2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XX)

Debiamos estar xa moi preto de Suez, segundo os meus cálculos. A través dos cristais do salón, vía os fondos de roca vivamente iluminados pola nosa luz eléctrica. Parecíame que o estreito ía pechándose cada vez máis. As nove e cuarto emerxeu novamente o Nautilus. Impaciente por franquear o túnel do capitán Nemo, non podía eu estarme quedo e subín á plataforma a respirar o aire fresco da noite. Na escuridade vin unha pálida luz que brillaba, atenuada pola bruma, a unha milla de distancia.
-Un faro flotante -dixo alguén preto de min.
Volvinme e recoñecín ao capitán.
-É o faro flotante de Suez -engadiu-. Non tardaremos en chegar ao túnel.
-Supoño que a entrada non debe ser fácil.
-Non. Por iso, son eu quen asegura a dirección do barco tomando o temón. E agora rógolle que baixe, señor Aronnax, pois o Nautilus vai mergullarse para non reaparecer á superficie até despois de atravesar o Arabian Tunnel.
Seguín ao capitán Nemo. Pechouse a escotilla, enchéronse de auga os depósitos e o navío mergullouse unha decena de metros. No momento en que me dispuña a volver ao meu camarote, o capitán detívome.
-Gustaríalle acompañarme na cabina do piloto, señor profesor?
-Non me atrevía a pedirllo -respondín.
-Veña, pois. Así verá todo o que pode verse nesta navegación á vez submarina e subterránea.
O capitán Nemo conduciume cara á escaleira central. A media rampla, abriu unha porta, introduciuse polos corredores superiores e chegou á cabina do piloto que se elevaba na extremidade da plataforma. As dimensións da cabina eran duns seis pés por cada lado, e era moi semellante á dos steamboats do Mississippi ou do Hudson. No centro estaba a roda, disposta verticalmente, engranada nos guardins do temón que corrían até a popa do Nautilus. Catro portillas de cristais lenticulares encaixadas nas paredes da cabina daban visibilidade ao temoneiro en todas direccións. Pronto os meus ollos afixéronse á escuridade da cabina e vin ao piloto, un home vigoroso que manexaba a roda. O mar estaba vivamente iluminado polo foco do fanal situado máis atrás da cabina, no outro extremo da plataforma.
-Agora -dixo o capitán- busquemos o noso paso.
Unha serie de cables eléctricos unían a cabina do temoneiro coa sala de máquinas, e desde alí o capitán podía comunicar simultaneamente dirección e movemento ao seu Nautilus. O capitán Nemo oprimiu un botón metálico, e ao instante diminuíu a velocidade de rotación da hélice. En silencio, eu miraba a alta e escarpada muralla ante a que iamos pasando, basamento inquebrantable do macizo arenoso da costa. Continuamos así durante unha hora, a uns metros de distancia tan só. O capitán Nemo non perdía de vista o compás, e a cada xesto que facía, o temoneiro modificaba instantaneamente a dirección do Nautilus. Eu coloqueime ante a portilla de babor, e por iso vía magníficas aglomeracións de corais e zoófitos, algas e crustáceos que axitaban as súas patas enormes entre as anfractuosidades da roca.
As dez e cuarto, o capitán Nemo púxose el mesmo ao temón. Ante nós abríase unha longa galería, negra e profunda. O Nautilus penetrou audazmente por ela. Ouvín un ruído insólito nos seus flancos. Eran as augas do mar Vermello que a pendente do túnel precipitaba cara ao Mediterráneo. O Nautilus confiouse ao torrente, rápido como unha frecha, a pesar dos esforzos da súa maquinaria que, para resistir, batía a auga a contrahélice. Ao longo das estreitas murallas do paso, non vía máis que raias brillantes, liñas rectas, surcos luminosos trazados pola velocidade baixo o resplandor da electricidade. O meu corazón latexaba con forza e eu suxeitaba os seus latexados coa man.
As dez trinta e cinco, o capitán Nemo abandonou a roda do gobernalle e volvéndose cara a min, dixo:
-O Mediterráneo.
En menos de vinte minutos, arrastrado polo torrente, o Nautilus había franqueado o istmo de Suez.