27 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCII)

Desliceime sobre a alfombra, tratando de evitar o menor tropezo que puidese traizoar a miña presenza. Necesitei cinco minutos para chegar á porta do fondo que daba á biblioteca. Dispúñame a abrila, cando un suspiro do capitán Nemo cravoume ao chan. Comprendín que ía levantarse, e mesmo o entrevín ao filtrarse até o salón a luz da biblioteca. Veu cara a min, os brazos cruzados, silencioso, deslizándose máis que andando, como un espectro. O seu peito oprimido inchábase de saloucos. E ouvino murmurar estas palabras, as últimas que gardo del:
-Deus Todopoderoso! Basta! Basta!
Era a confesión do remorso o que escapaba da conciencia dese home? Aterrorizado, precipiteime á biblioteca, cheguei á escaleira central, subina e logo, seguindo o corredor superior, fun até o bote no que penetrei pola abertura que deixara paso aos meus dous compañeiros.
-Partamos! Partamos! -gritei.
-Ao instante -respondeu o canadense.
Pechouse e atornillou o orificio practicado no ferro do Nautilus, mediante unha chave inglesa da que se provira Ned Land. Pechouse igualmente a abertura do bote, e o canadense comezou a desatornillar as porcas que nos retiñan aínda ao barco submarino. Súbitamente chegounos un ruído do interior. Ouvíanse berros, voces que se respondían con vivacidad. Que ocorría? Déranse conta da nosa fuga? Sentín que Ned Land deslizábame un puñal na man.
-Si -murmurei-, saberemos morrer.
O canadense detívose no seu traballo. De súpeto, unha palabra, vinte veces repetida, unha palabra terrible, reveloume a causa da axitación que se propagaba a bordo do Nautilus. Non era de nós do que se preocupaba a tripulación.
-O Maelström! O Maelström! -gritaban unha e outra vez. O Maelström! Podía resoar nos nosos oídos unha palabra máis espantosa en tan terrible situación? Achabámonos, pois, nesas perigosas paraxes da costa norueguesa? Ía precipitarse o Nautilus nese abismo, no momento en que o noso bote ía desprenderse del? Sabido é que no momento do fluxo as augas situadas entre as illas Feroë e Lofoden precipítanse cunha irresistible violencia, formando un bulebule do que xamais puido saír un navío. Ondas monstruosas corren desde todos os puntos do horizonte e forman ese abismo tan xustamente denominado «o embigo do océano», cuxo poder de atracción esténdese até quince quilómetros de distancia. Alí, non soamente os barcos son aspirados, senón tamén as baleas e até os osos brancos das rexións boreais. Alí é onde o Nautilus -involuntaria ou voluntariamente, talvez- fora levado polo seu capitán. Describía unha espiral cuxo radio diminuía cada vez máis. Con el, o bote, aínda aferrado ao seu flanco, viraba a unha velocidade vertixinosa. Sentía eu as vertixes que suceden a un movemento xiratorio demasiado prolongado. Estabamos espantados, vivindo no horror levado aos seus últimos límites, coa circulación sanguínea en suspenso e os nervios aniquilados, empapados nunha suor fría como o da agonía. E que fragor en torno do noso fráxil bote! Que muxidos que o eco repetía a unha distancia de varias millas! Que estrépito o das ondas ao esnaquizarse nas agudas rocas do fondo, alí onde os corpos máis duros rompen, alí onde até os troncos das árbores convértense en «unha pel», segundo a expresión norueguesa! Que situación a nosa, espantosamente sacudidos!
O Nautilus defendíase como un ser humano. Os seus músculos de aceiro cruxían. Ás veces, levantábase, e nós con el.
-Hai que resistir -gritou Ned Land-e asegurar as porcas. Se nos suxeitamos ao Nautilus, talvez podamos salvarnos aínda. Non acabara de falar cando se produciu un forte chasquido. Desprendidas as porcas, o bote, arrincado do seu alvéolo, saíu lanzado como a pedra dunha fonda cara ao bulebule. Deime un golpe na cabeza cunha cuaderna de ferro e, baixo este violento choque, perdín o coñecemento.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.