2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXIII)

As súas entrañas, mesturadas co licor seminal das murenas, os miolos de pavo real e as linguas dos fenicópteros, compuñan ese prato divino que tanto gustaba ao emperador Vitelio. Outro habitante deses mares atraeu a miña atención e fíxome rememorar a Antigüedad. Era a rémora, que viaxa adherida ao ventre das quenllas. Ao dicir dos antigos, este pequeno peixe, encostado polo seu ventosa á quilla dun navío, podía deter a súa marcha, e un deles, ao reter así a nave de Antonio durante a batalla de Actium, facilitou a vitoria de Augusto. Do que depende o destino das nacións! Vin tamén admirables antias, pertencentes á familia dos pércidos, peixes sacros para os gregos, que lles atribúen o poder de expulsar aos monstros mariños das augas que frecuentaban; o seu nome significa ‘flor’, e o xustificaban polas súas cores bellísimas, que percorrían toda a gama do vermello, desde o rosa pálido até o brillo do rubí, e os fuxitivos reflexos que tornasolaban a súa aleta dorsal.
Os meus ollos non podían apartarse desas marabillas do mar, cando súbitamente viron unha insólita aparición. A dun home no medio das augas, un home cunha bolsa de coiro na súa cintura. Non era un corpo abandonado ao mar, era un home vivo que nadaba vigorosamente. O home apareceu e desapareceu varias veces. Ascendía para respirar na superficie e mergullaba novamente. Volvinme cara ao capitán Nemo, emocionado:
-Un home! Un náufrago! Hai que salvarlle custe o que custe!
O capitán non me respondeu e achegouse ao cristal. O home aproximouse tamén e, coa cara pegada ao cristal, mirábanos. Profundamente estupefacto, vin como o capitán Nemo facíalle un sinal. O mergullador respondeulle cun xesto da man, ascendeu inmediatamente á superficie e xa non volveu máis.
-Non se inquiete -díxome o capitán-. É Nicolás, do cabo Matapán, alcumado «O Peixe». É moi coñecido en todas as Cícladas. Un audaz mergullador. A auga é o seu elemento. Vive máis na auga que en terra, indo sen cesar dunha illa a outra e até a Creta.
-Coñécelle vostede, capitán?
-Por que non, señor Aronnax?
Dito iso, o capitán Nemo dirixiuse cara a un moble situado á esquerda do salón. Á beira do moble había un cofre de ferro cunha tapa que tiña unha placa de cobre coa inicial do Nautilus gravada, así como a súa divisa Mobilis in mobile. Sen preocuparse da miña presenza, o capitán abriu o moble, une especie de caixa forte, que contiña un gran número de lingotes. Eran lingotes de ouro. De onde procedían eses lingotes que representaban unha fortuna enorme? Onde obtivera ese ouro o capitán e que ía facer con el? Sen pronunciar unha palabra, miráballe. O capitán Nemo colleu un a un os lingotes e colocounos metodicamente no cofre de ferro até enchelo por completo. Eu avaliei o seu peso en máis de mil quilogramos de ouro, é dicir, nuns cinco millóns de francos.
Unha vez pechou o cofre, o capitán Nemo escribiu sobre a súa tapa unhas palabras que polos seus caracteres debían pertencer ao grego moderno. Feito isto, o capitán Nemo pulsou un timbre. Pouco despois, apareceron catro homes. Non sen esforzo, levaron o cofre do salón. Logo ouvín como o izaban por medio de pancas pola escaleira de ferro. O capitán Nemo volveuse cara a min:
-Dicía vostede, señor profesor?
-Non dicía nada, capitán.
-Entón, permítame desexarlle unha boa noite.
O capitán Nemo saíu. Eu volvín ao meu camarote, moi intrigado, como pode suporse. Tratei en balde de durmir. Buscaba unha relación entre a aparición do mergullador e ese cofre cheo de ouro. Logo, polos movementos de abalo e de cabeceo que facía o Nautilus, deime conta de que emerxera á superficie. Ouvín un ruído de pasos sobre a plataforma e supuxen que estaban a botar a canoa ao mar. Ouviuse o ruído do bote ao chocar co flanco do Nautilus, e logo foi o silencio. Dúas horas despois, reproducíronse os mesmos ruídos, as mesmas idas e vindas. A embarcación, izada a bordo, fora encaixada no seu alvéolo, e o Nautilus volveu mergullarse. Así, pois, eses millóns foran transportados ao seu destino. A que lugar do continente? Quen era o correspondente do capitán Nemo? Ao día seguinte, contei a Conseil e ao canadense os acontecementos daquela noite que tanto sobreexcitaban a miña curiosidade. Os meus compañeiros manifestáronse non menos sorprendidos que eu.
-Pero de onde saca eses millóns? -preguntou Ned Land.