por Kate Wilhelm
A autora da que falaramos na entrada do pasado sábado publicou o relato do que colocamos o inicio en xuño de 1959.
Era unha festa completamente estúpida. Sammy nunca puido lembrar despois por que se celebrara. Quizais alguén lograra un aumento de soldo, ou se prometeu, ou cumprira anos... Ou morrera. Non o sabía.
Burlouse da parella coa que tropezou no escuro corredor camiño do cuarto de baño, onde pasou un mal momento. Despois volveu á sala e recuperou o seu vaso de mans de Miriam, que lle obsequiou cunha parva risiña.
-Que che ocorre, Sammy? Xa non aguantas a bebida? É o mellor whisky do mercado, non o sabías?
Miriam arrimouse a el, musitando palabras absurdas. Quitousella de enriba e buscou á súa esposa. Sally non se achaba na sala e encolléndose de ombreiros, volveu á longa mesa onde as botellas de whisky aliñábanse xunto aos medio derretidos cubitos de xeo e as pringosas pastas, que provocaban repugnancia con só ver a súa masa verdosa e rosada.
Apresurouse a apartarse da confusión e atopouse mirando un vaso acabado de encher que alguén movía dun lado a outro ante os seus ollos. Aceptouno e tragouse o transparente lume líquido.
-Haberá que irse -dicía alguén monótonamente, unha e outra vez-. Teño que traballar mañá, sabes?
-Eu terminei por esta semana -respondeu outra voz pastosa, que podería pertencer á mesma persoa, a xulgar polo que se parecía á anterior.
«Eu tamén -pensou Sammy-. Para sempre.» Esta noite diríallo aos demais. Máis tarde, cando sentirase mellor. Esperara tres días, pero agora confesaríao.
Divisou nun recuncho a Melvin e Freddy, sobrios en aparencia, e abriuse paso cara a eles. O bo de Freddy... Confiaba en que continuase sobrio cando se acabase a bebida. Mellor dito, temíao. Diríallo primeiro a Freddy. Logo, buscaría a Sally e iríanse un intre ao Remiendo.
-Toma un grolo, Fred, amigo.
Estendeu o seu vaso e só entón advertiu que estaba baleiro outra vez.
-Será mellor que o deixes, Sammy. Segundo parece, xa bebiches bastante.
Fred era o seu amigo. Tiñan a mesmo quenda, de dez a catro, os mércores, xoves e venres. E divertíanse e bebían xuntos o resto da semana, nos mesmos lugares. O bo de Freddy... Só que el non se emborrachaba nunca. Melvin declaraba cunha voz demasiado aguda e falando con excesiva rapidez:
- Sigo dicindo que prefiro traballar catro días e ver o que estou a facer que pasarme tres días enteiros sentado e apertando botóns, sen decatarme nunca do resultado.
-Bo, nese caso, dime algún traballo que che permita seguilo desde o principio até o fin.
- Exacto. A ver, onde está ese traballo? -conveu xuiciosamente Sammy.
- O dos traballadores da construción, por exemplo. Polo menos, ven rematadas as casas que constrúen.
Melvin negábase sempre a ceder en canto adoptaba unha determinada postura. Na próxima festa, talvez argumentase en contra coa mesma facilidade.
- Bah! Carpinteiros! Tes a anticuada idea de que saben o que fan. Pois direiche unha cousa. Un tío da miña muller é carpinteiro e nin unha soa vez na súa vida soubo en que traballaba ata que estaba terminado, entregábao e víao un día por casualidade. Rumores, máis nada que rumores. O xefe sábeo, pero crees que se vai a pasar a vida explicándollo aos traballadores? Estaría bo... Todo o que fai o tío de Ellen é axustar o taboleiro posterior esquerdo ao taboleiro lateral esquerdo. A súa seguinte operación consiste en axustar outro taboleiro posterior esquerdo a outro taboleiro lateral esquerdo. E así sucesivamente. E niso traballa catro días á semana, mentres que eu síntome ante meu cadro de mandos e manipulo os botóns que montan os freos dun triciclo. E pregúntoche, seica non se que estou a facer?
-Exacto. -Sammy tomou o partido de Freddy en contra de Melvin-. Fabricamos triciclos. Todos os días vemos triciclos. Ti tes un, eu teño un, Freddy ten un... Todo o mundo ten un triciclo. Fabricamos triciclos tres días á semana, e agora todo o mundo ten o seu.
Mirou o seu vaso unha vez máis con severidade e, sen engadir nada, deixou aos outros dous discutindo a verdade de se todo o mundo posuía ou non un triciclo. Polo momento, esquecera que desexaba contarlle a Freddy. Necesitaba outro grolo. Licor legal ou ilegal... Que máis daba? Tamén todo o mundo tiña whisky ilegal. Mirou vagamente ao seu ao redor en busca de Sally.
Ao non vela, dirixiuse á cociña. Creu que non conseguiría achegarse á mesa, debido a aquel tufo a queixo e a sardiñas. O volume da música era excesivo, e por un instante preguntouse por que ninguén o baixaba. En realidade, carecía de importancia. Con toda seguridade, ninguén se acordaba de onde estaban os mandos. Hayward durmía a mona desde facía varias horas, e o piso pertencíalle. «A familia vaise de viaxe -díxolles-, vinde á miña casa.» Quizá por iso daba a festa. Sen familia durante o longo fin de semana. «O meu pai, a miña nai, Carol e os nenos se han ir... Vinde á miña casa.» Iso díxolles. Unha razón bastante boa para celebrar unha festa, pensou Sammy, e riuse ao tratar de explicarllo a quen se prestaron a escoitarlle.
Tres parellas se besuqueaban no sofá. Fixou a súa atención nas mulleres, pero Sally non se atopaba entre elas. Dúas das parellas botáronlle de alí. A terceira nin sequera advertiu a inexpresiva curiosidade dos seus ollos.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.