Novela semanal. 25ª entrega.

 Duchamps leva a man á testa. Xa me está empezando a doer cabeza, suspira mentres toma un grolo da tila. Cando acabes de ser un mexericas continuamos co tema que nos trouxo aquí, repróchalle Amans.

Tras dez minutos de descanso, o detective nota que se sente mellor así que Amans procede co resto da explicación. Como che comentaba, estás metido no medio dunha conspiración. Dispoño dun informante infiltrado na organización e deixoume claro que queren facerse co poder no país; o que non está claro é como o van facer. O máximo líder dentro da organización é Poutine, presidente do Corpo secreto de Intelixencia, e  semella que hai máis cargos dese organismo estatal involucrados. Mañá teñen unha nova reunión na capital. Podemos achegarnos e falar co meu compañeiro. El poderá informarnos dos próximos movementos da grupo. Descansa o que queda de día, farache falta a enerxía.

 

Continuará...

Novela semanal. 24ª entrega.

 Agora que estamos cómodos pódoche explicar a situación. Empezarei dicindo que estamos a afrontar unha organización, non un individuo, di Amans. Como que unha organización? Pregunta Duchamps dubitativo. Son os que están detrás dos asasinatos dese PR? Si, responde Amans, o empresario estivera financiando esa organización pero semella que acabou en problemas cando se opuxo a aumentar a súa aportación. O actor, en cambio, formaba parte da propia organización pero acabou asasinado por disidente, ao igual que o seu compañeiro na festa á que fuches. Eses son tres, di o detective, que hai das outras dúas vítimas? Amans pasa a man polo queixo cun xesto pensativo. Esas non teñen unha relación clara nesta historia, recoñece, pero é probable que acabasen mortos para ocultar o carácter político das outras mortes. Despois de todo, pensabamos que se trataba dun asasino en serie.

Miña nai queridiña, di Duchamps confuso, vas ter que deixarme uns minutos para asimilar todo isto. Comprendo a túa confusión, se queres pódoche traer algunha bebida e despois continuamos, ofrece Amans. Continuar? Aínda tes máis segredos que contarme? Pregunta en desesperación Duchamps.

 

Continuará...

Novela semanal. 23ª entrega

Xa levan vinte minutos na autoestrada en dirección leste cando Amans lle pide a Duchamps que apague o seu teléfono móbil. Non quero que te rastrexen ata o lugar de destino, di cun ton serio. O detective fai o que lle indique o condutor e, ipso facto, este colle a primeiro cambio de sentido dirección a Vaillard.

Chegan a un chalé situado nas aforas da cidade. É unha casa ben feitiña situado dentro dunha zona arbórea que proporciona privacidade pero cun xardín propio bastante amplo para desfrutar do ceo azul. Entran no garaxe co Lamborghini e Duchamps sae do coche para estirar ben o corpo e espertar os músculos que lle quedaron durmidos.

Do garaxe pasan ao salón da casa. Tes wifi aquí? Necesito mirar como quedaron os partidos da NBA, di o detective. Non, non quero que me poidan localizar, contesta Amans. Se queres mirar iso acende o móbil cando marchemos. Icindi i míbil quindi mirchimos... repite Duchamps. Non teño conexión a internet no móbil, pensas que son millonario? Amans suspira e indica coa man ao detective para que se sente no sofá. Vouche comentar como queda a situación despois de todo o que pasou estes días.

 

Continuará...

Novela semanal. 22ª entrega.

Os dous homes camiñan a paso acelerado pola rúa. Ao pasaren ao lado do Peugeot Amans decátase de que Duchamps está a mirar o coche. Déixao aí, dille, seguramente teña un localizador. Dous cruces de rúa despois chegan ao coche de Amans, un discreto Lamborghini rosa. O condutor introduce a chave e comeza a saír un ruído enxordecedor polo tubo de escape. Pisa o acelerador a fondo e saen lazados cara á avenida principal da cidade. 

O detective, que non falara nada desde que saíran do café, rompe o seu silencio. Que está pasando aquí? Quen é esa xente que foi ao meu despacho? Quen es ti? Amodo, raparigo. Vaime estoupar a cabeza con tanta pregunta. De acordo, de acordo. En primeiro lugar, quen era esa xente? Esa xente que foi facer unha visita ao teu despacho é xente do goberno. Bueno, non exactamente o goberno, senón o Corpo Secreto de Intelixencia. Sospeito dende un tempo que teñen relación cos asasinatos acontecidos en Vaillard estes derradeiros meses. E ti fas que en medio de todo isto? Pregunta Duchamps impacientemente. Direicho cando cheguemos ao sitio de destino, pero porque sei que es amigo de Gérard e eu confiaba moito nel. Encóllese o corazón de Duchamps ao escoitar falar do Comisario en pasado.

 

Continuará...

Novela semanal. Vixesimoprimeira entrega.

Aínda que deixou aos investigadores atrás, non pode evitar sentir que está a ser vixiado. El apura para chegar ao punto de reunión tanto como lle permiten os semáforos e o coche.

Xa está á altura do café pero non ve nada raro. Aparca nunha rúa próxima, apaga o motor e camiña cara ao punto de reunión. Duchamps mira a través da porta de cristal do local pero non hai ninguén sentado nas mesas nin tomando algo na barra así que decide entrar. Vai á barra e pide un café e un croissant porque non comeu nada dende que espertou. El séntase no seu sitio favorito e dous minutos despois tráenlle o almorzo. A pesar de estar en perigo, non pode evitar poñer cara de felicidade ao dar a primeira dentada.

Unha man agarra o ombreiro do detective, que por pouco afoga do susto. Non se preocupe, di unha voz aguda. Son amigo do Comisario Delaville, veña comigo, este local non é seguro para falar. O detective dáse a volta e recoñece ao momento esa figura inesquecible. Diante del está Amans, aínda que desta vez leva roupa un pouco máis discreta. Contra a súa vontade, Duchamps vese obrigado a abandonar o seu almorzo ao tempo que unha bágoa esvara pola súa meixela.

Continuará...

Novela Semanal. Vixésima entrega.

Duchamps está sorprendido pola chamada pero fai o posible para que non o noten os visitantes. De acordo, contesta, pero quero que me devolvan os cartos! Que dis? Pregunta a voz do teléfono. Ah, vale, entendo. Cando marchen vai ao café Moulin d’Or, canto antes. O detective colga o teléfono. Un dos investigadores toma a palabra. Quen era o que chamaba? A chamada? Era da pizzería para avisarme de que non me poderían entregar a pizza de ananás. Dálle unha arcada ao investigador. O seu compañeiro non queda moi convencido pola explicación. Unha pizza? Pide unha pizza despois do que ocorreu onte? Bueno, que problema hai? Cando o bandullo chama hai que responder. Duchamps nota a man do investigador que se vai movendo cara a un dos petos da súa chaqueta. Antes de darlle a oportunidade, o detective saca a súa pistola do caixón da súa mesa e apunta aos investigadores. Levantan as mans ao ceo cos ollos fixados no canón da pistola como se estivesen hipnotizados. Se non lles importa, serei eu o que faga as preguntas a partir de agora. Para quen traballan? Xa llo dixemos, somos do Corpo de Investigación Central. Pregunta Duchamps á vez que estira o brazo para sacar unha pistola con silenciador no peto interno do investigador. Fai o mesmo co outro pero este non ten nada. Por que lles mandaron vir aquí a matarme? O único que nos dixeron era que vostede era perigoso e que había que detelo no caso de que fose posible. Duchamps non queda moi convencido. Por favor, voulles ter que pedir que abandonen o meu despacho, di finalmente o detective.

Mándalles levantarse e saír pola porta. Despois da pechar con chave saen á rúa. Duchamps queda parado un momento. Está tentando lembrar onde deixou aparcado o coche. Ten tantas cousas na cabeza que se lle escapan cousas. Por aquí, di Duchamps. Os dous investigadores avanzan seguido as súas indicacións. Dous minutos despois están xunto ao Peugeot. Pasen por aquí, di sinalando o calello escuro. Avanzan ata chegar a un contedor e o detective mándalles poñerse contra a parede. Por favor, non nos mate, suplica o dos homes. Sen facerlle caso, Duchamps asesta un culatazo a cada un, que nos deixa inconscientes no chan. Con moito esforzo, consigue levantalos e tiralos ao contedor. Baixa a tapa e volve ao coche.

Continuará...

Novela semanal. Decimonovena entrega.

Os dous individuos cruzan o limiar da porta situándose no medio do despacho. Séntense, por favor, indica Duchamps sinalando dúas cadeiras ao tempo que pecha a porta. Díganme, que desexan saber de min? Pregunta rodeando a mesa para sentarse fronte aos investigadores. Un deles aclara a gorxa e comeza a falar. Como lle comentabamos, estamos aquí para tratar sobre a morte do Comisario Delaville. Polo que parece estivo vostede onte na comisaría, poucos minutos antes do tiroteo que aconteceu alí. Queríamos saber o que falou co comisario. Bueno, contesta o detective, o comisario e mais eu estabamos detrás duns casos que estaban relacionados entre eles por unha simple tarxeta coas letras PR. Eu mesmo estiven presente cando asasinaron a outra persoa na mansión do actor. Si, ese asunto xa o sabemos porque o goberno central ten acceso á información dos casos pero nós preguntámoslle acerca do que falou na comisaría, contesta impaciente o outro home. Non se preocupen señores, temos moito tempo para falar, di Duchamps un pouco confuso. Desexan algo de beber? Pregunta, aínda que el xa se levantou para ir ao moble e sacar unha botella de whisky que tiña gardada para momentos de soidade. Contestan que non así que colle un só vaso. Volve sentarse e sirve un pouco de whiskey para tomar un grolo pequeno. Ring ring. Sona o seu teléfono. Duchamps mira para el e despois para os investigadores. Colle o teléfono para contestar a chamada. Duchamps! Escóitaselle a unha voz berrar. Non te fíes deses homes!

Continuará...

Novela semanal. Decimooitava entrega.

Pasaron dúas horas dende a chamada ao comisario. Duchamps mira cada pouco pola fiestra en busca dalgunha silueta sospeitosa. A rúa parece tranquila pois xa son as once da noite e a xente xa volveu á súa casa horas antes. El aínda está pensando en como actuar. A quen acudir? Será seguro ir á comisaría para ver se houbo algún supervivente? Sexa como for, agora é moi perigoso saír así que o detective decide pasar a noite no seu despacho. Diríxese a un armario e saca del unha manta que levaba gardada non se sabe canto tempo. Despois de sacudila un par de veces, colócaa no chan e déitase. A combinación do esforzo físico desde día coa conmoción dos ataques consigue que queda durmido en canto pecha os ollos.

Óuvense dous golpes na porta. Duchamps aínda está deitado no chan coa baba caéndolle na manta. Tras o terceiro golpe a súa mente vólvese máis clara, recordando os acontecementos do día anterior. Non bebeu nada de alcohol pero dóelle a cabeza como se fose o caso. Ponse en pé de xeito silencioso e vaise achegando á porta evitando situarse fronte a ela. Coloca a orella tan preto como pode para escoitar calquera ruído. Dan outros dous golpes na porta. Señor Duchamps? Somos do Corpo de Investigación Central. Estamos aquí para facerlle unhas preguntas sobre a morte do Comisario desta cidade. Encóllese o corazón de Duchamps. Tiña o presentimento pero escoitalo faino definitivo. Que queren de min? Pregunta o detective. Simplemente queremos facerlle unhas preguntas porque temos coñecemento da súa presencia na comisaría momentos antes do ataque, responden do outro lado da porta. Cun xesto rápido, Duchamps alcanza a mira da porta para observar aos individuos e coa mesma rapidez colócase fóra de alcance. Polo que puido ver son dous señores en uniforme oficial do CIC e non tiñan ningunha arma á vista. Se fixese falta, Duchamps ten o seu revólver agochado nun caixón da súa mesa así que abre a porta e deixa pasar aos investigadores.

Continuará...

Novela semanal. Decimoséptima entrega.

Agora si está claro que o coche está a seguilo porque no retrovisor pode ver claramente que os perseguidores teñen os ollos cravados nel. Estes semellan darse conta de que están a dar voltas sen sentido e cambian de plan. Empezan a acelerar para tentar poñerse á altura do Peugeot pero Duchamps pisa o acelerador sacando toda a potencia do seu automóbil. Durante os seguintes cincuenta metros os dous coches circulando case en paralelo, asustando aos condutores que chegan no sentido contrario. Coa esquina do ollo o detective vai vendo que o copiloto está sacando unha pistola do peto da súa chaqueta. Ante o perigo pisa a fondo o freo deixando aos perseguidores adiantalo. Estes tamén fan o mesmo pero xa é tarde porque a presa escapa por unha rúa estreita e cando retroceden ata alí esta xa desapareceu.

Ten o corazón que lle sae pola boca e non para de revisar os espellos, esperando ver ese coche saír por algún lado. Agora sabe que eses asasinos queren facelo desaparecer. En canto chegue a un lugar seguro debe chamar ao comisario para avisalo.

Ao fondo xa observa o edificio que alberga o seu despacho. Aparca nunha praza libre e sae pitando cara ao portal. Abre a porta subindo os chanzos de dous en dous cunha forza renovada. Pecha a corta con chave e saca o móbil para chamar ao seu compañeiro, aínda que cos nervios lle custa atinar na opción correcta. Escóitase o son de espera, que se prolonga por vinte segundas. Non hai resposta pero non se rende e volve a marcar o número do comisario. Pasan os segundos e cando empeza a temer o peor descolgan o teléfono. Duchamps? Por que me chamas? Xusto me pillaches no medio da sesta. Ten coidado Gérard, solta de golpe o detective, os asasinos andan detrás de min e se cadra te teñen no seu punto de mira tamén. Non te preocupes por min, contesta o comisario, non se atreverán a entrar aquí. Se o ves necesario podo encargar a dous dos meus homes que te protexan. Poden saír en cinco minutos e levarán un coche blindado. Ti queda onde estás. Escóitase un disparo. Agora, escóitanse berros mesturados con máis disparos. A voz do comisario vólvese distante, escóitase un toque seco e uns pasos que marchan. Os disparos seguen por outros tres minutos e despois faise silencio. Duchamps agarda outro minuto enteiro a que o comisario colla de novo o teléfono pero ante os malos presaxios finaliza a chamada. Exhausto, toma asento e tapa a cara coas mans para que non lle vexan as bágoas porque, visto o acontecido, non se pode fiar nin das paredes.

Continuará...

Novela semanal. Decimosexta entrega.

Entra no despacho cos pulmóns que lle saen pola boca. O comisario está sentado na súa mesa inclinado dando un masaxe nos pés. Seica estaban a perseguirte ou? Pregunta o comisario. Tecnicamente, si que me perseguiron hoxe, pero basta de cháchara, que me tiñas preparado? Pois teño este informe sobre outra das vítimas que morrera este mes. A esquiadora? Non, o empresario. Mira o informe e xa me dis o que pensas. Duchamps colle o cartafol que lle ofrece, séntase nunha das cadeiras que hai fronte á mesa do comisario e comeza a ler, pasando lentamente as follas. Interesante, murmura o detective, o empresario tampouco era trigo limpo. Segundo isto, andaba a lavar diñeiro procedente de actividades ilegais. Como é que non se sabía nada disto? Pregunta Duchamps. O comisario levanta os ombreiros cun xesto de resignación. Parece que hai moitos políticos corruptos; pode ser que lle cubrisen as costas a cambio de cartos. O detective ráscase o queixo medio pensativo. Ao final este asasino estábanos a facer o traballo porque, agás o actor, o resto de vítimas tiñan merda debaixo da alfombra.

O detective despídese do seu amigo e toma as escaleiras. Abaixo decátase de que o cartel de avaria xa non está presente na porta do ascensor. Continúa cara a porta de saída, saudando á recepcionista, e sae á rúa. Co sol que vai ten que colocar a man diante dos ollos a modo de viseira. Ponse en marcha de volta ao coche. A vista váiselle adaptando ao nivel de luminosidade aínda de non de todo porque parece que ve raios de luz estraños camiñando pola beirarrúa. Xa chegou ao Peugeot, que lle dá a benvida cunha multa debaixo do limpaparabrisas. O detective non vira as liñas azuis que delimitan as prazas. Rosmando, métese no coche e pono en marcha.

Xa van 10 minutos que está conducindo e o sol non quere deixar de pegar forte. Pensaba que seguía vendo resplandores raros cos ollos pero empeza a pensar que o están a seguir porque ese coche negro lle vai detrás estaba á cola tres voltas de esquina antes. Decide seguir outra camiño en lugar de ir directo ao seu despacho para asegurarse.

Continuará...

Novela semanal. Decimoquinta entrega.

No letreiro lese rúa Voleur, indicativo de que Duchamps chegou ao seu destino. Mirando ao seu redor no ve ningunha praza libre para aparcar o coche. Así que decide dar unha volta por se hai sorte e aparece unha libre. Pasa por diante dun bar que se chama Le Gourmet, dentro do cal se ven varios policías tomando a súa rosquilla diaria; unha das diarias para ser máis exactos. Parece que xa só queda unha e forman un círculo. No centro dous policías novatos deberán loitar para conseguir a rosquilla e o respecto do seu compañeiros, que berran e axitan as pistolas apuntando ao teito. O detective segue o seu camiño mentres se escoitan os primeiros gritos de dor. Tras virar por unha rúa atopa unha praza libre para aparcar en batería pero tamén se da conta de que unha señora vella lle ten botado o ollo e se achega a toda velocidade no seu todoterreo. Duchamps debuxa o sinal da cruz no peito e pisa o acelerador. Coa adrenalina polas nubes os dous coches van diminuíndo a distancia que queda pero ningún dos dous ten claro que conseguirá a praza. A pesar dous anos, o Peugeot consegue salvar o honor de Duchamps que dispón a aparcar. De paso saúda á señora, que lle responde cun corte de manga, e aparca o coche.

Parece que xa chegou á entrada da comisaría. Dentro non hai moito movemento porque están aínda no bar. Abre a porta e contesta á recepcionista, que pregunta motiva da visita, que ten unha reunión co comisario. Segue polo corredor principal ata o ascensor cun cartel pegado que avisa dunha avaría. Mala sorte. Non pasaría nada por subir polas escaleiras ao segundo andar pero está canso de estar correndo dentro da mansión. De todos modos non lle queda outra así que empeza a subir, quedando sen aire a cada chanzo que supera. Con suor nas axilas, Duchamps chega ao segundo andar e xa ve ao fondo a porta co nome do comisario. Coas derradeiras forzas que lle quedan atravesa metros finais, dá dous toques na porta e ábrea.

Continuará...

Novela semanal. Decimocuarta entrega

Entre medo e tristeza comeza a falar. Sempre sospeitei que o meu marido andaba en cousas raras. Fará como cinco anos que empezou a saír pola noite no medio da semana sen comentarme nada, traía xente que non coñecía de nada e tiñan reunións ás que me prohibía asistir. Ás veces esas reunións poñíanse violentas cando escoitaba berros. Eu preguntáballe que pasaba pero non me quería contar nada. E un día deixaron de vir esas persoas á mansión. El non estaba ben, notábaselle na cara, na forma de falar. O que máis me asustou foi cando comezou a dicir que o estaban seguindo, quen non estabamos seguros aquí. Unha semana antes da súa morte tiñamos pensado mudarnos a outro país pero, como xa saben, esa viaxe non se produciu. E esa persoa que morreu, o amigo do seu marido, que implicación ten en todo este asunto? pregunta Duchamps. O único que sei é que tamén ía a esas reunións. Realmente era a única persoa que coñecía con anterioridade e despois da derradeira reunión foi o único que seguín vendo. Dáme a sensación de que quixeron saír dunha seita ou algo peor e matáronos por iso, di a viúva escondendo a cara tras un pano cheo de bágoas.

O detective e o comisario levántanse dos seu asentos e murmuran entre eles. Ti pensas que pode ser realmente unha seita? pregunta o comisario. Non che sei, pero se é certo debemos ter coidado coas paredes, neste mesmo momento poderían estarnos escoitando. Xa non sei se me podo fiar de ti. Déixate de parvadas, o único estivo en algo parecido a unha seita fuches ti en primaria cando conseguiches xuntar un grupo de axudantes aos que pagabas con lambetadas, contesta o comisario. Ai, como me acordo e cando poder tiña nas miñas mans. Vólvense os dous cara á señora, que segue chorando. Señora Reno, non desexa cambiar de sitio? pregunta o comisario. Podemos ofrecerlle un lugar seguro con vixilancia de vinte e catro horas ao día. Non se preocupe, señor comisario, teño vixilancia dabondo nesta mansión, non se preocupe, asegura a viúva.

Saen pola porta principal o comisario e o detective e van baixando polo camiño serpeando a través do xardín. Cando chegan á entrada da finca o comisario dille a Duchamps: Teño novas informacións sobre un dos casos que levo, se queres pasamos agora polo meu despacho a mirámolo un momentiño. Lévote no me coche patrulla ou viñeches no teu propio medio de transporte? Vin, si, vin, responde Duchamps. Leva a súa man ao peto da chaqueta para sacar a chave do coche pero aí non hai nada. De golpe, lembra que aínda vai vestido de camareiro. Eh, ti vai tirando que deixei algo na mansión. Mentres o comisario vai tirando cara ao seu coche, Duchamps dá media volta e sae correndo en dirección á mansión. Cando ninguén o ve métese entre os matos e empeza a buscar o lugar en que escondeu o seu traxe. Tras cinco minutos xa ten colocado o último botón e fai o camiño inverso, sen antes colocar o uniforme do camareiro na porta de entrada da mansión. Móntase no seu vello Peugeot 406 e colle rumbo á comisaría.

Continuará...

Novela semanal. Decimoterceira entrega.

Pola porta entra o comisario acompañado por dous policías. Duchamps corre a saudar ao seu amigo. Canto tempo Gérard! Exclama o detective. Pois si, xa pasaron dúas semanas desde que viñeches ao meu despacho, responde o comisario.  Por que vas vestido así? Estabas a traballar de camareiro? Si e non, era un plan de infiltración pensado ao milímetro para entrar desapercibido, contesta Duchamps. Ah, bueno, eu púxenme en camiño cando me avisaron de que un tolo intentara entrar na mansión facéndose pasar polo presidente Macaroni, pero non me deu tempo a nada porque xa me alertaban dun asasinato. Realmente foron dous, pois este tipo matou a un dos escoltas, aclara o detective. Vaia, non terminan de chegar as malas novas. Vexo que lle deches unha boa malleira porque o home xa está a sangrar. Oh, non sabes como me doe a man de tanto darlle!

O comisario achégase ao detido coa cara a tan só cinco centímetros. Sepárase del e dá media volta. Este condenado non vai falar, di o comisario, colocádelle as esposas e levádeo á comisaría. Acatando as ordes, avanzan os dous policías e sitúanse un a cada lado do asasino para colocarllas. Quince segundos despois están todos cruzando pola porta. Quéresme acompañar? Vou interrogar a viúva, pregunta o comisario. Pois non é mala idea, responde o detective.

Chegan ao salón principal e aí está a viúva sentada nun sofá chorando e arroupada polos seus familiares. Señora Reno, son o comisario Dupont e este é o detective Duchamps, aínda que vaia vestido de camareiro. Queremos facerlle un par de preguntas sobre os feitos do día de hoxe. A viúva asinte levemente para indicar a súa disposición. De acordo, di o comisario, en primeiro lugar queremos que nos diga se coñece a vítima. Si, era un amigo íntimo do meu marido. Foron á mesma escola de interpretación antes de ser actores. E non saberá a causa do asasinato? Pensa que podería estar relacionado coa morte do seu marido? A señora Reno baixa a cabeza para ocultar o medo que apareceu na súa mirada. Señora Reno, debe dicirnos todo o que sabe se quere que a axudemos a resolver o caso. Faise un silencio, só interrompido pola respiración dos presentes. De acordo, responde a viúva, que todos saian da sala agás o comisario e o detective.

Continuará...

Novela semanal. Duodécima entrega.

Despois de calmar ao camareiro, Duchamps colle un mantel dunha mesa e enrólao estirado para atar as mans do asasino á espalda. O camareiro colle un teléfono do seu uniforme que aínda está a ser vestido polo detective e cunha rápida chamada pide á vixilancia da mansión que envíen axuda á súa localización. Mentres agardan a chegada os dous quedan en silencio, o camareiro mirando a Duchamps cuns ollos que poderían matar e este desviando a mirada e asubiando. Tras cinco minutos chegan 4 vixiantes e, despois de explicar os calzóns do camareiro, Duchamps relata o resto dos acontecementos: a morte do escolta, o encontro co asasino e a fuxida. Dous vixiantes van en busca do corpo sen vida do escolta e os outros dous axudan a levar ao asasino aínda inconsciente á sala de vixilancia.

Entran na sala e colocan ao asasino nunha cadeira fronte a unha mesa. Dúas bofetadas e esperta confuso e cegado polas luces que o enfocan. Duchamps adiántase aos vixiantes. Deixádemo a min. Quen te envía?, pregunta golpeando a mesa. Non direi nada, responde o asasino. Se non falas vasme obrigar a golpear a mesa outra vez pero cunha intensidade lixeiramente superior, advirte Duchamps. Pasan os minutos sen que ningún dos dous baixe a mirada e finalmente o detective retrocede cara aos vixiantes. O tipo tenme calado, sabe que me doe moito a man polo primeiro golpe na mesa. Os dous vixiantes toman o relevo e séntanse na mesa. Vas pasar moitos anos no cárcere pero se nos axudas podemos lograr que che baixen a condena, pénsao. Xa o dixen, non ides conseguir nada de min. Se non queres colaborar polas boas ímosche sacar a información pola malas. Un dos vixiantes levántase, rodea a mesa e, despois de agarrar ao asasino polo pescozo da camisa dálle dous puñadas que lle rompen o nariz. Non conseguiredes que traizoe aos meus, di o asasino cuspindo sangue. Nese momento ábrese a porta da sala.

Continuará...

Novela semanal. Undécima entrega.

Clic. É o único que se escoita dunha pistola que quedou baleira minutos antes. Duchamps mira con pavor ao asasino pero este, que aínda está a conversar, non escoitou nada. Antes de ser apercibido, móvese cara atrás quedando oculto á volta da esquina. O suor báixalle pola fronte, desexando que non veña na súa dirección cando acabe a chamada. Perdido nos seus pensamentos non se dera conta de que o asasino deixara de falar. Escóitase un paso e por fin sae do seu ensimesmamento, ao mesmo tempo que os seu ollos se dirixen ao espello da parede. Aí está o asasino mirándoo inmóbil. Sen saber ben que facer Duchamps di: Servizo de habitacións! Non parece convencer ao asasino, que levanta a man que suxeita a pistola, listo para disparar. Non lle queda máis remedio ao detective que erguerse e saír correndo por onde chegou.

A distancia que os separa é suficiente como para que Duchamps poida chegar ao final dos corredores sen que o asasino teña forma de alcanzalo, pero abofé que se está a acurtar tras cada esquina. A súa intención é chegar a algunha sala na que haxa máis escoltas pero o único ruído que se pode ouvir vén de atrás. Duchamps chega a unha zona xa coñecida, o recuncho no que se agochou anteriormente. É a única opción que ve polo que tira a pistola tan lonxe como é capaz. Consigue fundirse coa escuridade xusto cando o asasino aparece pola esquina e a pistola cae ao final do corredor cun ruído metálico. Este se detén ante esta situación inesperada e comeza a avanzar con cautela. Apenas quedan dous metros antes de pasar por diante da posición de Duchamps e, de socate, ao fondo empezan a chegar uns pasos apurados. O asasino dá dous pasos acelerados cara adiante e, buscando resgardo, métese no mesmo agocho sen darse conta de que xa está ocupado. A situación non pode ser máis absurda, co asasino mirando de esguello esperando que apareza Duchamps ao fondo, sen darse conta de que está xusto detrás. O detective está máis branco que o leite e, aínda que non entende o comportamento do asesino, sabe que ten que aproveitar a oportunidade. Cun golpe rápido na cabeza o home cae desplomado.

Os pasos fanse máis fortes e tras uns segundos que lle semellaron eternos ao detective, aparece unha figura en calzóns, que ao ver o corpo tendido no chan se achega á posición de Duchamps. Ao velo, este abre grandes os ollos e berra: Devólveme a miña roupa!

Continuará...

Novela semanal. Décima entrega.

Vaise achegando con lentitude ao corpo inerte, sempre atento a calquera ruído, e axeónllase diante del. O uniforme de escolta segue a impregnarse con sangue das feridas mentres a man dereita continúa agarrada á pistola que vira antes. Duchamps decide tomar a pistola tendo en conta que o perigo aínda debe de estar preto. Como se a mansión lle puidese ler a mente, sonan uns pasos ao outro lado da parede, que van diminuíndo de intensidade. Érguese tan rápido como lle permite a cautela, camiña en dirección á porta máis próxima e, aberta, observa que esta leva ao mesmo corredor que el estaba seguindo, rodeando as salas. Sen perder máis tempo sae na dirección das pisadas, que aínda se escoitan de xeito tenue na distancia.

Despois dun intre avanzando deixa de ouvir os pasos, o que non lle gusta pois pode significar que o asasino sabe que está a ser seguido e que se vai agochar preparando unha emboscada. Co corazón a mil por hora, Duchamps continúa polo corredor con tanto sixilo que mesmo a el lle custa escoitar os seu propios zapatos pisando o chan. Chega a unha esquina e non se atreve a mirar que hai ao outro lado pero por sorte hai un espello colocado na parede que reflicte una imaxe do que hai ao fondo. O cristal desvela unha figura solitaria, que non parece estar en garda, senón buscando algo no peto. Despois de moito remexer saca un obxecto pequeno que coloca ao carón da orella. Si, xefe, xa está todo feito. Decoupledieu está morto pero non foi tan fácil como tiña previsto porque ademais tiven que matar un garda que me perseguía, pero xa está de camiño ao outro mundo. Non, non me viu ninguén máis. Vale, de acordo, para a próxima semana continúo cos outros desertores.

Duchamps non actuou para así deixar ao asasino falar libremente en busca de información valiosa, pero semella que a conversación está a punto de acabar. Coa man apertando firmemente a pistola, o detective apunta á arma do asasino para tentar deixalo indefenso. Inspira, expira, pecha o ollo esquerda e dispara.

Continuará.

Novela semanal. Novena entrega.

Entran tres vixiantes na sala con pistola na man ao mesmo tempo que dous escoltas levan á viúva a outra sala da mansión. A xente sigue saíndo e xa empeza a ser máis fácil visualizar a escena. Xusto donde ficaba a señora hai dez segundos xace no chan un corpo inerte, debaixo do cal empeza a expandirse un rego de sangue. O detective sabe que ten que escapar se quere evitar que o deteñan como posible sospeitoso así que escapa cos outros camareiros. Despois de cruzar un corredor, estes van entrando no que semellan ser as cociñas da mansión, pero Duchamps segue cara adiante para encontrar unha saída.

Tras cinco minutos escapando de xeito confuso, o detective para a descansar apoiado contra a parede, exhausto pola carreira e polas emocións. Nese intre, escoita uns pasos apurados achegarse na súa dirección. Con rapidez, apártase nun recuncho sombrío que dá a unha habitación e, momentos despois, pasa unha figura delgada suxeitando algo que parece unha pistola. Os pasos fanse menos intensos a cada segundo que transcorre e, asegurándose de que non hai ninguén, volve a tomar o camiño cara a unha posible saída. Vira á dereita, á esquerda, segue de fronte e, despois de máis voltas, chega ao que ten pinta dunha pequena sala de estar. A sala loce un decorado moi bonito e butacas confortables que invitan a descansar, pero non é o momento xa que en calquera minuto poden chegar vixiantes. De súpeto, escóitase xente berrando e ruído de mobles caendo e rompendo contra o parqué. Duchamps detecta ao fondo a porta da que proveñen os gritos e apresúrase a cruzar a sala. Cando leva aberto un palmo, escóitanse disparos que retumban na sala dunha forma que volvería xordo a calquera e despois, nada, un silencio absoluto.

Continúa a abrir a porta, esta vez de xeito máis cauteloso, dunha sala que ten bastante parecido coa que está abandonando, agás polos mobles e pratos rotos no chan. No centro do habitáculo permanece inmóbil una figura delgada, cos ollos apuntando aos de Duchamps. No peito ten dúas manchas vermellas que van medrando como rosas florecendo.

Continuará...

Novela Semanal. Oitava entrega.

É o xefe dos camareiros que o está agarrando. Estás na Pampa ou que che pasa?, di con cara de enfado. Deixa de pasmar e colle unha bandexa para sevir aos invitados. Duchamps fai caso sen protestar e colle a bandexa que lle ofrece o señor. Coa man suxeitando o novo utensilio, vai camiñando entre os invitados. Unha copa de Champagne? Quere un vaso de bourbon? O detective aproveita a ocasión para achegarse máis á xente e escoitar as conversacións.

Duchamps leva dez minutos escoitando conversacións sobre golf e discusións sobre quen ten máis baños na súa casa, e xa está a notar como lle marchan a paciencia e a forza no brazo da bandexa. De súpeto, decátase de que diante del está a viúva falando con invitados. Se consigue saber que din se cadra pode esclarecer un pouco o misterio. Sen présa, desfila entre os invitados ofrecendo bebida, sempre coa señora no punto de mira. Queda a dous pasos da señora e continúa servindo ao mesmo tempo que coloca a orella para saber de que están a falar. Si, todo isto foi terrible. Non estaba preparada, responde a viúva. Gérard era tan novo, non hai dereito. Aínda non se sabe quen puido ser?, pregunta unha das persoas que está con ela. Non tería un inimigo que lle quería mal? Oh, non creo. Gérard era moi querido no seu grupo de traballo e non se me ocorre nada polo que alguén puidese odialo.

O detective leva case tres minutos detido escoitando a conversación e ofrecendo bebida á mesma pobre alma, que por educación rexeita unha e outra vez sen mandalo a tomar por saco. Nese momento, pasa ao seu lado un señor vestido cun traxe gris escuro e camiña en dirección á viúva. Do seu peto dereito cae ao chan unha tarxeta de visita e Duchamps apresúrase a collela para devolverlla ao seu lexítimo propietario. Para saber o nome da persoa á que vai interpelar, o detective  le o anaco de papel e, en lugar dun nome, o único que ve son dúas letras, PR. Co pánico entrando no corpo, levanta a cabeza e antes de que poida berrar, antes de que poida dar un paso, escóitase un disparo. O home do traxe gris cae ao chan cun ruído xordo e a viúva, que estaba a saudalo, lanza o grito desgarrador e cae desmaiada. Duchamps mira freneticamente ao seu redor en busca do asasino pero a xente entra en pánico e tenta saír da mansión correndo.

Continuará...

Novela semanal. Séptima entrega.

O detective arrastra ao camareiro ata os arbustos e empeza a quitarlle o uniforme. Despois fai o mesmo co seu traxe e vístese coa nova roupa. Quédalle un pouco apertado porque o camareiro non monta unha barriga como a súa, pero é o que hai se quere que non o recoñezan os vixiantes. Asegúrase de que o corpo espido do camareiro non queda visible dende a mansión, agocha o traxe detrás dunha árbore para volver máis tarde por el, e toma o camiño cara á terraza. Ao chegar á porta tenta abrila, pero sen éxito porque segue pechada con chave. Empeza a examinala e descobre que non é unha pechadura convencional, senón un lector de impresión dixital, polo que que vai necesitar o dedo do camareiro. Dá media volta para ir buscalo, o cal acaba arrastrado polo céspede ata a porta, en cuxo lector Duchamps coloca un dos dedos índice. Tras dous segundos, escóitase un curto son seguido dunha voz gravada que indica que se abriu a porta. Despois do éxito, o detective leva de novo ao camareiro aos arbustos e antes de deixalo decide darlle outro golpe para asegurarse de que segue durmido. O camareiro empeza a abrir os ollos así que Duchamps ten que darlle outra ronda de hostias ata que queda frito no chan. Cos cotobelos doídos, o detective volve á terraza e a pecha a porta detrás del.

Escóitase un rumor procedente da mansión. Parece que está chegando xente. Teño que marchar de aquí, di Duchamps mentres observa as distintas portas que ten a terraza. Antes de que entre ninguén, xa está tomando unha saída que semella segura. Vai pasando por corredores e escaleiras desorientado e, despois dun cuarto de hora, por fin atopa a sala principal onde está toda a xente. O detective pon os pés en movemento e antes de chegar ao seu destino ve outro corredor que leva á dereita a una sala máis pequena, onde se ven aos camareiros movendo fontes cheas de aperitivos e copas. Un deles está dando ordes e coordinando, o que quere dicir que é o xefe responsable. Sen deterse, o detective continúa cara ao vestíbulo para non ser detectado.

Por fin chega á sala principal. Duchamps está situado no andar superior e tan só o separa a el do resto da xente unha escalinata de mármore con moitas curvas e figuras nos pasamáns. Nótase quen ten cartos, di Duchamps apalpando o material a medida que baixa ao andar inferior. Xa embaixo, Duchamps empeza a camiñar entre a xente e para que non o descubran intenta facer a súa mellor interpretación de camareiro de festa VIP. Ponse dereito, co queixo apuntando cara arriba, sacando o labio inferior para fóra e mirando por riba dos ombreiros da xente. Con isto preparado, o detective-camareiro empeza a saudar á xente falando cun acento pedante: Bonjour Monsieur, oui, oui. Merci por vir á festa. Oulala! A Duchamps éncheselle o peito de pensar no ben que se está camuflando entre a xente. De súpeto, nota unha man que o agarra con forza pola parte traseira do uniforme.

Continuará...

Novela semanal. Sexta entrega.

Despois de asegurarse de que ninguén o persigue, Duchamps detense ao lado dunha enorme árbore e apóiase un momento para tomar aire. Que pouco faltou, pensa. Teño que buscar outra forma de entrar. Con sixilo, vaise achegando de novo á mansión. Aí diante queda a entrada pola que non puido pasar, e parece que dese lado non hai máis portas así que tan só queda explorar outras zonas.

Vai rodeando a mansión mantendo una distancia de seguridade fóra do campo de visión do persoal vixilante. A mansión ten fiestras enormes pero ningunha delas está aberta e non vai ser sinxelo abrilas. Nese momento escoita unha porta abrirse. Corre tanto como pode sen facer ruído e colócase detrás duns arbustos a vinte metros dunha terraza enorme anexa á mansión. Está completamente pechada con cristaleiras enormes, o que permite deixar pasar a calor do sol ao mesmo tempo que bloquea o frío vento de Vaillard. Por todas a mesas dispostas con bebidas e comida está claro que parte da festa se vai desenvolver aí pero, de momento, a xente aínda está entrando á mansión e non se ve a ningún invitado. Xunto á porta da terraza está un camareiro fumando durante o seu tempo de descanso. Duchamps sabe quen non vai ter mellores oportunidades para entrar, sobre todo despois do escándalo montado despois de escapar de xeito apresurado.

Se quere entrar ten que pensar nun plan canto antes, pois con cada segundo que pasa o cigarro vai minguando de tamaño. Achegarse a falar con el pódelle parecer raro ao camareiro. Seguramente o camareiro se preguntaría que facía unha persoa agochada entre a matogueira. E se lle digo que estaba cagando? Non, non soa moi elegante para alguén que vén a unha festa coma esta. Empezan a entrarlle os nervios e para desesperación súa ve que o camareiro tira a cabicha ao chan e disponse a abrir de novo a porta. Sen pensalo dúas veces, Duchamps bota a correr en dirección á terraza con todo o que lle permiten as súas pernas. O camareiro dáse a volta ao escoitar uns pasos apresurados e observa a Duchamps correndo na súa dirección, cos brazos e alto e soltados berros de socorro.

Finalizado este pequeno sprint, o detective apóiase nos xeonllos para recuperar o alento mentres o camareiro o mira de forma atónita. Que lle sucedeu?, pregunta o camareiro. Duchamps, que xa respira mellor, responde. Veño correndo porque estou escapando dun tipo moi estraño. Eu estaba desfrutando das plantas que ten o xardín e de súpeto apareceu ese tipo cunha cara de enfado tremendo que pensaba que me ía pegar. E segue por aí?, pregunta nervioso o camareiro. Pois si, eu creo que está por alí, di Duchamps sinalando a unha zona do xardín aleatoriamente. De acordo, déixeme facer unha chamada rápida á sala dos vixiantes para que manden a alguén. O camareiro saca o seu teléfono da empresa e cando está a marcar o número Duchamps decide que é o momento de actuar. Cun gran berro ao estilo karateka propínalle un golpe na caluga que deixa ao pobre condenado desmaiado no chan e nunha posición pouco honorable

Continuará...