OS ESPADACHINS DE VARNIS

De Clive Jackson

As lúas xemelgas iluminaban cavilosamente os sedientos chans vermellos de Marte e as ruínas da cidade de Khua-Loanis. Os ventos da noite rumoreaban ao redor dos fráxiles chapiteles e murmuraban nas caladas celosías das xanelas dos templos baleiros, e o po vermello convertíaa nunha cidade de cobre.

Era preto de medianoite cando un afastado tronar de cascos veloces chegou á cidade, e pronto os xinetes entraron estruendosamente polos antiquísimos pasos. Tharn, Señor Guerreiro de Loanis, ao avantaxar aos seus perseguidores en vinte varas escasas deuse conta, fatigosamente, que a súa dianteira minguaba, con cruel espuela castigou o costado do seu Vorklo hexápodo. A fiel besta deu un apagado relincho de dor, tratando, infructuosamente, de obedecer. Diante de Tharn, na gran montura dobre, ía sentada Lehni-tal-Loanis, Dama Real de Marte, que cabalgaba no desmañado animal con suave garbo, inclinándose sobre o seu pescozo estirado para murmurar rápidas palabras de alento nas súas achatadas orellas. Entón recostou contra o peito de Tharn, cuberto con cota de malla, volvendo o seu belo rostro ao seu; tíñao coreado dun vivo carmín pola excitación da briosa persecución e os seus ollos ambarinos brillaban acendidos de amor cara ao seu estraño heroe, vindo máis aló do tempo e do espazo.

- Aínda gañaremos esta carreira Tharn - dixo a viva voz - Allende ese arco queda o Templo do Vapor Vivente e unha vez alí poderemos desafiar ás hordas de Varnis.

Acariñando coa vista a súa senlleira beleza, as suaves curvas do pescozo, peitos e pernas que o vento deixaba ao descuberto batendo a súa breve vestimenta. Tharn sabía que aínda cando os Espadachins de Varnis puidesen arrebatarlle a vida a el a súa estraña odisea non sería vivida en balde Pero a moza medira a distancia con certeza, non ben Tharn freou a súa relinchante Vorklo, que escorregaba e se encabritaba ante as xigantes portas do Templo os Espadachins alcanzaron o arco exterior, onde se apiñaron nunha maldiciente mole. En breves momentos puideron separarse e agora viñan cruzando o atrio a viva carreira, pero a demora bastara para que Tharn puidese desmontar e situarse en posición de combate fronte a un dos grandes vans. Sabía que de podelo defender durante uns instantes, ata que Lehni-tal-Loanis lograse abrir a porta, sería seu entón o segredo do Vapor Vivente, e con el, o dominio de todas as terras de Loanis.

Primeiro trataron os Espadachins de botarlles os seus cabalgaduras enriba, pero tan estreito e profundo era o van que Tharn só tivo que embestir cara arriba coa punta da espada e dar un salto cara atrás, e a primeira besta caeu morta dunha certeira estocada que lle atravesou o pescozo dun lado a outro. O seu xinete quedara aparvado pola caída, e saltando Tharn alcanzou o flanco do animal morto e sen piedade decapitou ao infortunado Espadachín. Aínda quedaban con vida dez dos seus inimigos, e agora abalanzábanselle encima a pé, pero o estreito do van só permitíalles atacar de catro en fila e a posición elevada de Tharn sobre a enorme carroña dáballe a vantaxe que necesitaba. Nas súas veas ardía o lume da pelexa; ríaselles na cara a mandíbula batiente e a súa arroibada espada tiña xélidas filigranas de morte que ningún dos Espadachins ousaba enfrontar.

Lehni-tal-Loanis, pasando os seus dedos hábiles sobre o corrompido bronce da porta, deu coa fechadura radioactiva e inseriu o irisado e fulgurante anel que levaba no seu pulgar. Cun pequeno salouco de alivio ouviu como empezaban a accionarse os ocultos resortes de seguridade. O vetusto mecanismo ía abrindo a porta con desesperante lentitude, pero pronto ouviu Tharn a cristalina voz da moza por enriba do estrépito das espadas entrechocantes.

- Dentro Tharn. Xa é noso o segredo do vapor vivente!

Mais Tharn, con catro dos seus inimigos mortos e sete aínda por despachar, non podía baterse en retirada da súa posición enriba do Vorklo morto sen correr o risco de ser reducido á impotencia polo fío da espada e Lehni-tal-Loanis, decatada do seu dilema, dun salto púxose ao seu lado desenvainando o seu propio espadín, á vez que exclamaba:

- Ai amor meu! Eu serei o teu brazo esquerdo!

Agora sentiron os Espadachins de Varnis como os dedos fríos da derrota apertábanlles o corazón: dous, tres, catro mais deles viron o seu sangue mesturarse co po vermello do atrio, á vez que Tharn e a súa aguerrida princesa esgrimían as súas feras espadas en perfecto acorde. Xa parecía que nada podería impedirlles apoderarse do misterioso segredo do Vapor Vivente, pero non contara coa pérfida traizón dun dos Espadachins sobreviventes. Este deu un salto cara atrás, retirándose da refrega, e bruscamente arroxou a súa espada ao chan.

- Ao carallo! - gruñou, e sacando da súa funda unha pistola protónica, dun preciso disparo dos seus raios enerxéticos, fixo voar en pedazos a Lehni-tal-Loanis e ao seu amado Señor Guerreiro chegado desde máis aló do tempo e do espazo.