2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVII)

5. «Arabian Tunnel» 

Aquel mesmo día referín a Conseil e a Ned Land canto daquela conversación podía interesarlles directamente. Ao informarlles de que dentro de dous días estariamos en augas do Mediterráneo, Conseil palmoteó de contento, pero o canadense alzouse de ombreiros.
-Un túnel submariño! Unha comunicación entre os dous mares! Quen ouviu falar de tal cousa?
-Amigo Ned -respondeu Conseil-, ouvira vostede falar algunha vez do Nautilus? Non, e, con todo, existe. Logo, non se alce de ombreiros tan a treo, e non rexeite nada baixo pretexto de que nunca ouviu falar diso.
-Xa veremos -replicou Ned Land, movendo a cabeza-. Despois de todo, ninguén desexa máis que eu crer na existencia dese paso, e faga o ceo que o capitán nos conduza ao Mediterráneo.
Aquela mesma tarde, a 210 30’ de latitude Norte, o Nautilus, navegando en superficie, aproximouse á costa árabe. Puiden ver Yidda, importante factoría comercial para Exipto, Siria, Turquía e a India. Distinguín claramente o conxunto das súas construcións, os navíos amarrados ao longo dos peiraos e os fondeados na rada polo seu excesivo calado. O sol, xa moi baixo no horizonte, deba de cheo nas casas da cidade, facendo resaltar a súa brancura. Nos arrabaldes, as cabanas de madeira ou de canas indicaban as zonas habitadas polos beduinos. Pronto Yidda esfumouse nas sombras crepusculares, e o Nautilus mergullouse nas augas, lixeiramente fosforescentes.
Ao día seguinte, 10 de febreiro, apareceron varios barcos que levaban rumbo oposto ao noso, e o Nautilus volveu mergullarse, pero ao mediodía, achándose deserto o mar, emerxeu novamente á superficie.
Acompañado de Ned Land e de Conseil fun a sentarme na plataforma. A costa debuxábase ao Leste como unha masa esfumada na bruma. Encostados ao costado da canoa, falabamos dunhas cousas e outras, cando Ned Land, coa man tendida cara a un punto do mar, díxome:
-Non ve vostede nada, alí, señor profesor?
-Non, Ned, pero xa sabe vostede que eu non teño a súa vista.
-Mire ben, alí, por estribor, case á altura do fanal. Non ve unha masa que parece moverse?
-En efecto -dixen, tras unha atenta observación-, parece un longo corpo negruzco na superficie da auga.
-Talvez outro Nautilus? -dixo Conseil.
-Non -respondeu o canadense-, ou moito equivócome ou é un animal mariño.
-Hai baleas no mar Vermello? -pregunto Conseil.
-Si, raparigo, veñen ás veces.
-Non é unha balea -dixo Ned Land, que non perdía de vista o obxecto sinalado-. As baleas e eu somos vellos coñecidos, e non podo confundirme.
-Esperemos un pouco -dixo Conseil-. O Nautilus diríxese cara a alá e deica pouco saberemos a que aternos.
Pronto o obxecto negruzco estivo a unha milla de distancia. Parecía un gran escollo, pero que era? Non podía pronunciarme aínda.
-Ah! Móvese, mergúllase! -exclamou Ned Land-. Mil diantres! Que animal pode ser? Non ten a cola bifurcada como as das baleas ou os cachalotes, e as súas aletas parecen membros troncados.
-Pero entón... é...
-Miren! -dixo o canadense-, volveuse de costas e acenou os peitos.
-É unha sirena, unha verdadeira sirena, diga o que diga o señor -dixo Conseil.
O nome de sirena púxome na vía, e comprendín que aquel animal pertencía a esa orde de seres mariños que deron nacemento ao mito das sirenas, metade mulleres e metade peces.
-Non, non é unha sirena, senón un curioso ser do que apenas quedan algúns exemplares no mar Vermello. É un dugongo.
-Orde dos sirenios, grupo dos pisciformes, subdase dos monodelfos, clase dos mamíferos, rama dos vertebrados.
E cando Conseil falaba así, non había máis que dicir. Ned Land continuaba mirando, cos ollos brillantes de cobiza. A súa man parecía disposta ao manexo do arpón. Dixérase que agardaba o momento de lanzarse ao mar para atacalo no seu elemento.