2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXIV)

Non había resposta posible a esa pregunta. Dirixinme ao salón, despois de almorzar, e púxenme a traballar. Até as cinco da tarde estiven a redactar as miñas notas. Naquel momento sentín unha calor extrema, e atribuíndoo a unha indisposición persoal, quiteime as miñas roupas. Era incomprensible nas latitudes en que nos achabamos, e ademais, o Nautilus en inmersión non debía experimentar ningunha elevación de temperatura. Mirei o manómetro e vin que marcaba unha profundidade de sesenta pés, inalcanzable para a calor atmosférica. Continuei traballando, pero a temperatura elevouse até facerse intolerable. «Haberá lume a bordo?», pregunteime. Ía saír do salón, cando entrou o capitán Nemo. Achegouse ao termómetro, consultouno e volveuse cara a min.
-Corenta e dous graos -dixo.
-Xa me dou conta, capitán, e se esta calor aumenta non poderemos soportalo.
-Oh!, señor profesor, que a calor aumente depende de nós.
-Pode vostede moderalo a vontade?
-Non, pero podo afastarme do foco que o produce.
-É, pois, exterior?
-Si. Estamos nunha corrente de auga hervinte.
-É posible?
-Mire. Abríronse as portillas e vin o mar completamente branco en torno ao Nautilus. Un bulebule de vapores sulfurosos desenvolvíase no medio das augas que fervían coma se estivesen nunha caldeira. Apoiei a man nun dos cristais, pero a calor era tan intenso que houben de retirala.
-Onde estamos?
-Preto da illa Santorini, señor profesor -respondeume o capitán-, e precisamente na canle que separa a Nea Kamenni da Palea Kamenni. Quixen ofrecerlle o curioso espectáculo dunha erupción submarina.
-Eu cría que a formación destas novas illas terminara.
-Nada está nunca terminado nas paraxes volcánicos -respondeu o capitán Nemo-. O Globo está sempre sendo remodelado polos lumes subterráneos. Xa no ano 19 de nosa era, segundo Casiodoro e Plinio, apareceu unha illa nova, Theia a divina, no lugar mesmo en que se formaron estes illotes. Afundiuse logo no mar para reaparecer no ano 69, ata que se afundiu definitivamente. Desde entón aos nosos días o traballo plutónico quedou interrompido. Pero o 3 de febreiro de 1866, emerxeu un novo illote, ao que se deu o nome de George, no medio de vapores sulfurosos, preto de Nea Kamenni, á que quedou unida o 6 do mesmo mes. Sete días despois, o 13 de febreiro, apareceu o illote Afroesa, creando entre el e Nea Kamenni unha canle de dez metros de anchura. Eu estaba por aquí cando se produciu o fenómeno e puiden observar todas as súas fases. O illote Afroesa, de forma redondeada, medía trescentos pés de diámetro e tiña unha altura de trinta pés. Estaba composto por lavas negras e vítreas, con fragmentos feldespáticos. O 10 de marzo, un illote máis pequeno, chamado Reka, apareceu xunto a Nea Kamenni, e desde entón, o tres illotes, soldados entre si, non forman máis que unha soa illa.
-E esta canle no que estamos agora?
-Véxao aquí respondeume o capitán Nemo, mostrándome un mapa do arquipélago-. Como ve, inscribín nel os novos illotes.
-Pero esta canle acabará colmándose un día, non?
-É probable, señor Aronnax, pois desde 1866 xurdiron xa oito pequenos illotes de lava fronte ao porto San Nicolás de Palca Kamenni. É, pois, evidente, que Nea e Palea reuniranse un día non afastado. Se no medio do Pacífico son os infusorios os que forman os continentes, aquí son os fenómenos eruptivos. Mire vostede o traballo que está a se realizar baixo o mar.
Volvín ao cristal. O Nautilus parecía inmóbil. A calor era xa intolerable. Do branco o mar pasara a lume, coloración debida á presenza de sal de ferro. A pesar de que o salón estaba hermeticamente pechado, fora invadido por un cheiro sulfuroso absolutamente insoportable. Vía chamas escarlatas cunha vivacidade que apagaba o brillo da electricidade. Estaba a suar a mares, asfixiábame, ía cocerme. Si, sentíame literalmente cocido.
-Non podemos permanecer nesta auga hervinte -dixen ao capitán.
-Non, non sería prudente -respondeu o impasible capitán.
A unha orde do capitán Nemo, o Nautilus virou de bordo e afastouse daquel forno ao que non podía desafiar impunemente por máis tempo. Un cuarto de hora despois, respirabamos o aire libre, na superficie do mar. Ocorréuseme pensar entón que se Ned escollese esas paraxes como escenario da nosa fuga non poderiamos saír vivos dese mar de lume. Ao día seguinte, 16 de febreiro, abandonamos aquela rexión que, entre Rodas e Alexandría, ten fondos mariños de tres mil metros. Tras pasar ao longo de Cerigo e dobrar o cabo Matapán, o Nautilus deixaba atrás o arquipélago grego.