20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIX).

-Aceptamos -respondín-. Pero permítame facerlle unha pregunta, unha soa.
-Dígame.
-Dixo vostede que seremos libres a bordo?
-Totalmente.
-Quixese preguntarlle, pois, que é o que entende vostede por liberdade.
-Pois a liberdade de ir e vir, de ver, de observar todo o que pasa aquí -salvo nalgunhas circunstancias excepcionais-, a liberdade, nunha palabra, de que gozamos aquí os meus compañeiros e eu.
Era evidente que non nos entendiamos.
-Perdón, señor –proseguín-, pero esa liberdade non é outra que a que ten todo prisioneiro de percorrer a súa cela, e non pode bastarnos.
-Preciso será, con todo, que lles baste.
-Como! Deberemos renunciar para sempre a volver ver os nosos países, os nosos amigos e as nosas familias?
-Si, señor. Pero renunciar a recuperar ese insoportable xugo do mundo que os homes cren ser a liberdade, non é quizá tan penoso como vostede pode crer.
-Xamais darei eu a miña palabra -interveu Ned Land- de que non tratarei de escaparme.
-Eu non lle pido a súa palabra, señor Land -respondeu fríamente o comandante.
-Señor -dixen, encolerizado ao meu pesar-, abusa vostede da súa situación. Isto chámase crueldade.
-Non, señor, isto chámase clemencia. Son vostedes prisioneiros meus despois dun combate. Gárdolles comigo, cando podería, cunha soa orde, arroxarlles aos abismos do océano. Vostedes atacáronme. Viñeron a sorprender un segredo que ningún home no mundo debe coñecer, o segredo de toda a miña existencia. E cren vostedes que vou a reenviarlles a ese mundo que debe ignorarme? xamais! Ao reterlles aquí non é a vostedes a quen gardo, é a min mesmo.
Esta declaración indicaba no comandante unha decisión contra a que non podería prevalecer ningún argumento.
-Así, pois, señor -dixen-, dános vostede simplemente a elixir entre a vida e a morte, non?
-Así é, simplemente.