26 de xullo de 2016

Texto dos Anxos e dos Mortos, de Anxo Rey Ballesteros

II
Realmente puxérase nerviosa, dubidara, tratara de lle sorrir ó camareiro para facer tempo, teimando finxir, en van, aquela naturalidade, unha desenvoltura que sempre lle fallaba —haino que dicir— en situacións como a presente e que era a causa de que ela se tivese a si mesma por unha persoa tímida, anque, posiblemente, fose todo a falta de costume, era difícil precisar. Un café, dixo, por fin, sorrindo de novo, ruborizada (e aínda menos mal que non se achaba alí Luísa, que non estaba ninguén, porque se non ninguén a libraría tan doadamente dalgunha gargallada, entre coudecente e de burla, da súa filla que remataría, neste caso, pola poñer máis arrubiscada e violenta aínda, e total por unha parvada como aquela, iso, por unha cigallada).

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.