27 de outubro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCVIII)

-Ah! Bravo, Conseil! -exclamei, entusiasmado.
-Creo que non vale a pena de...
-Como que non! Aí é nada coller un destes paxaros vivos! E coa man!
-Se o señor examínao de preto, poderá ver que non tiven gran mérito.
-Porqué, Conseil?
-Porque este paxaro está bébedo.
-Bébedo?
-Si, señor. Ebrio da noz moscada que estaba a comer cando o atopei. Vexa, amigo Ned, vexa os terribles efectos da intemperancia.
-Mil diantres! -replicou o canadense-. Mira que botarme en cara a xenebra que bebín desde hai dous meses!
Ao examinar ao curioso paxaro vin que Conseil non se equivocaba. A ave do paraíso, embriagada polo mollo espirituoso, estaba reducida á impotencia, incapaz de voar e apenas de andar. Pero iso non me preocupaba e deixeille durmir «a mona».
A nosa presa pertencía á máis fermosa do oito especies coñecidas en Papuasia e nas illas veciñas, é dicir, á chamada «grande esmeralda» que é, ademais, unha das máis raras. Medía un tres decímetros de longo. A súa cabeza era relativamente pequena e os ollos, situados preto da abertura do pico, eran tamén de pequeno tamaño. Todo el era unha sinfonía de cores: o amarelo do pico, o marrón das patas e das uñas, o siena das ás que nas súas extremidades tornábase en púrpura, o amarelo pallizo da cabeza e do pescozo, o esmeralda da garganta, o marrón do peito e do ventre. As plumas, longas e lixeiras da cola, dunha finura admirable, realzaban a beleza deste marabilloso paxaro, poéticamente chamado polo indíxenas «paxaro de sol».
Eu desexaba vivamente poder levar a París aquel soberbio exemplar de ave do paraíso, a fin de doalo ao Xardín de Plantas, que non posúe ningún vivo.
-É, pois, tan raro? -preguntou o canadense, co ton do cazador pouco inclinado a estimar a caza desde un punto de vista artístico.
-Moi raro, si, e, sobre todo, moi difícil de capturalo vivo. E aínda mortos, estes paxaros son obxecto dun comercio moi activo. Por iso, os indíxenas chegaron mesmo a fabricalos, como se fai coas perlas e os diamantes.
-Como? -dixo Conseil-. É posible falsificar as aves de paraíso?
-Si, Conseil.
-E coñece o señor o procedemento dos indíxenas?
-Si. Durante o monzón do Leste, as aves do paraíso perden as magníficas plumas que rodean a súa cola, esas plumas que os naturalistas chamaron subalares. Os falsificadores recollen esas plumas e adáptanas con moita destreza a unha pobre cotorra previamente mutilada. Logo tinguen as suturas, vernizan ao paxaro e véndeno para a súa expedición aos museos e aos afeccionados de Europa. É unha singular industria esta.
-Bo -dixo Ned Land-, se o paxaro non é auténtico si o son as súas plumas, e como non está destinado a ser comido non o vexo mal.
Se os meus desexos estaban colmados coa posesión do paxaro do paraíso, non acontecía o mesmo cos do cazador canadense. Pero, afortunadamente, cara ás dúas, Ned Land puido cobrarse un magnífico porco salvaxe, un barí-outang como o chaman os naturais. Moi oportunamente fixera a súa aparición aquel porco que ía procurarnos auténtica carne de cuadrúpedo, e foi ben recibido. Ned Land mostrouse moi fachendoso do seu disparo. O porco, alcanzado pola bala eléctrica, caera fulminado.
O canadense o baleirou limpamente das súas entrañas e extraeu media ducia de chuletas destinadas a asegurarnos unha boa parrillada para a cea. Logo, continuamos a cazaría na que Ned e Conseil renovarían as súas proezas.
En efecto, os dous amigos entregáronse a unha batida polas matogueiras dos que levantaron un grupo de canguros que saíron dando saltos sobre as súas patas elásticas. Pero a súa fuxida non foi tan rápida como para evitar que as balas eléctricas non detivesen a algúns na súa carreira.
- Ah, señor profesor! -exclamou Ned Land, a quen exaltaba o ardor da caza-, que carne tan excelente, sobre todo estofada! Que despensa para o Nautilus Dous... tres.... cinco ... ! E cando penso que nos comeremos toda esta carne, e que eses imbéciles de a bordo non van probala!
Creo que se non falase tanto, na súa axitación, o canadense exterminaba a todos.
Pero limitouse a derrubar unha ducia destes curiosos marsupiais que forman a primeira orde dos mamíferos aplacentarios, como nos diría Conseil.
Eran de pequena talla, unha especie dos «canguros-coello», que se aloxan habitualmente nos troncos ocos das árbores, e que están dotados dunha gran rapidez de desprazamento. Pero se eran pequenos, a súa carne era moi estimable.
Estabamos moi satisfeitos do resultado da caza. O alegre Ned propúñase regresar ao día seguinte a esta illa encantada, á que quería despoblar de todos os seus cuadrúpedos comestibles. Pero isto era non contar co que ía sobrevir.
Ás seis da tarde achabámonos de regreso na praia. A nosa canoa estaba varada no seu lugar habitual. O Nautilus emerxía das ondas, como un longo escollo, a dúas millas da costa.
Sen máis tardanza, Ned Land ocupouse da cea, coa súa acreditada pericia. As chuletas de bari-outang, postas sobre as ascuas, perfumaron deliciosamente o aire...
Pero doume conta de que estou a me parecer ao canadense. Heme aquí en éxtase ante unha parrillada de porco fresco! Espero que se me perdoe como eu perdoeillo a Ned Land, e polos mesmos motivos.
A cea foi excelente. Dúas pombas torcaces completaron a extraordinaria minuta. A fécula de sagú, o pan do artocarpo, uns cuantos mangos, media ducia de ananás e un pouco de licor fermentado de noces de coco alegráronnos o ánimo, até o punto de que as ideas daos meus compañeiros, así mo pareceu, chegaron a perder algo da súa solidez habitual.
-E se non regresásemos esta noite ao Nautilus? -dixo Conseil.
-E se non volvésemos nunca máis? -engadiu Ned Land.
Apenas acabara de formular a súa proposición o arponeiro cando caeu unha pedra aos nosos pés.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.