Descendendo con seguridade polo chanzo de do cal decatabame así, entrei nunha ampla habitación, iluminada por cegadores reflectores eléctricos, mentres o son dos nosos pasos era o único que crebaba a soidade e o silencio do lugar.
Onde me atopaba? Que estaba facendo eu alí? Preguntas sen resposta. Unha longa camiñada nocturna, portas de ferro que se abriron e se pecharon con ruídos metálicos, escaleiras que se internaban (así mo pareceu) nas profundidades da terra... Non podía lembrar nada máis, Carecía, con todo, de tempo para pensar.
- Seguramente vostede estarase preguntando quen son eu –dixo o meu guía-. O coronel Pierce, ás súas ordes. Onde está? Pois en América, en Boston... nunha estación.
- Unha estación?
- Así é; o punto de partida da Compañía de Tubos Pneumáticos de Boston a Liverpool.
E con xesto pedagóxico, o coronel sinalou dous grandes cilindros de ferro, de aproximadamente un metro e medio de diámetro, que xurdían do chan, a poucos pasos de distancia.
Mirei eses cilindros, que se incrustaban á dereita nunha masa de mampostería, e no seu extremo esquerdo estaban pechados por pesadas tapas metálicas, das que se desprendía un acio de tubos que se encaixaban no teito; e ao instante comprendín o propósito de todo isto.
Seica eu non lera, pouco tempo atrás, nun xornal norteamericano, un artigo que describía este extraordinario proxecto para unir Europa co Novo Mundo mediante dous colosais tubos submarinos? Un inventor declarara que o asunto xa estaba cumprido. E ese inventor –o coronel Pierce- estaba agora fronte a min.
Recompuxen mentalmente aquel artigo xornalístico. Case con compracencia, o xornalista entraba en detalles sobre o emprendemento.
Informaba que eran necesarios máis de tres mil millas de tubos de ferro, que pesaban máis de trece millóns de toneladas, sen contar os buques requiridos para o transporte dos materiais: 200 barcos de dous mil tonelada, que debían efectuar trinta e tres viaxes cada un. Esta “Armada da Ciencia” era descrita levando o ferro cara a dous navíos especiais, a bordo dos cales eran unidos os extremos dos tubos entre si, envolvidos por un triplo tecido de ferro e recubertos por unha preparación resinosa, co obxecto de resgardalos da acción da auga mariña.
Pasado inmediatamente o tema da obra, o xornalista cargaba os tubos (convertidos nunha especie de canón de interminable lonxitude) cunha serie de vehículos, que debían ser impulsados cos seus viaxeiros dentro, por potentes correntes de aire, do mesma xeito en que son trasladados os despachos postais en París.
Ao final do artigo establecíase un paralelismo co ferrocarril, e o autor enumeraba con exaltación as vantaxes do novo e ousado sistema.
Segundo o seu parecer, ao pasar polos tubos debería anularse toda alteración nerviosa, debido a que a superficie interior do vehículo fora confeccionada en metal finamente pulido; a temperatura regulábase mediante correntes de aire, polo que a calor podería modificarse dacordo coas
estacións; os prezos das pasaxes resultarían sorprendentemente baixos, debido ao pouco custo da construción e dos gastos de mantemento... Esquecíase, ou se deixaba aparte calquera consideración referente aos problemas da gravitación e da deterioración polo uso.
Todo iso reapareceu na miña conciencia naquel momento.
Así que aquela “Utopía” volveuse realidade ¡e aqueles dous cilindros que tiña fronte a min partían desde este mesmiño lugar, pasaban logo baixo o atlántico, e finalmente alcanzaban a costa de Inglaterra!
A pesar da evidencia, non conseguía crelo. Que os tubos estaban alí, era algo indubidable, pero crer que un home puidese viaxar por semellante ruta... ¡xamais!
- Obter unha corrente de aire tan prolongada sería imposible– expresei en voz alta aquela opinión.
- Ao contrario, ¡absolutamente fácil! protestou o coronel Pierce-. Todo o que se necesita para obtela é unha gran cantidade de turbinas impulsadas por vapor, semellantes ás que se utilizan nos altos fornos. Estas transportan o aire cunha forza practicamente ilimitada, *propulsándolo a mil oitocentos quilómetros horarios... ¡case a velocidade dunha bala de canón!.. De xeito tal que os nosos vehículos cos seus pasaxeiros efectúan a viaxe entre Boston e Liverpool en dúas horas e corenta minutos.
- ¡Mil oitocentos quilómetros por hora!- exclamei.
- Nin un menos. ¡E que consecuencias marabillosas despréndense de semellante media de velocidade! Como a hora de Liverpool está adiantada con respecto á nosa en catro horas e corenta minutos, un viaxeiro que salga de Boston ás 9, arribará a Liverpool ás 3,53 da tarde. Non é esta unha viaxe feita a toda velocidade? Correndo en sentido inverso, cara a estas latitudes, os nosos vehículos gáñanlle ao Sol máis de novecentos quilómetros por hora, coma se rubisen por unha corda movediza. Por exemplo, partindo de Liverpool ao medio día, o viaxeiro arribará a esta estación ás 9,34 da mañá... Ou sexa, máis cedo que cando saíu. ¡ha! ¡ha! Non me parece que alguén poida viaxar máis rapidamente que iso.
Eu non sabía que pensar. Seica estaba falando cun maniático?... Ou debía crer todas esas teorías fantásticas, a pesar da obxeccións que brotaban da miña mente?
- Moi ben, ¡así debe ser! –dixen-. Aceptarei que o viaxeiros poidan tomar esa ruta de tolos, e que vostede pode lograr esta velocidade incrible. Pero unha vez que a alcanzou, como fará para freala? ¡Cando chegue a unha parada todo voará en mil pedazos!
- ¡Non, de ningún xeito! -obxectou e coronel, encolléndose de ombreiros-. Entre os nosos tubos (un para irse, o outro para regresar a casa), alimentados consecuentemente por correntes de direccións contrarias, existe unha comunicación en cada xunta. Un escintileo eléctrico advírtenos cando un vehículo achégase; librado á súa sorte, o tren seguiría o seu curso debido á velocidade impresa, pero mediante o simple xiro dunha palanca, podemos accionar a corrente oposta de aire comprimido desde o tubo paralelo e, da pouco, reducir a nada o impacto final. Pero de que serven tantas explicacións? Non sería preferible unha demostración?
E sen agardar a miña resposta, o coronel oprimiu un relucente botón prateado que saía do costado dun dos tubos. Un panel deslizouse suavemente sobre as súas estrías, e a través da abertura así xerada, alcancei a distinguir unha fileira de asentos, en cada un dos cales cabían comodamente dúas persoas, lado a lado.
- ¡O vehículo! –exclamou o coronel-. ¡Entre!
Seguino sen opor a menor resistencia, e o panel volveu deslizarse detrás de nós, retomando a súa anterior posición. Á luz dunha lámpada eléctrica, que se proxectaba desde o teito, examinei minuciosamente o artefacto en que me achaba.Nada podía ser máis sinxelo: un longo cilindro, tapizado case con teima; de extremo a extremo dispúñanse cincuenta butacas en vinte e cinco fileiras paralelas. Unha válvula en cada extremo regulaba a presión atmosférica, de maneira que entraba aire respirable por unha banda, e polo outro se descargaba calquera exceso que superase a presión normal. Logo de perder uns minutos neste exame, gañoume a impaciencia:
- Ben –dixen-. É que non imos arrincar?
- Se non imos arrincar? –exclamou o coronel Pierce-. ¡Xa arrincamos!
Arrincado... sen a menor sacudida... como era posible?... Escoitei con suma atención, intentando detectar calquera son que puidese darme algunha evidencia.
¡Se en verdade arrincaramos... se o coronel non me había estado mentindo ao falarme dunha velocidade de mil oitocentos quilómetros por hora... xa debiamos estar lonxe de terra, nas profundidades do mar, xunto á inmensa ondada de crista espumosa por sobre as nosas cabezas; e ata nese mesmo instante, probablemente, confundindo ao tubo cunha serpe mariña monstruosa, de especie descoñecida, as baleas estarían batendo con furiosas rabexadas nosa longa prisión de ferro!
Pero non escoitei máis que un xordo rumor, provocado, sen dúbida, pola translación do noso vehículo. E afogado por un asombro incomparable, incapaz de crer na realidade de todo o que estaba ocorrendo, senteime en silencio, deixando que o tempo pasase.
Logo de case unha hora, unha sensación de frescura na fronte arrincoume de golpe do estado de somnolencia en que caera paulatinamente.
Alcei o brazo para tocarme a cara: estaba mollada.
Mollada? Por que estaba mollada? Seica o tubo cedera á presión da auga... unha presión que obrigadamente sería formidable, pois aumenta a razón dunha “atmosfera” por cada dez metros de profundidade?
Fun presa do pánico. Aterrorizado, quixen gritar... e atopeime no xardín da miña casa, asperxido xenerosamente pola violenta choiva que me espertou. Simplemente, quedoume durmido mentres lía o articulo dun xornalista norteamericano, referido aos extraordinarios proxectos do capitán Pierce... quen á súa vez, moito me temo, tamén fora soñado.
Sabes cal é o autor deste texto?
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.