20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXI).

O lance non interrompera a nosa marcha. Durante unhas dúas horas, continuamos camiñando tanto por chairas arenosas como por pradarías de sargazos que atravesabamos penosamente. Non podía xa máis de cansazo, cando distinguín unha vaga luz que a unha media milla rompía a escuridade das augas. Era o fanal do Nautilus. Antes de vinte minutos debiamos acharnos a bordo e alí podería respirar a gusto, pois tiña xa a impresión de que o meu depósito empezaba a fornecerme un aire moi pobre en osíxeno. Pero non contaba eu ao pensar así que a nosa chegada ao Nautilus ía verse lixeiramente atrasada por un encontro inesperado.
Achábame a unha vintena de pasos detrás do capitán Nemo cando lle vin volverse bruscamente cara a min.
Co seu brazo vigoroso botoume ao chan á vez que o seu compañeiro facía o mesmo con Conseil.
Non souben que pensar, de súpeto, ante este brusco ataque, pero tranquiliceime inmediatamente ao ver que o capitán se botaba ao meu lado e permanecía inmóbil.
Achábame, pois, tendido sobre o chan e precisamente ao abrigo dunha masa de sargazos, cando ao levantar a cabeza vin pasar unhas masas enormes que despedían resplandores fosforescentes. Xeóuseme o sangue nas veas ao recoñecer naquelas masas a ameaza duns formidables escualos. Era unha parella de tintoreras, terribles quenllas de cola enorme, de ollos fríos e vidriosos, que destilan unha materia fosforescente por buracos abertos preto da boca. Monstruosos animais que trituran a un home enteiro entre as súas mandíbulas de ferro! Non se se Conseil ocupábase en clasificalos, pero, pola miña banda, eu observaba o seu ventre prateado e a súa boca formidable erizada de dentes desde un punto de vista pouco científico, e, en todo caso, máis como vítima que como naturalista.
Afortunadamente, estes voraces animais ven mal. Pasaron sen vernos, rozándonos case coas súas aletas parduscas. Grazas a iso escapamos de milagre a un perigo máis grande, sen dúbida, que o do encontro cun tigre en plena selva.
Media hora despois, guiados polo resplandor eléctrico, chegamos ao Nautilus. A porta exterior había permanecido aberta, e o capitán Nemo pechouna, unha vez que entramos na primeira cabina. Logo oprimiu un botón. Ouvín como manobraban as bombas no interior do navío e, nuns instantes, a cabina quedou baleirada. Abriuse entón a porta interior e pasamos ao vestiario.
Non sen traballo, nos desembarazamos das nosas pesadas roupaxes. Extenuado, caéndome de soño e inanición, regresei á miña camarote, marabillado aínda da sorprendente excursión polo fondo do mar.