Inicio de O PALACIO DA ETERNIDADE, de BOB SHAW

Primeira Parte - Os humanos

A despeito de todos os seus esforzos, Tavernor era incapaz de permanecer no interior da súa vivenda cando o ceo encolerizaba.
A tensión nerviosa estivéralle facendo un nó no estómago durante toda a tarde e o traballo de reparación na turbina da embarcación fora crecendo en dificultades progresivamente, aínda que ben sabía que se debía simplemente a que a súa concentración estaba a fallar. Finalmente, deixou de lado o seu soldador de pistola e apagou as luces sobre o banco de traballo.
Inmediatamente produciuse un alboroto nervioso entre os enxaulados seres de ás de coiro, no lado oposto da longa habitación. Aquelas macizas criaturas parecidas a morcegos afectábanse moito e desgustáballes calquera súbito cambio na intensidade da luz. Tavernor aproximouse á gaiola, acariñándoa coas mans, sentindo os arames vibrar como cordas de arpa baixo os seus dedos. Aproximou o rostro á gaiola, aspirando o aire fresco que producía o bater das ás daquelas criaturas, proxectando os seus pensamentos cara a aqueles mamíferos chirriantes, de ollos prateados.
«Tede calma, amiguiños. Todo vai ben... Todo vai ben...»
O clamor existente no interior da gaiola cesou ao instante e as criaturas de ás de coiro volveron ás súas perchas, coas gotiñas de mercurio dos seus brillantes ollos mirándolle con indicios case de intelixencia.
«Iso está mellor», murmurou Tavernor, convencido de que as facultades telepáticas daquelas criaturas captarían o sentimento da súa amigable mensaxe.
Pechou a porta do taller tras el, cruzou o cuarto de estar e saíu do edificio dun só piso en que vivía naquela cálida noite de outubro. O ano en Mnemosyne tiña case cincocentos días, non existindo virtualmente estacións; pero os homes levaran o seu propio calendario ao espazo. Alá na Terra, no hemisferio norte, as árbores estarían a cambiar as súas follas a unha cor de cobre e ouro, e así ocorría en outubro en Mnemosyne e noutros cen mundos colonizados.
Tavernor comprobou o tempo no seu reloxo de pulseira. Menos de cinco minutos para irse.
Sacou a pipa do peto, cargouna cunhas húmidas e olorosas hebras de tabaco e acendeuna. As puntas das hebras xurdiron acendidas cara arriba e Tavernor presionounas coa xema do dedo endurecida polo traballo, acougándose a si mesmo cos ritos da paciencia. Apoiouse contra a parede da casa ás escuras mentres que o fume se esparcía polo aire da noite. Tavernor imaxinouse a fragrancia do tabaco chegando até os niños e agochos de aves e animais nos bosques circundantes, tratando de pensar que idea terían diso os seus habitantes. Apenas se tiveran un centenar de anos para afacerse á presenza humana no seu mundo e coa excepción dos de ás de coiro mantiveran unha reserva sombría e expectante.
Aos dous minutos antes de 0 horas, Tavernor dedicou a súa atención ao ceo. Os ceos do planeta Mnemosyne eran moi diferentes aos de calquera planeta que houbese xamais visitado. Moitas idades xeolóxicas antes, dúas grandes lúas orbitaran por eles achegándose unha á outra máis e máis até chegar a unha colisión. As trazas daquel cósmico impacto podían ser achadas por todos os cráteres; con todo, a maior evidencia residía no propio ceo. Todo un caparazón de fragmentos lunares - moitos deles aínda o bastante grandes para que, coa irregularidade da súa conformación, fosen visibles a primeira ollada en constante deriva sobre a suave luz das estrelas como fondo, formaban unha cortina que alcanzaba dun polo a outro. A pauta das súas brillantes formacións nunca se repetía a si mesma e como engadido ao espectáculo, achábase o feito de que aquela pantalla era o bastante densa para que se sucedese unha constante serie de eclipses. Conforme a sombra do planeta Mnemosyne desprazábase no espazo, grupos de pequenas lúas pasaban desde o branco aos demais cores do espectro até desvanecerse na negrura, para reaparecer despois e para repetir a mesma gama de cores á inversa. O total da luz equivalía, a unha lúa normal; pero como se achaba en forma difusa, procedendo de todos os lugares do ceo, non existían sombras, senón un ambiente suavemente prateado.
Nun ceo semellante, incluso unha estrela de primeira magnitude resultaba difícil de apreciar; pero Tavernor sabía exactamente onde mirar. Os seus ollos dirixíronse rapidamente á bela e esplendorosa luceciña vacilante da estrela Neilson. Case a sete anos luz de distancia, parecía perdida no calidoscopio do ceo nocturno de Mnemosyne; pero o seu insignificancia ía ser pronto unha cousa do pasado.
...