23 de xullo de 2016

Inicio de LEMBRA, AMOR MEU

LEMBRA, AMOR MEU
ARMANDO BOIX

A daga bailou entre os dedos, impaciente, diríase, de escapar ás mans do seu dono e lanzarse ao mundo, en sanguentas aventuras. O home observouna un momento e acabou por sepultala na súa vaina, entre os pliegues da capa. Durante unha hora enteira permaneceu inmóbil, as costas contra a parede, sentado en crequenas. As grosas cortinas vedaban o paso á luz da lúa, vestían en sombras a luxosa estancia. Na escuridade só os seus ollos, brillantes como pezas de prata, destacaban baixo a carapucha, fixos sempre na porta, que agora, ao fin, empezaba a abrirse...
Nun extremo da praza afastado de cambalaches, regateos e liortas a irmandade de cómicos gañábase o sustento do día cos seus xogos malabares. Ao seu ao redor agrupábase unha multitude pampa de campesiños, que vendida xa a mercadoría buscaban a súa ración de lecer.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.