2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XIX)

Os mariñeiros comezaron a remar, e o temoneiro dirixiu o bote cara ao barril flotante. Repescado o arpón, a canoa lanzouse á persecución do cetáceo, que emerxía de cando en vez para respirar. A súa ferida non debera debilitarlle, pois se desprazaba cunha extremada rapidez. O bote, impulsado por brazos vigorosos, corría tras el. Varias veces conseguiu achegarse a unhas cantas brazas e entón o canadense tentaba golpearlle, pero o dugongo mergullábase frustrando as intencións do arponeiro, no que a súa natural impaciencia faciao sobreexcitarse coa ira.
Ned Land obsequiaba ao desgraciado animal coas máis enérxicas palabrotas da lingua inglesa. Pola miña banda, unicamente sentía un certo despeito cada vez que vía como o dugongo burlaba todas as nosas manobras. Levabamos xa unha hora perseguíndolle sen descanso, e comezaba xa a crer que non poderiamos apoderarnos del, cando o animal tivo a inoportuna inspiración de vingarse, inspiración da que habería de arrepentirse. En efecto, o animal pasou ao ataque en dirección á canoa. A súa manobra non escapou á atención do arponeiro.
-Coidado! -gritou.
O temoneiro pronunciou unhas palabras na súa estraña lingua, alertando sen dúbida aos seus compañeiros para que se mantivesen en garda. Chegado a un vinte pés da canoa, o digongo detívose, olfateou bruscamente o aire cos seus anchos narices furados non na extremidade senón na parte superior do seu fuciño e logo, tomando impulso, precipitouse contra nós. A canoa non puido evitar o choque e, envorcada a medias embarcou unha ou dúas toneladas de auga que houbo que achicar, pero abordada ao través e non de cheo, grazas á habilidade de patrón, non zozobrou.
Ned Land cribaba a golpes de arpón ao xigantesco animal, que, incrustados os seus dentes na borda, levantaba a embarcación fora da auga con tanta forza como a dun león cun cervato nas súas fauces. Os seus embates derrubárannos a uns sobre outros, e non se como terminase a aventura se o canadense, no seu feroz encarnizamento, non golpease, por fin, á besta no corazón. Ouvín o rechinar dos seus dentes contra a embarcación antes de que o dugongo desaparecese na auga, arrastrando consigo o arpón. Pero pronto retornou o barril á superficie e, uns instantes despois, apareceu o corpo do animal volto de costas. O bote achegouse e levouno a remolque cara ao Nautilus. Houbo de empregarse pancas de gran potencia para izar ao dugongo á plataforma. Pesaba case cinco mil quilogramos. Esnaquizóuselle baixo os ollos do canadense, que non quixo perderse ningún detalle da operación. O mesmo día, o steward serviume na cea algunhas rodaxas desta carne, magníficamente preparada polo cociñeiro. Tiña un gusto excelente, superior mesmo á de tenreira, se non á do boi.
Ao día seguinte, 11 de febreiro, a despensa do Nautilus enriqueceuse con outro delicado manxar, ao abaterse sobre el unha bandada de golondrinas de mar, palmípedas da especie Sterna Nilótica, propia de Exipto, que teñen o pico negro, a cabeza gris con manchitas, o ollo rodeado de puntos brancos, o dorso, as ás e a cola grisáceas, o ventre e o pescozo brancos e as patas vermellas. Cazamos tamén unhas ducias de patos do Nilo, aves salvaxes co pescozo e a cabeza brancos moteados de puntos negros, que eran moi saborosos.
O Nautilus desprazábase a unha velocidade moi moderada, de paseo, por dicilo así. Observei que a auga do mar Vermello ía facéndose menos salgada a medida que nos aproximabamos a Suez. Cara as cinco da tarde avistamos, ao Norte, o cabo de Ras Mohammed, que forma a extremidade da Arabia Pétrea, comprendida entre o golfo de Suez e o golfo de Aqaba. O Nautílus penetrou no estreito que conduce ao golfo de Suez. Puiden ver con claridade a alta montaña que domina entre os dous golfos o Ras Mohammed. Era o monte Horeb, ese Sinaí no que Moisés viu a Deus cara a cara na súa cima, e ao que a imaxinación coroa sempre de incesantes lóstregos.
As seis, o Nautilus, alternativamente mergullado e en superficie, pasou ante Tor, aloxada no fondo dunha baía cuxas augas parecían tinguidas de vermello, observación xa efectuada polo capitán Nemo. Fíxose de noite, no medio dun pesado silencio, roto ás veces polos berros dos pelícanos e dalgúns paxaros nocturnos, polo rumor da resaca batendo nas rocas ou polo afastado zumbido dun vapor golpeando cos seus hélices as augas do golfo. Desde as oito as nove, o Nautilus navegou mergullado a moi poucos metros da superficie.