Baixo os seus pés había unha angosta galería de metal que bordeaba a parede e perdíase á distancia.
Non había ninguén nos arredores que se interpuxese na súa fuxida. Diante e debaixo del, había un enorme salón
repleto de máquinas xigantescas, un labirinto de circuítos transparentes e
opacos, de todos os tamaños, que se entrecruzaban. Este era o salón de mantemento.
Podía ouvirse o suave trepidar das máquinas, e Cramer preguntouse por que non amortecerían o ruído. Os trámites burocráticos
habían estancado o lugar.
Unha maraña de cables e tubaxes alimentaban o edificio, chegando cos seus
longos dedos a cada un dos pisos para levar un cúmulo de servizos.
Eran as tripas de Kenmore, porque dalgún modo non eran exactamente o seu
corazón. Podía alcanzar a ouvir un zumbido sutil, un leve rumoreo, máis aló
do ronquido das máquinas, ou era soamente a súa imaxinación?
Virou cara á dereita sobre a galería, deixando a porta de metal ás
súas costas.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.