17. Un bosque submarino
Chegaramos por fin ao linde dese bosque, un dos máis belos dos inmensos dominios do capitán Nemo. El considerábao como seu e atribuíase sobre el os mesmos dereitos que tiñan os primeiros homes nos primeiros días do mundo. E quen podía disputarlle a posesión desa leira submarina? Había seica un pioneiro máis audaz que puidese ir alí, machada en man, a desmontar aquelas umbrosas espesuras?
Grandes plantas arborescentes formaban o bosque, e axiña que penetramos nel sorprendeume a singular disposición das súas espesura que nunca puidera eu observar nalgures.
Ningunha das herbas que tapizaban o chan, ningunha das polas que erizaban os arbustos se curvaba nin se estendía nun plano horizontal. Todas subían cara á superficie do océano. Non había nin un filamento, nin unha planta, por delgados que fosen, que non se mantivesen rectos, como varillas de ferro. Os fucos e as lianas desenvolvíanse seguindo unha liña ríxida e perpendicular, mantida pola densidade do elemento que as produciu. Inmóbiles, cando eu apartábaas coa man as plantas recuperaban inmediatamente a súa posición primeira. Era aquel o reino da verticalidade.
Non tardei en afacerme a esa estraña disposición, así como á relativa escuridade que nos envolvía. O chan do bosque estaba sementado de agudas pedras difíciles de evitar. A flora submarina pareceume ser moi completa, máis rica que a das zonas árticas ou tropicais. Pero durante algúns minutos confundín involuntariamente os reinos entre si, tomando os zoófitos por hidrófitos, os animais por plantas. Quen non os confundiu? A fauna e a flora tócanse moi de preto no mundo submarino.
Observei que todas esas plantas fixábanse ao chan moi superficialmente. Desprovistas de raigames, indiferentes ao corpo sólido -area, cunchas, caparazóns de moluscos ou pedras- que as soporta, estas plantas non lle piden máis que un punto de apoio, non a vitalidade. Estas plantas non proceden máis que de si mesmas, e o principio da súa existencia está na auga que as sostén e aliméntaas. En lugar de follas, a maioría delas formaban unhas tiras de aspectos caprichosos, circunscritas a unha restrinxida gama de cores: rosa, carmín, verdes claro e oliva, vermello escuro e marrón. Alí vin, pero non disecadas como nas vitrinas do Nautilus, as padinas ou pavonias, despregadas en abanos que parecían solicitar a brisa; ceramias escarlatas; laminarias que alargaban os seus fillos comestibles; nereocísteas filiformes e onduladas que se expandían a unha altura duns quince metros; ramos de acetabularias cuxos talos crecen polo vértice, e outras moitas plantas peláxicas, todas desprovistas de frores. «Curiosa anomalía, estraño elemento -dixo un enxeñoso naturalista- no que florece o reino animal e non o vexetal.»
Entre eses arbustos, tan grandes como as árbores das zonas tépedas, e baixo a súa húmida sombra se amasaban verdadeiras matogueiras con frores vivas, sebes de zoófitos sobre os que se abrían as meandrinas, raiadas como cebras por surcos tortuosos; amareladas cariofíleas de tentáculos diáfanos; feixes de zoantarios en forma de céspede... E, para completar a ilusión, os peixes-mosca voaban de rama en rama como un enxame de colibríes, mentres que dactilóperos, monocentros e amarelos lepisacantos, de erizadas mandíbulas e escamas agudas, levantábanse ao noso paso como unha bandada de chochas.
Cara á unha, con gran satisfacción pola miña banda, o capitán Nemo deu o sinal de alto, e tendémonos baixo un feixe de alarias con longos e delgados filoides que erguíanse como frechas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.