26 de setembro de 2017

O acceso ao templo

O acceso ao templo.

A entrada ao templo estaba presidida por dúas torres trapezoidales, situadas a ambos os dous lados da porta, que simbolizaban os dous cantiis do Nilo. Tamén facían referencia ás dúas montañas que flanqueaban o disco solar, codificadas en escritura jeroglífica como o deus no seu horizonte. Os seus muros decorábanse con relevos rehundidos.

Estas torres ou pilóns convertéronse nos elementos máis característicos dos templos. Cumprían a función de illar o santuario e marcar o límite entre o espazo profano e sagrado, constituíndo o limiar simbólico e físico que daba acceso á morada divina.

Fronte aos pilóns, flanqueando a porta de entrada, estaban os obeliscos, como sentinelas que custodiaban o acceso ao templo. A forma dos obeliscos, tallados como esveltos monólitos cuadrangulares e rematados por unha pequena pirámide dourada, o piramidón, tiña un significado simbólico. Os primeiros raios do Sol iluminaban o vértice do piramidón para despois irradiar na terra, sinalando así o lugar divino.

Tras os pilóns situábase un patio porticado que podía ser moi variado na distribución das columnas, pois estas colocábanse en dous lados ou no catro, formando un claustro. Neste caso combinábanse os capiteis en formas campaniformes que representaban un papiro aberto ou unha flor de loto sen abrir. O patio desembocaba na sala hipóstila, recinto pechado cuxa teitume, apoiada nun gran número de columnas, alzábase a dúas alturas diferentes sendo a parte central máis elevada que as laterais. O desnivel deixaba libres vans que permitían a entrada de luz na sala. No entanto, a iluminación era escasa, estando filtrada por celosías que cubrían parcialmente os vans. Tras a sala hipóstila (en ocasións había máis dunha) achábase o verdadeiro santuario formado por un conxunto de capelas. As columnas tiveron un magnífico desenvolvemento na construción adintelada exipcia, eran a evocación estilizada das plantas que crecían no rico humus achegado polo río Nilo. Os seus fustes simulaban os troncos das flores ou das palmeiras e os capiteis se policromaban con diferentes cores para distinguir follas e flores.

O teito, evocación da bóveda celeste, estaba callado de estrelas policromadas nas súas puntas con diferentes cores -vermello, amarelo ou negro-, segundo estivesen situadas en templos ou en hipoxeos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.