20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVII).

O home proseguiu falando nestes termos:
-Sen dúbida debeu parecerlle, señor, que tardei demasiado en facerlles esta segunda visita. O certo é que, unha vez coñecida a súa identidade, houben de sopesar coidadosamente a actitude que debía adoptar con vostedes. E dubideino moito. As máis enoxosas circunstancias puxéronlles en presenza dun home que rompeu as súas relacións coa humanidade. Viñeron vostedes a perturbar a miña existencia...
-Involuntariamente -dixen.
-Involuntariamente? -dixo o descoñecido, elevando a voz-. Pode afirmarse que o Abrahamn Lincoln perségueme involuntariamente por todos os mares? Tomaron vostedes pasaxe a bordo desa fragata involuntariamente? Rebotaron involuntariamente no meu navío os obuses dos seus canóns? Foi involuntariamente como nos arponeou o señor Land?
Había unha contida irritación nas palabras que acababa de proferir. Pero a tales recriminacións había unha resposta natural, que é a que eu lle dei.

-Señor, sen dúbida ignora vostede as discusións que suscitou en América e en Europa. Talvez non saiba vostede que diversos accidentes, provocados polo choque do seu aparello submarino, emocionaron á opinión pública de ambos os continentes. Non lle cansarei co relato das innumerables hipóteses coas que se tratou de achar explicación ao inexplicable fenómeno cuxo secreto só vostede coñecía. Pero debe saber vostede que ao perseguirlle até os altos mares do Pacífico, o Abraham Lincoln cría ir en pos dun poderoso monstro mariño do que había que librar ao océano custase o que custase.
Un esbozo de sorriso debuxouse nos beizos do comandante, quen engadiu, en ton máis suave:
-Señor Aronnax, ousaría vostede afirmar que a súa fragata non perseguiría e cañonearía a un barco submarino igual que a un monstro?
A súa pregunta deixoume turbado, pois con toda certeza o comandante Farragut non dubidaría en facelo, crendo deber seu destruír un aparello dese xénero, ao mesmo título que un narval xigantesco.
-Comprenderá vostede, pois, señor, que teño dereito a tratarlles como inimigos.
Non respondín, e con razón. Para que discutir semellante proposición, cando a forza pode destruír os mellores argumentos?
-Dubideino moito. Nada me obrigaba a concederlles a miña hospitalidade. Se debía separarme de vostedes, non tiña ningún interese en volver verlles. Bastaríame situarlles de novo na plataforma deste navío que lles serviu de refuxio, mergullarme e esquecer a súa existencia. Non era ese o meu dereito?
-Talvez sexa ese o dereito dun salvaxe -respondín-, pero non o dun home civilizado.