2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIII)

Instaleime no salón xunto a Conseil. Polo cristal viamos as capas inferiores do océano austral. O termómetro ía subindo. A agulla do manómetro desviábase sobre o cuadrante. A uns trescentos metros, tal e como previra o capitán Nemo, flotabamos xa baixo a superficie ondulada da banca de xeo. Pero o Nautílus mergullouse aínda máis até alcanzar unha profundidade de oitocentos metros. A esa profundidade, a temperatura da auga, de doce graos na superficie, non acusaba xa máis que dez. Gañáronse dous graos. Obvio é dicir que a temperatura do Nautilus, elevada polos seus aparellos de calefacción, mantíñase a unha gradación moi superior. Todas as manobras ían realizándose cunha extraordinaria precisión.
-Pasaremos -dixo Conseil.
-Estou seguro diso -respondín cunha profunda convicción.
Baixo o mar libre, o Nautilus tomou directamente o camiño do Polo, sen apartarse do quincuaxésimo segundo meridiano. Dos 670 30' aos 900 había vinte e dous graos e medio de latitude por percorrer, é dicir, pouco máis de cincocentas leguas. O Nautilus cobrou unha velocidade media de vinte e seis millas por hora -a velocidade dun tren expreso- que, de mantela, fixaba en corenta horas o tempo necesario para alcanzar o Polo.
A novidade da situación retívonos a Conseil e a min durante unha boa parte da noite ante o observatorio do salón. A irradiación eléctrica do fanal iluminaba o mar, que aparecía deserto. Os peixes non permanecían naquelas augas prisioneiras, nas que non achaban máis que un paso para ir do océano Antártico ao mar libre do Polo. A nosa marcha era rápida e así se facía sentir nos estremecimientos do longo casco de aceiro. Cara ás dúas da mañá funme a tomar unhas horas de descanso. Conseil imitoume. Non atopei ao capitán Nemo ao percorrer os corredores e supuxen que debía acharse na cabina do temoneiro.
Ao día seguinte, 19 de marzo, ás cinco da mañá, aposteime de novo no salón. A corredeira eléctrica indicoume que a velocidade do Nautilus fora reducida. Subía á superficie, pero con prudencia, baleirando lentamente os seus depósitos. Latexábame con forza o corazón ante a incerteza de se poderiamos saír á superficie e achar a atmosfera libre do Polo. Pero non. Un choque indicoume que o Nautilus golpeara a superficie inferior do banco de xeo, aínda moi espeso a xulgar polo xordo ruído que produciu. En efecto, tocaramos», por empregar a expresión mariña, pero ao revés e a mil pés de profundidade, o que supuña uns dous mil pés de xeo por encima de nós, mil dos cales fora da auga.
Era pouco tranquilizador comprobar que a banca de xeo presentaba unha altura superior á que estimaramos nos seus bordos. Durante aquel día, o Nautilus repetiu varias veces a tentativa de saír á boia sen outro resultado que o de chocar coa muralla que tiña encima como un teito. Nalgúns momentos, atopouna a novecentos metros, o que acusaba mil douscentos metros de espesor douscentos dos cales se elevaban por encima da superficie do océano. Era o dobre da altura que estimaramos no momento no que o Nautilus mergullouse. Anotei coidadosamente as diversas profundidades e obtiven así o perfil submarino da cordilleira que se estendía baixo as augas. Chegou a noite sen que ningún cambio alterase a nosa situación. Sempre o teito de xeo, entre catrocentos e cincocentos metros de profundidade. Diminución evidente, pero que espesor aínda entre nós e a superficie do océano!
Eran as oito, e había xa catro horas que debería renovarse o aire no interior do Nautilus, segundo a diaria rutina de a bordo. Non sufría eu demasiado, con todo, aínda que o capitán Nemo aínda non solicitase aos seus depósitos un suplemento de osíxeno. Asaltado alternativamente polo temor e a esperanza, durmín mal aquela noite. Levanteime varias veces. As tentativas do Nautilus continuaban. Cara ás tres da mañá, observei que a superficie inferior do banco de xeo achábase soamente a cincuenta metros de profundidade. Cento cincuenta pés separábannos entón da superficie da auga. O banco ía converténdose novamente nun icefield e a montaña tornábase nunha chaira. Os meus ollos non abandonaban o manómetro. Continuabamos remontándonos, seguindo, ao longo da diagonal, a superficie resplandeciente do xeo que fulguraba baixo os raios eléctricos. O banco de xeo adelgazábase de milla en milla por arriba e por abaixo en ramplas alongadas. Ás seis da mañá daquel día memorable do 19 de marzo, abriuse a porta do salón e apareceu o capitán Nemo.
-O mar libre -díxome.