ABRAHAM MERRITT
Este relato, situado nesa dificilmente definible fronteira que bascule entre a SF e o fantástico, foi publicado no número do 5 de xaneiro de 1916 de revísta All-Story, e del dixo o excelente crítico Sam Moskowitz: Ás veces é gratuíto o dicir que unha obra é digna de ser escrita por Edgar Allan Poe, pero se Poe escribise Os habitantes do Pozo, hoxe en día seria considerada como unha das máis brillantes xoias na diadema de obras mestras que coroan o seu xenio.
* * *
Cara ao noso norte, un dardo de luz alzábase até case chegar o cenit. Xurdía por detrás da áspera montaña cara á que nos estiveramos dirixindo durante todo o día. O dardo atravesaba unha columna de néboa azul con costados tan ben delimitados como a choiva que cae dos bordos dunha nube tormentosa. Era como o feixe dun proxector que atravesase unha nube azul, e non creaba sombras.
Mentres subía ao alto recortaba con arestas duras e fixas as cinco cimas, e vimos que a montaña, no seu conxunto, estaba modelada en forma de man. E, mentres a luz silueteabaos, os xigantescos picos que eran os dedos parecían estenderse, e a tremenda masa que formaba a palma empuxar. Era coma se movérase para rexeitar algo. O feixe brillante permaneceu así durante uns momentos, logo dispersouse nunha multitude de pequenos globos luminosos que se movían dun a outro lado e caían suavemente. Parecían estar a buscar algo.
O bosque quedouse moi silencioso. Cada un dos ruídos que antes o enchían contiña a respiración. Notei como os cans apertábanse contra as miñas pernas. Tamén eles estaban silenciosos, pero cada un dos músculos dos seus corpos tremía; tiñan o pelo dos lombos erizado, e os seus ollos, cravados fixamente nas faíscas fosforescentes que caían, estaban cubertos por unha fina película de terror.
Mentres subía ao alto recortaba con arestas duras e fixas as cinco cimas, e vimos que a montaña, no seu conxunto, estaba modelada en forma de man. E, mentres a luz silueteabaos, os xigantescos picos que eran os dedos parecían estenderse, e a tremenda masa que formaba a palma empuxar. Era coma se movérase para rexeitar algo. O feixe brillante permaneceu así durante uns momentos, logo dispersouse nunha multitude de pequenos globos luminosos que se movían dun a outro lado e caían suavemente. Parecían estar a buscar algo.
O bosque quedouse moi silencioso. Cada un dos ruídos que antes o enchían contiña a respiración. Notei como os cans apertábanse contra as miñas pernas. Tamén eles estaban silenciosos, pero cada un dos músculos dos seus corpos tremía; tiñan o pelo dos lombos erizado, e os seus ollos, cravados fixamente nas faíscas fosforescentes que caían, estaban cubertos por unha fina película de terror.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.