6 de outubro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCV).
21. Uns días en terra
Impresionoume vivamente tocar terra.
Ned Land pisaba o chan como nun acto de posesión. Non había máis de dous meses, con todo, que eramos, segundo a expresión do capitán Nemo, os «pasaxeiros do Nautilus», é dicir, en realidade, os prisioneiros do seu comandante.
En poucos minutos estivemos a tiro de fusil da costa. O chan era case enteiramente madrepórico, pero algúns leitos de torrentes desecados, sementados de restos graníticos, demostraban que a illa era debida a unha formación primordial.
Unha cortina de fermosas fragas ocultaba o horizonte. árbores enormes, algunhas das cales alcanzaban douscentos pés de altura, uníanse entre elas por guirnaldas de lianas, verdadeiras hamacas naturais ás que mecía a brisa. Mimosas, ficus, casuarinas, teks, hibiscos, pandanes e palmeiras mesturábanse con profusión, e ao abrigo das súas bóvedas verdes, ao pé dos seus talos, crecían orquídeas, leguminosas e helechos.
Sen reparar en tan belas mostras da flora papuasiana, o canadense abandonou o agradable orlío útil, ao albiscar un cocoteiro. Abateu rapidamente algúns dos seus froitos, abriunos e entón bebemos o seu leite e comimos a súa améndoa cunha satisfacción que parecía expresar unha protesta contra a dieta do Nautilus.
- Excelente! -decia Ned Land.
-Exquisito! -respondía Conseil.
-Espero -dixo o canadense- que o capitán Nemo non se opoña a que introduzamos a bordo unha carga de cocos.
-Non o creo -respondín-, pero dubido que queira probalos.
-Peor para el -dixo Conseil.
-E tanto mellor para nós -engadiu Ned Land-, así tocaremos a máis.
-Ned -dixen ao arponeiro, que se dispuña a baleirar outro cocoteiro-, os cocos están moi bos, pero antes de encher o bote, paréceme que sería prudente ver se a illa produce algo non menos útil. Creo que a despensa do Nautilus acollería de bo grado legumes frescas.
-Ten razón o señor -dixo Conseil-, e eu propoño que reservemos na canoa tres espazos: un para os froitos, outro para as legumes e o terceiro para a caza, da que non vin aínda nin a máis pequena mostra.
-Conseil, non hai que desesperar -respondeu o canadense.
-Continuemos, pois, a nosa excursión -dixen-, pero co ollo á espreita. Aínda que pareza deshabitada, ben podería albergar a illa algúns individuos menos escrupulosos que nós sobre a natureza da caza.
-Eh! Eh! -exclamou Ned Land, facendo un significativo movemento de mandíbulas.
-Pero, Ned! -exclamou Conseil.
-Pois, sabe o que lle digo? Que comezo a comprender os encantos da antropofaxia.
-Pero que di, Ned! -exclamou Conseil-. Vostede antropófago! Xa non poderei sentirme seguro ao seu carón, durmindo no mesmo camarote. Espertarei un día semidevorado?
-Amigo Conseil, quérolle moito, pero non tanto como para comermo sen necesidade.
-Non sei, non me fío -dixo Conseil-. Ala, a cazar! É mester cobrar unha peza como sexa, para satisfacer a este caníbal; se non, unha destas mañás, o señor non achará máis que uns anacos de doméstico para servirlle.
Mentres así ían chanceando, penetrámonos na espesura do bosque, que, durante dúas horas, percorremos en todos sentidos.
O azar mostrouse propicio á nosa procura de vexetais comestibles. Un dos máis útiles produtos das zonas tropicais proveunos dun alimento precioso, do que careciamos a bordo. Falo da árbore do pan, moi abundante na illa de Gueboroar, que ofrecía esa variedade desprovista de sementes que se coñece en malaio co nome de rima. Distinguíase esta árbore dos outros polo seu tronco recto, dunha altura duns corenta pés. A súa cima, graciosamente redondeada e formada de grandes follas multilobuladas, denunciaba claramente aos ollos dun naturalista ese artocarpo que tan felizmente se aclimatou nas illas Mascareñas. Entre a súa masa de verdor destacaban os grosos froitos globulosos, dun decímetro de anchura, cunhas rugosidades exteriores que tomaban unha disposición hexagonal. útil vexetal este con que a natureza ten gratificado a rexións que carecen de trigo, e que, sen esixir ningún cultivo, dá os seus froitos durante oito meses ao ano.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.