2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXVII)

En canto aos mamíferos mariños, creo recoñecer ao pasar ante a bocana do Adriático dous ou tres cachalotes que pola súa aleta dorsal parecían pertencer ao xénero dos fisetéridos, algúns golfiños do xénero dos globicéfalos, propios do Mediterráneo, cunha cabeza, que na súa parte anterior, está asucada dunhas raias claras, así como unha ducia de focas de ventre branco e pelame negra, das chamadas frades polo seu parecido cos dominicos, dun tres metros de lonxitude.
Pola súa banda, Conseil creu ver unha tartaruga dun seis pés de anchura, con tres arestas saíntes orientadas lonxitudinalmente. Sentín non vela, pois pola descrición que dela fixo Conseil, debía de pertencer a esa rara especie coñecida co nome de laúde. Eu tan só puiden ver algunhas cacuanas de caparazón alongado. En canto aos zoófitos, vin durante algúns instantes unha admirable galeolaria alaranxada que se pegou ao cristal da portilla de babor. Era un longo e tenue filamento que se complicaba en arabescos arborescentes cunhas finas ramas que terminaban no máis delicado encaixe que fiasen xamais as rivais de Aracne.
Desgraciadamente, non puiden pescar esa admirable mostra, e ningún outro zoóflto mediterráneo presentouse ante os meus ollos de non diminuír singularmente a súa velocidade o Nautilus na tarde do 16, e nas circunstancias que describo seguidamente.
Achabámonos naquel momento entre Sicilia e a costa de Tunes. Nese espazo delimitado polo cabo Bon e o estreito de Mesina, o fondo do mar sobe bruscamente formando unha verdadeira crista a dezasete metros da superficie, mentres que a ambos os dous lados da mesma a profundidade é de cento setenta metros. O Nautilus houbo de manobrar con prudencia para non chocar coa barreira submarina. Mostrei a Conseil no mapa do Mediterráneo o emprazamento do longo arrecife.
-Pero -dixo Conseil-, se é un verdadeiro istmo que une a Europa e áfrica!
-Si, raparigo, pecha por completo o estreito de Libia. As sondaxes feitas por Smith probaron que os dous continentes estiveron unidos noutro tempo, entre os cabos Boco e Furina.
-Créoo -respondeu Conseil.
-Unha barreira semellante -engadín- existe entre Xibraltar e Ceuta, que nos tempos xeolóxicos pechaba completamente o Mediterráneo.
-Mire que se un empuxe volcánico levantase un día estas dúas barreiras por encima da superficie do mar! Entón...
-É moi pouco probable que iso suceda, Conseil.
-Permítame o señor acabar o que ía dicir, e é que se se producise ese fenómeno, sentiría polo señor de Lesseps que tanto se está esforzando por abrir o seu istmo.
-De acordo, pero repíto, Conseil, que ese fenómeno non se producirá. A violencia das forzas subterráneas vai decrecendo cada vez máis. Os volcáns, tan numerosos nos primeiros días do mundo, apáganse aos poucos. A calor interna debilítase, e a temperatura das capas inferiores subterráneas vai reducíndose século a século nunha apreciable proporción, e iso en detrimento de o noso planeta, pois esa calor é a súa vida.
-Con todo, o sol...
-O sol é insuficiente, Conseil. Pode o sol dar calor a un cadáver?
-Non, que eu saiba.
-Pois ben, a Terra será algún día ese cadáver frío. Será inhabitable e estará deshabitada como a Lúa, que desde hai moito tempo perdeu a súa calor vital.
-Dentro de cantos séculos? -preguntou Conseil.
-Dentro dalgúns centenares de milleiros de anos.
-Entón, temos tempo de acabar a nosa viaxe, co permiso de Ned Land.
E Conseil, tranquilizado, concentrouse na observación do alto fondo que o Nautilus ía case rozando a unha moderada velocidade. Sobre aquel chan rochoso e volcánico despregábase toda unha fauniflora vivente: esponxas; holoturias; cidípidos hialinos con cirros avermellados que emitían unha lixeira fosforescencia; beroes, vulgarmente coñecidos como cohombros de mar, bañados nas irisacións do espectro solar; comátulas ambulantes, dun metro de anchura, cunha púrpura que arroibaba a auga; euriais arborescentes de gran beleza; pavonarias de longos talos; un gran número de ourizos de mar comestibles, de variadas especies, e actinias verdes de tronco grisáceo, co disco escuro, que se perdían na súa cabeleira olivácea de tentáculos. Conseil ocupouse máis particularmente de observar os moluscos e os articulados, e aínda que a súa nomenclatura sexa un pouco árida, non quero ofender ao bo raparigo omitindo as súas observacións persoais.