis, (en realidade era tío da miña nai) era un home de risa fácil e cabelos grises cando eu era un neno. Pasado o tempo, cando fun maior, e antes de abandonar a zona dos lagos (en realidade é un lugar montañoso, pero chámano a zona dos lagos), o tío Fremmis era aínda un home de risa fácil e cabelos grises. Vivía só, nunha casa preto dun estanque (un lugar amplo e sinuoso preto dun regato) e dun val profundo e cheo de brétema. Era un val que non lle gustaba a ninguén, e creo que ao tío Fremmis agradáballe ver a luz antes de que o sol saíse, e contemplar aos coellos, os esquios vermellos e grises e ao cervo pastando, ata que a luz do sol disipaba a néboa. Adoitaba estar sempre no pobo e era un personaxe moi popular pero, segundo o que lembro, non intimaba demasiado con ninguén. Cando necesitaba diñeiro facía o primeiro que se lle presentaba: cortar madeira, abrir pozos, traballar nas terras alagadas (de calquera cousa que vostedes imaxinen), sempre nos arredores do depósito de madeiras. As súas compras limitábanse a fariña, sal e agullas. Tamén adquiría xabón de lavar, pantalóns aptos para o traballo rudo e, cada poucos anos, unha machada, unha pedra de amolar e un cántaro.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.