2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LII)

En efecto, a pesar dos seus esforzos, a pesar dos potentes medios empregados para romper os xeos, o Nautilus viuse reducido á inmobilidade. Polo común, a quen non pode ir máis lonxe quédalle a solución de retroceder. Pero alí retroceder era tan imposible como avanzar, pois os pasos pecháranse tras nós, e por pouco tempo que permanecese o noso aparello estacionario non tardaría en quedar totalmente bloqueado. Iso é o que ocorreu cara ás dúas da tarde, cando o xeo comprimiu os seus flancos cunha asombrosa rapidez. A conduta do capitán Nemo pareceume exceder os límites da imprudencia. Achábame eu na plataforma cando o capitán, que observaba a situación desde había algúns instantes, díxome:
-Que pensa vostede disto, señor profesor?
-Creo que estamos atrapados, capitán.
-Atrapados! Por que o cre así?
-Sinxelamente, porque non podemos ir nin cara a adiante nin cara atrás nin cara a ningún lado. E isto é, creo eu, o que se chama estar «atrapados», polo menos nos continentes habitados.
-Pensa vostede, pois, señor Aronnax, que o Nautilus non poderá liberarse?
-Moi difícil véxoo, capitán, pois a estación está xa demasiado avanzada para poder esperar que se produza o desxeo.
-Sempre será vostede o mesmo, señor profesor -respondeu o capitán Nemo nun ton irónico-. Non ve vostede máis que impedimentos e obstáculos. Pois eu asegúrolle que o Nautilus non só se liberará, senón que mesmo irá aínda máis lonxe.
-Máis lonxe? Cara ao Sur? -pregunteille, mirándolle fixamente.
-Si, señor. Irá ao Polo.
-Ao Polo! -exclamei, sen poder ocultar a miña incredulidade.
-Si -respondeu fríamente o capitán-, ao Polo Antártico, a ese punto descoñecido en que se cruzan todos os meridianos do globo. Vostede sabe que eu fago co Nautilus o que quero.
Si, sabíao. Sabía tamén da súa audacia, unha audacia até a temeridade. Pero vencer eses obstáculos que se levantan ante o Polo sur, máis inaccesible aínda que o Polo norte aínda non alcanzado polos máis audaces navegantes, non era unha empresa absolutamente insensata, que só o espírito dun tolo podía concibir? Ocorréuseme entón preguntarlle se xa descubrira ese Polo xamais hollado polo pé dunha criatura humana.
-Non, señor -respondeume-, e descubrirémolo xuntos. Alí onde outros fracasaron non fracasarei eu. Nunca levei ao meu Nautilus tan lonxe polos mares austrais, pero, repítollo, ira aínda máis lonxe.
-Quero crerlle, capitán -díxenlle, nun ton un tanto irónico-, e créolle. Vaiamos cara a adiante! Non hai obstáculos para nós! Rompamos esta masa de xeo! Fagámosla saltar! E se resiste, démosle ás ao Nautilus para que poida pasar por encima.
-Por encima? -dixo tranquilamente o capitán Nemo-. Non, señor profesor, non por encima, senón por baixo.
-Por baixo! -exclamei. Acababa de iluminar a miña mente a súbita revelación dos proxectos do capitán. Comprendín que as marabillosas posibilidades do Nautilus ían servirlle unha vez máis en tan sobrehumana empresa.
-Vexo que empezamos a entendernos, señor profesor -díxome o capitán, esbozando un sorriso-. Xa empeza vostede a entrever a posibilidade, o éxito, direi eu, desta tentativa. O que é impracticable para un navío ordinario é fácil para o Nautilus. Se o Polo áchase nun continente, deterase ante ese continente, pero se, pola contra, está bañado polo mar libre irá até o mesmo Polo. Arrastrado, excitado polo razoamento do capitán, dixen:
-Claro, se a superficie do mar está solidificada polos xeos, as súas capas inferiores están libres, por esa razón providencial que colocou nun grao superior ao da conxelación o máximo de densidade da auga mariña. Se non me equivoco, a relación entre as masas de xeo mergulladas e as emerxentes é a de catro a un, non é así?
-Pouco máis ou menos, señor profesor. Por cada pé por encima do mar, os icebergs teñen tres debaixo. E posto que estas montañas de xeo non exceden os cen metros de altura, a parte mergullada debe ser duns trescentos metros. E que son trescentos metros para o Nautilus?
-Nada.
-O Nautilus poderá mesmo ir buscar a unha profundidade aínda maior a temperatura uniforme das augas mariñas, e alí poderemos desafiar impunemente o trinta ou corenta graos de frío da superficie.
-En efecto, así é -dixen, animándome cada vez máis.
-A única dificultade -proseguiu o capitán Nemo- será a de permanecer varios días mergullados sen poder renovar a nosa provisión de aire.
-Se non é máis que iso ... ! O Nautilus ten vastos depósitos. Encherémolos e proverannos de todo o osíxeno que podamos necesitar.
-Ben dito, señor Aronnax -respondeu, sorrindo, o capitán-. Pero non quero que poida acusarme vostede de temeridade e por iso anticípome a someterlle todas as miñas obxeccións.
-Queda algunha máis?
-Unha soa. Se o Polo sur áchase no mar, é posible que o mar estea enteiramente conxelado e que non podamos saír á súa superficie.
-Capitán, esquece vostede que o Nautilus está armado dun temible espolón. É que non poderemos lanzalo diagonalmente contra eses campos de xeo e abrilos coa forza do choque?
-Vaia, señor profesor! Vexo que hoxe ten vostede ideas.
-Ademais, capitán -engadín, cada vez máis gañado polo entusiasmo-, por que non habería de acharse o mar libre no Polo sur como no Polo norte? Os polos do frío e os polos terrestres non se confunden nin no hemisferio austral nin no boreal e, mentres non se probe o contrario, pode suporse que ambos os puntos se achen nun continente ou nun océano libres de xeos.
-Eu créoo tamén, señor Aronnax. unicamente fareille a observación de que tras expresar tantas obxeccións contra o meu proxecto é vostede agora quen me atafega cos seus argumentos a favor do mesmo.
Así era. Chegara eu a superar ao capitán Nemo en audacia! Era eu quen lle arrastraba cara ao Polo. Adiantábame a el e distanciáballe... Mais, non, pobre tolo! O capitán Nemo sabía mellor que ti os pros e os contras da cuestión, e divertíase ao verme arrebatado polos soños do imposible. Entre tanto, non perdera el un momento. A un sinal seu, apareceu o segundo. Os dous homes conversaron rapidamente na súa incomprensible lingua, e fóra porque o segundo fose posto xa en antecedentes ou ben porque achase practicable o proxecto, non manifestou sorpresa algunha.
Pero por impasible que se mostrase non o foi máis que Conseil cando lle anunciei a nosa intención de ir até o Polo sur. Un «como o señor guste» acolleu a miña comunicación e iso foi todo. En canto a Ned Land, ninguén se alzou xamais de ombreiros con tanta expresividade como o canadense.
-Mire, señor -díxome-, danme mágoa vostede e o seu capitán Nemo.
-Pero iremos ao Polo, Ned.
-Posible, pero non volverán.
E tras dicir isto, Ned Land foise ao seu camarote para evitar «desafogarse facendo unha barrabasada», díxome ao saír. Os preparativos da audaz empresa comezaran xa. As potentes bombas do Nautilus almacenaban o aire nos depósitos a moi alta presión. Cara as catro, o capitán Nemo anuncioume que ían pecharse as escotillas. Mirei por última vez a espesa masa de xeo que iamos a franquear. O tempo estaba sereno, a atmosfera bastante pura. O frío era vivo, doce graos baixo cero, pero como o vento acougouse, a temperatura non era demasiado insoportable. Unha ducia de homes subiron aos flancos do Nautilus e, armados de picos, romperon o xeo ao redor do seu carena. A operación realizouse con rapidez, xa que a capa de xeo recentemente formada non era moi grosa aínda. Todos penetramos no interior. Os depósitos enchéronse da auga que a flotación mantivera libre. O Nautilus comezou a descender.