Margaret St.Clair
Brian cabalgaba briosamente cando, ao crepúsculo, chegou ao santuario. Rebentara dúas monturas desde o día anterior, e a pesar da súa marcha os Hrothy, aullando como unha manda de derviches, estaban moi preto. Alzouse sobre os estribos e mirou angustiadamente cara atrás.
Si, dentro de corenta segundos, aproximadamente, os parentes de Megath estarían a tiro de ballesta. Se o atrapaban, colgaríano polos nocellos e dispararíanlle unhas aguzadas frechas que lle farían agonizar dous ou tres días antes de morrer. Estremeceuse. A entrada da capela estaba ás escuras e non resultaba moi alentadora, pero estaba case seguro de que os Hrothy respectaríana polo seu carácter sacro, e o santuario parecíalle, pola súa inexperiencia en tales cuestións, unha capela semellante ás que punteaban a superficie do segundo planeta. Era unha sorte que a atopara. Saltou do ruano e afundiuse na escuridade.
Os Hrothy atraparon ao animal cincuenta segundos despois. Era fácil adiviñar onde estaba Brian. Contempláronse mutuamente en silencio. O tío de Megath, que fora o máis ansioso na persecución, lanzou unha curta risotada. Os homes foron desmontando sen falar.
Os Hrothy consideraban que Brian, pola súa violación e subseguinte abandono de Megath, acababa de cometer un pecado imperdoable. En realidade, non lles importaba tanto a violación da moza como o abandono cando se cansou dela. A isto opúñanse rotundamente. Ía en contra dos seus costumes. Desexaban que o violador aceptase para sempre á súa vítima. Pero pensaban, polos relatos que leran e polas súas experiencias, que se Brian permanecía no interior da capela doce horas, as súas ansias de vinganza quedarían satisfeitas. Megath quedaría vingada. Silenciosamente, os homes da tribo sentaron en semicírculo diante da capela.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.