15 de xuño de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVIII)

-Oh! -exclamou, cunha voz trémula de emoción-. jamas matei iso!
Nesa frase estaba expresado todo o arponeiro. Naquel momento, apareceu o capitán Nemo. Viu ao dugongo e comprendeu a actitude do canadense. Dirixíndose a el, dixo:
-Señor Land, se tivese vostede un arpón non lle queimaría a man?
-Vostede díxoo, señor.
-Desagradaríalle recuperar por un momento o seu oficio de arponeiro e engadir ese cetáceo á lista dos que golpeou?
-Pode crer que non.
-Ben, pois faga a proba.
-Grazas, capitán -respondeu Ned Land, cuxos ollos brillaban de alegría.
-Pero recoméndolle moi vivamente -engadiu o capitán-, e no seu propio interese, que non falle.
-É que é perigosa a caza do dugongo? -preguntei, á vez que o canadense se alzaba de ombreiros.
-Si, ás veces -respondeu o capitán-, porque o animal revólvese contra os seus atacantes, e nas súas arremetidas logra, frecuentemente, facer zozobrar as barcas. Pero co bo ollo e mellor brazo do señor Land non cabe temer ese perigo. Se lle recomendo que non falle é porque o dugongo está considerado, e con xustiza, como unha peza gastronómica, e eu sei que o señor Land é afeccionado á boa mesa.
-Ah! -dixo o canadense-, así que esa besta permítese tamén o luxo de ser apetitosa na mesa...
-Así é, señor Land. A súa carne, que é verdadeira carne, goza de gran estimación, até o punto de que en toda a Malaisia está reservada á mesa dos príncipes. Por iso facer vítima e obxecto dunha caza tan encarnizada que, do mesmo xeito que o seu conxénere, o manatí, vai escaseando cada vez máis.
-Entón, capitán -dixo Conseil-, se por casualidade este fose o último da súa especie, conviría deixarlle con vida, en interese da ciencia.
-Talvez -replicou o canadense-, pero en interese da cociña, máis vale darlle caza.
-Adiante, pois, señor Land -respondeu o capitán Nemo.
Sete homes da tripulación, tan mudos e impasibles como sempre, apareceron na plataforma. Un deles levaba un arpón e unha corda semellante ás utilizadas polos pescadores de baleas. Retirouse a ponte da canoa, arrincouse esta do seu alvéolo e botouse ao mar. Seis remeiros instaláronse nos seus bancos e outro se puxo ao temón. Ned, Conseil e eu instalámonos a popa.
-Non vén vostede, capitán? -pregunteille.
-Non. Deséxolles boa caza, señores.
Impulsado polo seu seis remeiros, o bote dirixiuse rapidamente cara ao dugongo, que flotaba a unhas dúas millas do Nautilus. Chegado a algúns cables do cetáceo, o bote minorou a súa marcha ata que os remos descansaron nas augas tranquilas. Ned Land, arpón en man, colocouse a proa. O arpón con que se golpea á balea está ordinariamente suxeito a unha corda moi larga que se desenrola rapidamente cando o animal ferido arrástraa consigo. Pero a corda que ía manexar Ned Land nesa ocasión non medía máis dunha decena de brazas, e a súa extremidade estaba fixada a un barriliño que, ao flotar, debía indicar a marcha do dugongo baixo a auga. Posto en pé, observaba eu ao adversario do canadense, que se parecía moito ao manatí. O seu corpo oblongo terminaba nunha cola moi alongada, e as súas aletas laterais en verdadeiros dedos. Diferenciábase do manatí en que a súa mandíbula superior estaba armada de dous dentes longos e puntiagudos que formaban a cada lado defensas diverxentes. Tiña dimensións colosais, a súa lonxitude excedía case os sete metros. Non se movía e parecía durmir na superficie da auga, o que facía máis fácil a súa captura. O bote aproximouse prudentemente a unhas tres brazas do animal, manténdose á devandita distancia, cos remos inmobilizados. Ned Land, co corpo lixeiramente botado cara atrás, blandía o seu arpón con man experta. De súpeto ouviuse un asubío e o dugongo desapareceu. O arpón, lanzado con gran forza, debera ferir a auga unicamente.
-Mil diaños! -exclamou, furioso, o canadense-. Errei o golpe!
-Non lle dixen-, o animal está ferido, mire o sangue, pero o arpón non lle quedou no corpo.
-O meu arpón! O meu arpón! -gritou Ned Land.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.