Centenario de A metamorfose (XXVI)

Aquela noite -Gregorio non lembraba ouvir o violín en todo aquel tempo- ouviu tocar na cociña. Xa acabaran os hóspedes para cear. O que estaba no medio sacara un xornal e dera unha folla a cada un dos outros dous, e o tres lían e fumaban recostados nos seus asentos. Ao ouvir o violín, levantáronse e, no bico dos pés, foron até a porta do recibidor, xunto á cal permaneceron inmóbiles, apertados un contra outro. Deberon de ouvirlles desde a cociña, pois o pai preguntou:

-Aos señores moléstalles a música? De ser así, pode cesar ao momento.

-Todo o contrario -asegurou o señor de máis autoridade-. Non querería a rapariga tocar aquí? Sería moito máis cómodo e agradable.

-Claro non faltaba máis! -contestou o pai, coma se fose el mesmo o violinista.

Os hóspedes volveron ao comedor e esperaron. Moi pronto chegou o pai co atril, daquela a nai coas partituras e, por fin, a irmá co violín. Grete dispúxoo todo para comezar a tocar. Mentres, os pais, que nunca tiveran habitacións alugadas e extremaban a cortesía para cos hóspedes, non se atrevían a sentar nas súas propias cadeiras de brazos. O pai quedou apoiado na porta, coa man dereita metida entre os botóns da librea pechada; un dos hóspedes ofreceulle unha cadeira de brazos á nai, e esta sentou nun recuncho apartado, pois non moveu o asento de onde aquel señor colocárao casualmente.

A irmá comezou a tocar, e o pai e a nai, cada un desde o seu sitio, seguían todos os movementos das súas mans. Gregorio, atraído pola música, atreveuse a avanzar un pouco e atopouse coa cabeza no comedor. Case non lle sorprendía a escasa consideración que tiña para cos demais nos últimos tempos; con todo, esa consideración fora antes o seu maior orgullo. Por outra banda, agora máis que nunca tiña motivo para ocultarse, pois, debido ao estado da súa habitación, calquera movemento que facía levantaba nubes de po ao seu ao redor, e el mesmo estaba cuberto de po e levaba pegados, no dorso e nos costados, fíos, pelos e restos de comida. A súa indiferenza cara a todos era moito maior que cando podía, botado sobre as costas, restregarse contra a alfombra. A pesar do estado en que se achaba, non se avergoñaba o máis mínimo de arrastrarse polo inmaculado chan do comedor.

Aínda que o certo era que ninguén se fixaba nel. A familia estaba completamente absorta polo violín, e os hóspedes, que ao principio se colocaron, coas mans nos petos do pantalón, preto do atril para poder ir lendo as notas e molestaban seguramente á irmá, non tardaron en retirarse cara á xanela, onde permanecían cuchicheando coa cabeza inclinada, observados polo pai, a quen esta actitude
contrariaba visiblemente, pois parecía indicar ás claras que as súas esperanzas de escoitar boa música foran defraudadas e empezaban a cansarse, e que só por cortesía seguían alí. Especialmente o modo en que botaban pola boca ou o nariz o fume dos seus cigarros, delataban gran nerviosidad.

Con todo, que ben tocaba Grete! Co rostro ladeado seguía o pentagrama atenta e tristemente. Gregorio arrastrouse outro pouco cara a adiante e mantivo a cabeza pegada ao chan, ansioso de atopar coa súa mirada a da súa irmá.

Sería unha fera, que a música lle emocionaba daquel modo?

Era coma se ante el abrísese un camiño que había de conducirlle até un alimento descoñecido, ardentemente anhelado. Estaba decidido a chegar até a súa irmá, a tirarlle da saia e facerlle comprender que había de ir ao seu cuarto co violín, porque ninguén apreciaba a súa música como el. Non a deixaría marcharse mentres el vivise. Por primeira vez ía servirlle de algo a súa espantosa forma.

Quería poder estar a un tempo en todas as portas, disposto a saltar sobre os que pretendesen atacarlle. Pero era preciso que a súa irmá permanecese xunto a el, non á forza, senón voluntariamente; era preciso que sentase xunto a el no sofá, que se inclinase cara a el, e entón contaríalle ao oído que tivera o firme propósito de enviala ao conservatorio e que, de non sobrevir a desgraza, durante o pasado Nadal -pois o Nadal xa pasaran, non?- dixérao aos pais, sen aceptar ningunha obxección. E ao ouvir esta confidencia, a irmá, conmovida, rompería a chorar, e Gregorio alzaríase até os seus ombreiros e bicaríaa no pescozo, que, desde que ía á tenda, levaba espido.

-Señor Samsa -dixo de súpeto ao pai o señor que parecía a voz cantante. E sen máis palabras sinalou co índice a Gregorio, que ía avanzando lentamente. O violín enmudeceu ao instante, e o señor sorriu aos seus amigos, meneando a cabeza, e volveu mirar a Gregorio.

...