20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VII).

3. Como o señor guste.

Tres segundos antes da recepción da carta de J. B. Hobson, estaba eu tan lonxe da idea de perseguir ao unicornio como a de buscar o paso do Noroeste. Tres segundos despois de ler a carta do honorable Secretario da Mariña, comprendera xa que a miña verdadeira vocación, o único fin da miña vida, era cazar a ese monstro inquietante e liberar del ao mundo.

Con todo, acababa de regresar dunha penosa viaxe e sentíame canso e ávido de repouso. A miña única aspiración era a de volver ao meu país, aos meus amigos e ao meu pequeno aloxamento do xardín de Plantas coas miñas queridas e preciosas coleccións. Pero nada puido reterme. Esquecino todo, fatigas, amigos, coleccións e aceptei sen máis reflexión a oferta do goberno americano.

«Ademais -pensei- todos os camiños levan a Europa e o unicornio será o bastante amable como para levarme cara ás costas de Francia. O digno animal deixarase atrapar nos mares de Europa, en aras da miña conveniencia persoal, e non quero deixar de levar polo menos medio metro da súa alabarda ao Museo de Historia Natural.»

Pero, mentres tanto, debía buscar ao narval polo norte do Pacífico, o que para regresar a Francia significaba tomar o camiño das antípodas.

- Conseil! -gritei, impaciente.

Conseil era o meu doméstico, un abnegado raparigo que me acompañaba en todas as miñas viaxes; un bo flamenco por quen sentía eu moito agarimo e ao que el correspondía sobradamente; un ser flemático por natureza, puntual por principio, cumpridor do seu deber por costume e pouco sensible ás sorpresas da vida. De gran habilidade manual, era moi apto para todo servizo. E a pesar do seu nome, xamais daba un consello, mesmo cando se lle pedía que o dese.

O rozamento continuo cos sabios do noso pequeno mundo do xardín de Plantas levara a Conseil a adquirir certos coñecementos. Tiña eu nel un especialista moi docto nas clasificacións da Historia Natural. Era capaz de percorrer cunha axilidade de acróbata toda a escala das ramificacións, dos grupos, das clases, das subclases, das ordes, das familias, dos xéneros, dos subxéneros, das especies e das variedades. Pero a súa ciencia limitábase a iso.

Clasificar, tal era o sentido da súa vida, e o seu saber detíñase aí. Moi versado na teoría da clasificación, estábao moi pouco na práctica, até o punto de que non era capaz de distinguir, así o creo, un cachalote dunha balea. E con todo, cuán digno e bo raparigo era!
Desde había dez anos, Conseil seguírame a todas partes onde me levase a ciencia. Xamais lle ouvin unha queixa ou un comentario sobre a duración ou a fatiga dunha viaxe, nin unha obxección a facer a súa maleta para un país calquera, xa fose a China ou o Congo, por remoto que fose. Púñase en camiño para un sitio ou outro sen facer a menor pregunta.