23 de xuño de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXX).

Naquel momento, vin ao capitán apuntar a súa arma cara a algo que se movía entre a vexetación. Saíu o tiro, que produciu un débil asubío, e un animal caeu fulminado a algúns pasos. Era unha magnífica nutria de mar, o único cuadrúpedo exclusivamente mariño. A peza, dun metro e medio de lonxitude, debía ter un prezo moi alto. A súa pel, de cor pardo escuro polo lombo e prateado por baixo, era desas que tanto se cotizan nos mercados rusos e chineses. A finura e o lustre da súa pelame asegurábanlle un valor mínimo de dous mil francos. Contemplei con admiración ao curioso mamífero de cabeza redondeada con pequenas orellas, os seus ollos redondos, os seus bigotes brancos, semellantes aos do gato, os seus pés palmeados con uñas e a súa cola peluda. Este precioso carniceiro, sometido á intensa persecución e caza dos pescadores, vai facéndose extremadamente raro. Refuxiouse principalmente nas zonas boreales do Pacífico, nas que moi probablemente non tardará en extinguirse a especie.
O compañeiro do capitán Nemo botouse a peza ao ombreiro, e proseguimos a marcha.
Durante unha hora, desenvolveuse ante nós unha chaira de area que a miúdo ascendía a menos de dous metros da superficie. Entón vía a nosa imaxe, nítidamente reflectida, debuxarse en sentido investido e, por encima de nós, aparecía unha comitiva idéntica que reproducía os nosos movementos e os nosos xestos con toda fidelidade, coa diferenza de que marchaba cabeza abaixo e os pés arriba.
Outro efecto notable era o causado polo paso de espesas nubes que se formaban e desvanecíanse rapidamente. Pero ao reflexionar niso, comprendín que as supostas nubes non eran debidas senón ao espesor variable das ondas de fondo, cuxas cristas se desfacían en espuma axitando as augas. Non escapaba tan sequera á miña percepción o rápido paso pola superficie do mar da sombra das aves en voo sobre as nosas cabezas. Unha delas deume ocasión de ser testemuña dun dos máis espléndidos tiros que conmovese nunca as fibras dun cazador. Un pajaro enorme, perfectamente visible, achegábase planeando. O compañeiro do capitán Nemo apuntoulle coidadosamente e disparou cando se achaba a uns metros tan só por encima das augas. O paxaro caeu fulminado, e a súa caída levoulle ao alcance do destro cazador, que se apoderou del. Era un espléndido albatros, un especimen admirable das aves pelágicas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.