16 de xullo de 2016

Inicio de A PATA DO MONO

A PATA DO MONO
W.W. Jacobs

A noite era fría e húmida, pero na pequena sala de Laburnum Vila os postigos estaban pechados e o lume ardía vivamente. Pai e fillo xogaban ao xadrez. O primeiro tiña ideas persoais sobre o xogo e puña ao rei en tan desesperados e inútiles perigos que provocaba o comentario da vella señora que tecía plácidamente xunto á cheminea.
-Ouzan o vento -dixo o señor White; cometera un erro fatal e trataba de que o seu fillo non o advertise.
-Óuzoo -dixo este movendo implacablemente a raíña?. Xaque.
-Non creo que veña esta noite -dixo o pai coa man sobre o taboleiro.
-Mate -contestou o fillo.
-Isto é o malo de vivir tan lonxe -vociferou o señor White con imprevista e repentina violencia-. De todos os suburbios, este é o peor. O camiño é un pantano. Non se que pensa a xente. Como hai só dúas casas alugadas, non lles importa.
-Non che aflixas, querido -dixo suavemente a súa muller-, gañarás a próxima vez.
O señor White alzou a vista e sorprendeu unha mirada de complicidade entre nai e fillo. As palabras morreron nos seus beizos e disimulou un xesto de amolo.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.