Novela semanal. Duodécima entrega.

Despois de calmar ao camareiro, Duchamps colle un mantel dunha mesa e enrólao estirado para atar as mans do asasino á espalda. O camareiro colle un teléfono do seu uniforme que aínda está a ser vestido polo detective e cunha rápida chamada pide á vixilancia da mansión que envíen axuda á súa localización. Mentres agardan a chegada os dous quedan en silencio, o camareiro mirando a Duchamps cuns ollos que poderían matar e este desviando a mirada e asubiando. Tras cinco minutos chegan 4 vixiantes e, despois de explicar os calzóns do camareiro, Duchamps relata o resto dos acontecementos: a morte do escolta, o encontro co asasino e a fuxida. Dous vixiantes van en busca do corpo sen vida do escolta e os outros dous axudan a levar ao asasino aínda inconsciente á sala de vixilancia.

Entran na sala e colocan ao asasino nunha cadeira fronte a unha mesa. Dúas bofetadas e esperta confuso e cegado polas luces que o enfocan. Duchamps adiántase aos vixiantes. Deixádemo a min. Quen te envía?, pregunta golpeando a mesa. Non direi nada, responde o asasino. Se non falas vasme obrigar a golpear a mesa outra vez pero cunha intensidade lixeiramente superior, advirte Duchamps. Pasan os minutos sen que ningún dos dous baixe a mirada e finalmente o detective retrocede cara aos vixiantes. O tipo tenme calado, sabe que me doe moito a man polo primeiro golpe na mesa. Os dous vixiantes toman o relevo e séntanse na mesa. Vas pasar moitos anos no cárcere pero se nos axudas podemos lograr que che baixen a condena, pénsao. Xa o dixen, non ides conseguir nada de min. Se non queres colaborar polas boas ímosche sacar a información pola malas. Un dos vixiantes levántase, rodea a mesa e, despois de agarrar ao asasino polo pescozo da camisa dálle dous puñadas que lle rompen o nariz. Non conseguiredes que traizoe aos meus, di o asasino cuspindo sangue. Nese momento ábrese a porta da sala.

Continuará...