13 de xullo de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXII)

-Entón, señor Aronnax, posto que Conseil non existe, discutámoslo entre os dous. Eu falei xa e vostede ouviume. Que ten que responder?
Era evidente que había que concluír e repugnábame recorrer a máis evasivas.
-Amigo Ned, velaquí a miña resposta. Ten vostede razón, e os meus argumentos non resisten aos seus. Non podemos contar coa boa vontade do capitán Nemo. A máis elemental prudencia lle prohibe pornos en liberdade. Pola contra, a prudencia esixe que aproveitemos a primeira ocasión de evadirnos do Nautilus.
-Ben, señor Aronnax, iso é falar razoablemente.
-Con todo, quero facer unha observación, unha soa. É mester que a ocasión sexa seria. É preciso que a nosa primeira tentativa de evasión teña éxito, pois se se aborta, non teremos a oportunidade de achar unha segunda ocasión, e o capitán Nemo non nos perdoará.
-Iso é moi sensato -respondeu o canadense-. Pero a súa observación é aplicable a toda tentativa de fuxida, xa sexa dentro de dous anos ou de dous días. Daquela a cuestión continúa sendo esta; se se presenta unha ocasión favorable, hai que aproveitala.
-De acordo. E agora, dígame, Ned, que é o que entende vostede por unha ocasión favorable?
-A que nos depararía a proximidade do Nautilus a unha costa europea nunha noite escura.
-E trataría vostede de escapar a nado?
-Si, se estivésemos a escasa distancia da beira e se o navío flotase na superficie. Non, se estivésemos demasiado afastados e co barco entre dúas augas.
-E nese caso?
-Nese caso, trataría de apoderarme da canoa. Se como hai que manobrar para iso. Introduciriámosnos no interior, e unha vez quitados os parafusos, remontariamos á superficie sen que tan sequera o temoneiro, situado a proa, désese conta da nosa fuxida.
-Ben, Ned. Pois agardemos esa ocasión, pero non esqueza que un fracaso sería a nosa perdición.
-Non o esquecerei, crea.
-E agora, Ned, quere coñecer a miña opinión sobre o seu proxecto?
-Naturalmente, señor Aronnax.
-Pois ben, penso, non digo espero, que esa ocasión favorable non vai presentarse.
-Por que?
-Porque o capitán Nemo non pode ignorar que non renunciamos á esperanza de recuperar a nosa liberdade, e por tanto manterase en garda, sobre todo nas proximidades das costas europeas.
-Estou de acordo co señor -dixo Conseil.
-Xa veremos -respondeu Ned Land, que movía a cabeza nun xesto de determinación.
-E agora, Ned, deixemos isto. Nin unha palabra máis sobre iso. O día que estea vostede disposto, diránolo e nós seguirémoslle. Déixoo nas súas mans.
Así terminou esta conversación, que habería de ter máis tarde tan graves consecuencias. Debo dicir que os feitos pareceron confirmar as miñas previsións, para desesperación do canadense. Desconfiaba de nós o capitán Nemo neses mares tan frecuentados, ou queria simplemente non ofrecerse á vista dos numerosos barcos de todas as nacionalidades que asucan o Mediterráneo? Ignóroo, pero o certo é que se mantivo a maior parte do tempo en inmersión e a gran distancia da costa. Cando emerxía, facíao tan só minimamente, asomando a cabina do temoneiro, pero con máis frecuencia mergullábase a grandes profundidades, pois entre o arquipélago grego e o Asia Menor non achabamos fondo a dous mil metros. Así, só souben da proximidade da illa de Cárpatos, unha das Espórades, polo verso de Virxilio que me recitou o capitán Nemo á vez que pousaba o seu dedo nun punto do planisferio:
Est in Carpathio Neptuni gurgite vates Caeruleus Proteus... 
Era, en efecto, a antiga residencia de Proteo, o vello pastor dos rabaños de Neptuno, e a actual illa de Escarpanto, situada entre Rodas e Creta. Tan só puiden ver o seu basamento granítico a través dos cristais do salón. Ao día seguinte, 14 de febreiro, decidín empregar algunhas horas en estudar os peixes do arquipélago, pero por un motivo descoñecido as portillas permaneceron hermeticamente pechadas. Pola dirección do Nautilus observei que marchaba cara a Candía, a antiga illa de Creta. No momento en que embarquei abordo do Abraham Lincoln, a poboación da illa acababa de sublevarse contra o despotismo turco. Ignoraba absolutamente o que acontecera con esa insurrección, e non era o capitán Nemo, privado de toda comunicación con terra firme, quen puidese informarme. Non fixen, pois, ningunha alusión a tal acontecemento cando, pola tarde, acheime a soas con el no salón. Por outra banda, pareceume taciturno e preocupado. Logo, contrariamente aos seus costumes, ordenou abrir as dúas portillas do salón e indo dunha a outra observou atentamente o mar. Con que fin? Era algo que non podía eu adiviñar, e pola miña banda púxenme a observar os peixes que pasaban ante os meus ollos. Entre outros moitos vin eses gobios citados por Aristóteles e vulgarmente coñecidos co nome de lochas de mar, que se atopan particularmente nas augas salgadas próximas ao delta do Nilo.
Preto deles evolucionaban pagros semifosforescentes, especie de esparos aos que os exipcios colocaban entre os animais sacros, e cuxa chegada ás augas do río, anunciadora do seu fecundo desbordamento, era celebrada con cerimonias relixiosas. Vin tamén uns déntalos de tres decímetros de lonxitude, peixes óseos de escamas transparentes, dunha cor lívido mesturado con manchas vermellas; son grandes devoradores de vexetais mariños, o que lles dá ese gusto exquisito tan apreciado polos gastrónomos da antiga Roma, que os pagaban a alto prezo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.