Agora que penso niso, non sei por que, pero imaxinaba doutra forma ao dono do Libro Negro. Desde logo, non esperaba atoparme cun home forte e entrado en anos, con algo que me lembraba aos tendeiros de antes: un daqueles personaxes de mandiles a raias que coñecían o nome dos seus clientes e que atendían o mostrador cun lapis detrás da orella. E, con todo, un home así foi quen respondeu as miñas chamadas.
-O Libro Negro - dixen simplemente -.
-O Libro Negro? - miroume con expresión perplexa.
-O Libro Negro - asentín, sen deixarme confundir pola súa falsa ignorancia -, vostede teno.
Dubidou un par de segundos, estudándome pensativamente. Logo, cun xesto, franqueoume o limiar da súa casa. Aquel home vivía con modestia, nun piso interior de paredes empapeladas. Seguinlle até un salón minúsculo e sombrío, abarrotado de vellos mobles escuros e macetas con plantas de interior. Sinaloume unha cadeira, pechando os visillos da xanela. Co índice, axustouse as lentes de grosos cristais.
-Pouca xente ouviu falar do Libro Negro.
Aceptei ese feito cun vaivén da cabeza.
-A primeira vez que souben do Libro Negro, foi fai case vinte anos - entón, lembrei os meus bos modais -. Desculpe por presentarme desta forma na súa casa. Desde que tiven a certeza de que o libro existía, dediquei moito tempo a descubrir o seu paradoiro, e non foi nada fácil. Por suposto, vostede non sabe nada sobre min e...
Interrompeume cun xesto, dando por boas as miñas explicacións.
-Non son bebedor, pero podo ofrecerlle un café.
-Grazas -declinei -, pero non se moleste por min.
-Ben, un minuto.- e marchouse polo corredor.
Cando volveu, sentín que o corazón me daba un envorco. Entre as mans traía un tomo groso e grande, como eses volumes que vemos expostos tras as vitrinas dos museos e que adoitamos asociar coa antigüidade.
-O Libro Negro - dixo con certa solemnidade, e depositouno sobre a mesa. Estudei atentamente o tomo. Sinaleille as tapas de madeira.
-Ouvira, ehem ? carraspei -, habíanme dito que estaba encadernado en pel humana.
-Pel humana, eh? - volveu axustarse as lentes con xesto divertido -. Á xente gústalle esaxerar. A actual encadernación data do século XV e está realizada con ferros de madeira, como pode vostede comprobar. Os folios son de moitas épocas; pero, até onde eu se, todos son pergamiños vulgares.
Sentou fronte a min, colocando o libro entre ambos.
-Ben - dixo -, antes de nada e para evitarnos equívocos, sabe vostede que é exactamente o Libro Negro?
-Polo que coñezo, o Libro Negro é unha especie de libro de honra, unha especie de caderno de autógrafos, moi antigo e dedicado a unha clase de xente en particular.
-Correcto - abriu o libro -, o primeiro folio está rubricado por Marco Cómodo Antonino, un emperador romano...
-Sucesor de Marco Aurelio - atallei- e famoso pola súa crueldade.
-Así é - pasou o folio -, inmediatamente tras el, temos varias anotacións da mesma época, de personaxes moito menos coñecidos, pero igual de feroces que Cómodo. Así foi como se creou o libro Negro. Eu ireillo mostrando: algúns pergamiños teñen moitos séculos e hai selos de cera que se deterioran con moita facilidade. Comezou a pasar lentamente as follas. Folios e folios repletos de selos, rúbricas e dedicatorias. -Uns son personaxes históricos, outros foron famosos no seu tempo e algúns pasaron desapercibidos mesmo na súa época.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.