O Nautilus proseguiu o seu imperturbable rumbo Sur polo meridiano cincuenta, a unha velocidade considerable. Seica se propuña chegar ao Polo? Non podía eu crer que ese fose o seu propósito, pois até entón fracasaran todas as tentativas de alcanzar ese punto do Globo. Por outra banda, estaba xa moi avanzada a estación, posto que o 13 de marzo das terras antárticas corresponde ao 13 de setembro das rexións boreais, a uns días tan só do comezo do período equinoccial. O 14 de marzo, achándonos a 550 de latitude, vin xeos flotantes, apenas uns bloques pálidos dun vinte a vinte e cinco pés que se erixían como escollos contra os que rompía o mar. O Nautilus navegaba en superficie.
A práctica da pesca nos mares árticos familiarizara a Ned Land co espectáculo dos icebergs. Conseil e eu admirabámolo por primeira vez. Na atmosfera, no horizonte meridional, estendíase unha franxa branca cegadora. Os baleeiros ingleses déronlle o nome de iceblink. Nin as nubes máis espesas conseguen escurecer ese fenómeno anunciatorio da presenza dun pack ou banco de xeo. En efecto, non tardaron en aparecer bloques moito máis considerables, cun brillo cambiante segundo os caprichos da bruma. Algúns deses bloques mostraban vetas verdes, coma se as súas onduladas liñas fosen trazadas con sulfato de cobre.
Outros, semellantes a enormes amatistas, deixábanse penetrar pola luz e a reverberaban sobre as mil facetas dos seus cristais. Aqueles, matizados cos vivos reflexos do calcáreo, bastasen á construción de toda unha cidade de mármore. Ían aumentando en número e en tamaño aquelas illas flotantes a medida que avanzabamos cara ao Sur. Os paxaros polares aniñaban nelas por milleiros. Eran procelarias ou petreis, que nos ensordecían cos seus berros. Algunhas tomaban o Nautilus polo cadáver dunha balea e pousábanse nel e o picoteaban sonoramente. O capitán Nemo mantívose a miúdo sobre a plataforma mentres durou a navegación entre os xeos, en atenta observación daquelas paraxes abandonadas.
Ás veces vía eu animarse a súa tranquila mirada. Dicíase a si mesmo que neses mares polares prohibidos ao home achábase el nos seus dominios, dono dos infranqueables espazos? Talvez. En todo caso, non falaba. Permanecía inmóbil ata que o instinto do piloto que había nel reclamáballe. Dirixía entón o Nautilus cunha pericia consumada; evitaba con habilidade os choques coas grandes masas de xeo, algunhas das cales medían varias millas de lonxitude e de setenta a oitenta metros de altura. Con frecuencia o horizonte parecía enteiramente pechado. Á altura dos sesenta graos de latitude, todo paso desaparecera. Pero na súa procura coidadosa non tardaba o capitán Nemo en achar algunha estreita apertura pola que se metía audazmente, a propósito, con todo, de que habería de pecharse tras el. Así foi como o Nautilus, guiado por tan hábil piloto, deixou tras de si aqueles xeos, clasificados, segundo a súa forma ou o seu tamaño, cunha precisión que encantaba a Conseil, en: icebergs ou montañas; ice-fields ou campos unidos e sen límites; drift-ices ou xeos flotantes; packs ou campos rotos, chamados palchs cando son circulares, e streams cando están formados por bloques alargados.
A temperatura era xa bastante baixa. O termómetro, exposto ao aire exterior, marcaba dous ou tres graos baixo cero. Pero estabamos ben abrigados con peles obtidas a expensas das focas e dos osos mariños. O interior do Nautilus, regularmente caldeado polos seus aparellos eléctricos, desafiaba ás máis baixas temperaturas. Por outra banda, bastaba que se mergullase uns cuantos metros para achar unha temperatura soportable. Dous meses antes, poderiamos gozar nesas latitudes dun día sen fin, pero xa a noite apropiábase durante tres ou catro horas do tempo, anticipando a sombra que durante seis meses debía botar sobre aquelas rexións circumpolares.
O día quince de marzo excedemos a latitude das illas New-Shetland e Orkney do Sur. O capitán informoume de que noutro tempo numerosas colonias de focas habitaron aquelas terras, pero os baleeiros ingleses e americanos, na súa furia destrutora, coa matanza dos animais adultos e das femias preñadas, deixaron tras eles o silencio da morte onde reinara a animación da vida.
O 16 de marzo, cara as oito da mañá, o Nautilus, na súa marcha polo meridiano cincuenta e cinco, franqueou o Círculo Polar Antártico. Os xeos rodeábannos por todas partes e pechaban o horizonte. Pero o capitán Nemo continuaba a súa marcha de paso en paso.
-Pero onde vai? -preguntaba eu.
-Cara a adiante -respondía Conseil-. Despois de todo, xa parará cando non poida ir máis lonxe.
-Non me atrevería eu a xuralo.
E debo confesar, a forza de franqueza, que non me desgustaba tan aventurada excursión. A beleza desas rexións novas marabillábame até o indecible. Os xeos cobraban formas soberbias. Aquí, o seu conxunto tomaba o aspecto dunha cidade oriental coas súas alminares e as súas innumerables mesquitas. Alá, unha cidade derruida coma se fose abatida por unha convulsión do chan. Aspectos incesantemente variados polos oblicuos raios do sol, ou perdidos nas brumas grises no medio dos vendavais de neve. E por todas partes formidables detonacións, desmoronamientos e derrubamentos de icebergs que cambiaban o decorado como a paisaxe dun diorama. Cando esas rupturas producíanse en momentos en que o Nautilus estaba mergullado, propagábase o ruído baixo a auga cunha espantosa intensidade á vez que o derrubamento das masas de xeos creaba temibles remolinos até nas capas profundas do océano. Neses momentos o Nautilus se balanceaba e cabeceaba como un barco abandonado á furia dos elementos. A miúdo, ao non ver xa saídas por ningunha parte, pensaba eu que estabamos definitivamente apresados, pero o capitán Nemo, deixándose guiar polo seu instinto ante o máis lixeiro indicio, continuaba descubrindo pasos novos. xamais se equivocaba ao observar os delgados regueros de auga azulada que asucaban os témpanos. Por iso non dubidaba eu de que aventurase con anterioridade ao Nautilus polos mares antárticos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.