CEA 25 ANOS (e II)

Estivo ben, foi bonito ir. A pel ten memoria e a memoria, ten pel.
Cóntovos:
Quedamos na escalinata do instituto e chegamos os primeiros dos 36 convocados, uns terzo tíos, finalmente. Alberto, a miña "parella" onte á noite, quería asimilar a chegada das caras novas de pouco en pouco, a porta gaiola, nunca mellor dito, e así foi. Cada minuto chegaban compañeiros e daba tempo a estreitar mans, bicar ás mozas, dicir o teu nome, ah, si, claaaaro, Diego, vaiaaaa.
Algunha, xa nesa fase inicial, presentóuseme dúas veces cun "a tí saudeiche?" froito do caos do momento. E entón, xa case ao final chegou Minia, o meu amor platónico do insti, sorriume e veu cara a min directa e, claro, Patrick Swayze (en Ghost non en Dirty Dancing) entrou en min e pegámonos un abrazaco deses, con background, coas miñas mans cheas de arxila húmida e os Righteous Brothers tocando para nós a Unchained Melody. Daquela o torno de oleiro parou de virar. Sempre o fai.
Fixémonos as obrigadas fotos de grupo e fómonos ao hotel Zenit a cear.
Tras os petiscos e máis conversacións breves e anécdotas encamiñámonos ás catro mesas (4x9=36), momento clave en todo evento "con quen vou compartir as próximas dúas horas" e aí, en principio, volvemos ás andadas... sacando a relucir ese 0 en habilidade que me caracteriza e movéndome entre as mesas como un robot aspirador deses que rebotan contra a cadeira que se acaba de ocupar e xira en dirección oposta ata que xa está todo o peixe vendido e senta no sitio que queda. A única cadeira vacante de toda a sala quedou á miña dereita (faltou unha persoa a última hora e fomos 35) e á miña esquerda o meu Alberto. O resto da mesa eran mozas (!) algunhas delas totalmente descoñecidas. E estivo ben. Pasóusenos o tempo voando. Tras Patrick, foi a que podiamos denominar a miña fase Emilio Aragón, moitos xa a coñecedes.
Ter a "sede vacante" á miña dereita foi un gran termómetro da miña popularidade cando cara ás sobremesas comezaron as visitas a mesas alleas. Por alí pasou a única non fumadora da mesa de á beira cando lle deixaron soa e falamos de voleyball e xornalismo. Logo achegueime eu a falar con Anxo que é un caso curioso e ilustrativo do meu eu-asocial: con Anxo coincidín, ollo, no colexio Calasanz -foi o primeiro "amigo" que recordo-, no Instituto, en Arquitectura e vive á beira de casa e é maxísimo, pero non me digades por que desde que aos 10 anos cambiáronme de A a B apenas intercambiamos uns poucos saúdos, e non creo que aquel episodio en que se despelexou o xeonllo cando xogando ao pilla pilla empuxeille por aquela rampla de formigón do colexio tivese nada que ver...
Pois ben, reencontreime con Anxo e estivo xenial, falamos moito tempo do cole, da súa irmá, do insti, da carreira, da profesión, do barrio, da melena que leva desde que ten memoria, mesmo me comentou, e non é broma, que o ano pasado lesionouse o menisco xogando ao padel, o que me fixo pensar que o tempo é circular e o subconsciente gobérnao todo.
A fase musical foi mellor do esperado e houbo máis Culture Club, Michael Jackson e Ronaldos que Limóns do Caribe. Elas bailando e nós orbitando, como sempre foi. Moitos sorrisos e frases felices nesta ruidosa fase, máis fillas do viño e do gintonic que da nosa memoria sentimental. Alberto que se volve hoxe a Madrid díxome a iso do tres e media que "eu á Praia até as tantas case que non" e eu dixen "perfecto, retirámonos entón", "vou ao baño e agardo fóra", "vale, dáme 5 minutos".
Despedinme de Anxo, das mozas da mesa, e cheguei até Minia que estaba ao dar todo na pista, que foi a que máis bailou... ou á que máis vin eu bailar. "Oh, marchas?, pois espera que aínda non puiden gozar da túa compañía, Diego, acompáñoche fóra e bótome un cigarro".
E falamos e non fumou. Neses momentos, cando falamos da vida, do bonito que é cando conectas con alguén así pasen 25 anos, do especial que fora para os dous aquela ofensiva platónica miña de COU, o cadro que lle pintei e aínda ten colgado en casa, os poemas que lle escribín, dos que empeza a recitar fragmentos de memoria... Neses momentos decataste de que os actos nos que pos toda o valor e toda a alma deixan pegada nos demais.
Minia foi a primeira da miña media ducia de musas, eu talvez, o máis friki e tenro dos seus admiradores. Non hai a menor nostalxia, o menor desexo entre os dous, non quedou nada por facer e sen dicir aos nosos 17 anos, nin aínda onte ou cando nos reencontremos nun supermercado ou na gradación dos nosos fillos. O noso afecto, o noso recordo é adimensional e vive aloxado no noso xenoma de especie, encadeado aos nosos cromosomas polo vínculo máis antigo que se coñece.

DGM