4. O mar Vermello
Durante a xornada do 29 de xaneiro, a illa de Ceilán desapareceu do horizonte, e o Nautilus, a unha
velocidade de vinte millas por hora, deslizouse polo labirinto de canles que separan as Maldivas das
Laquedivas. Bordeou a illa de Kittan, terra de orixe madrepórico descuberta en 1499 por Vasco de Gama,
unha das principais illas do arquipélago das Laquedivas, situado entre 100 e 140 30 'de latitude
setentrional e 690 e 500 72' de lonxitude oriental.
Percorreramos nese momento dezaseis mil duascentas vinte millas ou sete mil cincocentas
leguas desde o noso punto de partida nos mares do Xapón.
Ao día seguinte, 30 de xaneiro, non había ningunha terra á vista cando o Nautilus emerxeu á
superficie, na súa ruta Norte-Noroeste cara ao mar de Omán, que se estende entre as penínsulas arábiga
e indostánica e serve de desembocadura ao Golfo Pérsico.
Cara a que nos conducía esa ruta sen saída? Onde nos levaba o capitán Nemo? Non o sabía, e
iso non satisfixo nada ao canadense.
-Imos, Ned, onde lévenos o capricho do capitán.
-Pero ese capricho non pode levarnos lonxe -respondeu o canadense-. O Golfo Pérsico non ten
saída e se nos penetramos nel non tardaremos en volver sobre os nosos pasos.
-Pois ben, volveremos, e se despois do Golfo Pérsico o Nautilus quere visitar o mar Vermello, aí
está o estreito de Bab o Mandeb para abrirlle paso.
-Non lle ensinarei nada, señor, se lle digo que o mar Vermello non está menos pechado que o golfo, posto que
o istmo de Suez non está aínda horadado, e que aínda que o estivese xa un barco misterioso como o
noso non se arriscaría nas súas canles cortadas polas esclusas. Daquela o mar Vermello non pode ser aínda
o camiño que nos leve a Europa.
-Eu non dixen que volvamos a Europa.
-Entón que é o que vostede supón?
-Eu supoño que tras visitar estas curiosas paraxes de Arabia e Exipto, o Nautilus volverá descender polo océano Indico, quizá a través da canle de Mozambique, quizá ao longo das
Mascareñas, cara ao cabo de Boa Esperanza.
-E unha vez no cabo de Boa Esperanza? -preguntou o canadense cunha insistencia moi
particular.
-Ben, entón penetraremos por vez primeira no Atlántico. Pero, dígame, amigo Ned, é que está
cansado xa desta viaxe submarina? Seica lle hastía o espectáculo sempre cambiante destas
marabillas submarinas? En canto a min, debo dicirlle que me desgustaría agora dar por terminado unha
viaxe que a tan poucos homes foilles dado poder facer.
-Pero dáse vostede conta, señor Aronnax, que fai xa tres meses que estamos aprisionados a bordo
deste Nautilus?
-Non, Ned, non quero darme conta, eu non conto os días nin as horas.
-E cando vai acabar esta situación?
-A conclusión virá ao seu tempo. Ademais, non podemos facer nada, e estamos a discutir
inutilmente. Se viñese vostede a dicirme: «Ofrécesenos unha oportunidade de evasión», discutiríaa con vostede.
Pero non é este o caso, e para falarlle con toda franqueza, non creo que o capitán Nemo aventúrese nunca polos mares europeos.
Tan breve diálogo fará ver que, fanático do Nautilus, chegara eu a encarnarme na pel do
seu comandante.
Ned Land terminou esa conversa rezongando estas palabras que se dicía a si mesmo:
-Todo iso está moi ben, pero para min, onde hai coerción, non hai pracer posible.
Durante catro días, até o 3 de febreiro, o Nautilus visitou o mar de Omán, a diversas velocidades
e a diferentes profundidades. Parecía navegar ao azar, coma se dubidase da ruta a seguir, pero non
excedeu o trópico de Cancer.
Ao abandonar o mar de Omán avistamos por un instante Mascate, a máis importante cidade do país
de Omán. Admiroume o seu estraño aspecto no medio das negras rocas que a rodean en contraste coas
súas brancas casas e os seus fortes. Vin as cúpulas redondeadas das súas mesquitas, a punta elegante das súas
alminares, as súas frescas e verdes terrazas. Pero non foi máis que unha rápida visión, tras a cal o Nautilus
mergullouse novamente nas augas escuras desas paraxes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.