2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLV)

O Nautilus descendeu aínda máis, a pesar da poderosa presión que sufría. Eu sentía os seus ferros tremer baixo as xunturas das súas porcas; os seus barrotes se arqueaban; os seus tabiques xemían; os cristais do salón parecían combarse baixo a presión da auga. O sólido aparello cedería, sen dúbida, se tal como dixera o seu capitán non fose capaz de resistir como un bloque macizo. Ao rasar as paredes das rocas perdidas baixo as augas puiden ver aínda algunhas cunchas, sérpulas, espios vivos e algúns espécimes de asterias. Pero pronto estes últimos representantes da vida animal desapareceron, e, por baixo das tres leguas, o Nautilus excedeu os límites da existencia submarina, como o fai un globo que se eleva no aire por encima das zonas respirables. Alcanzaramos unha profundidade de dezaseis mil metros -catro leguas-, e os flancos do Nautilus soportaban entón unha presión de mil seiscentas atmosferas, é dicir, de mil seiscentos quilogramos por cada centímetro cadrado da súa superficie.
- Que situación! -exclamei-. Percorrer estas profundas rexións ás que o home xamais chegara! Mire, capitán, mire esas magníficas rocas, esas grutas deshabitadas, eses últimos receptáculos do Globo onde a vida non é xa posible. Que mágoa que nos vexamos reducidos a non conservar máis que o recordo destes lugares descoñecidos!
- Gustaríalle levar algo mellor que o recordo? -preguntoume o capitán Nemo.
- Que quere vostede dicir?
- Quero dicir que non hai nada máis fácil que tomar unha vista fotográfica desta rexión submarina.
Case non tivera tempo para expresar a sorpresa que me causou esta nova proposición cando, a unha simple orde do capitán, trouxeron unha cámara fotográfica. A través dos paneis, o medio líquido, iluminado electricamente, distinguíase cunha claridade perfecta. Non fose o sol máis favorable a unha operación desta natureza. Controlado pola inclinación dos seus planos e pola súa hélice, o Nautilus permanecía inmóbil. Enfocouse o instrumento sobre a paisaxe do fondo oceánico, e nalgúns segundos puidemos obter un negativo dunha extremada pureza. É o positivo o que ofrezo aquí. Ven nel esas rocas primordiais que non coñeceron xamais a luz do ceo, eses granitos inferiores que forman a forte base do Globo, esas grutas profundas baleiradas na masa pétrea, eses perfís dunha incomparable liña con remates destacados en negro coma se debésense aos pinceis dalgúns artistas flamencos. Logo, máis aló, un horizonte de montañas, unha admirable liña ondulada que compón os planos de fondo da paisaxe. Son incapaz de describir ese conxunto de rocas lisas, negras, brunidas, sen ningunha adherencia vexetal, sen unha mancha, de formas extranamente recortadas e solidamente establecidas sobre unha capa de area que brillaba baixo os resplandores da luz eléctrica. Tras terminar a súa operación, o capitán Nemo díxome.
- Ascendamos, señor profesor. Non convén abusar da situación nin expor por máis tempo ao Nautilus a tales presións.
- Subamos -respondín.
- Agárrese ben. Non tivera case tempo de comprender a razón da recomendación do capitán cando me vin derrubado ao chan. Embragada a hélice a un sinal do capitán e ergueitos verticalmente os seus planos, o Nautilus elevábase cunha rapidez fulgurante, como un globo no aire, e cortaba a masa da auga cun estremecimento sonoro. Ningún detalle era xa visible. En catro minutos franqueou o catro leguas que lle separaban da superficie do océano, e tras emerxer como un peixe voador, recaeu sobre ela facendo saltar a auga a unha prodixiosa altura.